Armand Lunel (ur. 9 czerwca 1892 w Aix-en-Provence, zm. 3 listopada 1977 w Monako) – francuski pisarz, był ostatnią znaną osobą posługującą się językiem szuadit[1]. W 1926 r. za swoją powieść Nicolo-Peccavi ou l’affaire Dreyfus à Carpentras otrzymał Nagrodę Renaudot.

Armand Lunel
Ilustracja
Armand Lunel w 1920 r.
Data i miejsce urodzenia

9 czerwca 1892
Aix-en-Provence

Data i miejsce śmierci

3 listopada 1977
Monako

Język

francuski oraz szuadit

Ważne dzieła

Nicolo-Peccavi ou l’affaire Dreyfus à Carpentras

Nagrody

Nagroda Renaudot (1926)

Życiorys

edytuj

Lunel urodził się w 1892 r. w żydowskiej rodzinie. Uczęszczał do lokalnego liceum, gdzie zaprzyjaźnił się z kompozytorem Dariusem Milhaud oraz poetą Léo Latilem. Studiował w Paryżu, ukończył studia z zakresu filozofii. W czasie wojny służył w wojsku, następnie został nauczycielem w szkole średniej w Monako.

W 1924 r. opublikował swoją pierwszą powieść – L’Imagiere du cordier, a w 1926 r. otrzymał Nagrodę Renaudot za powieść Nicolo-Peccavi ou l’affaire Dreyfus à Carpentras. Przez okres tych dwóch lat Lunel napisał wiele innych utworów, m.in. Noire et Grise, Le Balai de sorcière czy Jerusalem à Carpentas. We współpracy z Dariusem Milhaudem i Henrim Sauguetem stworzył operę libretto pt. Esther de Carpentas.

Po II wojnie światowej napisał m.in. Par d’éntranges chemins, Les Amandes d’Aix czy La Belle à la fontaine.

Zmarł w listopadzie 1977 r. w Monako.

Przypisy

edytuj
  1. Judeo-Provencal [online], jewishlanguages.com [dostęp 2020-01-30] (ang.).

Bibliografia

edytuj