Aya Nakamura
Aya Nakamura, właśc. Aya Coco Danioko[1] (ur. 10 maja 1995 w Bamako) – francuska piosenkarka i autorka tekstów pochodzenia malijskiego.
 Aya Nakamura (2024) | |
| Imię i nazwisko |
Aya Coco Danioko |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Gatunki | |
| Zawód |
piosenkarka, autorka tekstów |
| Aktywność |
od 2014 |
| Wydawnictwo | |
Jej muzyka łączy w sobie elementy popu, R&B, zouku i afrobeats[2]. W tekstach utworów Nakamury często spotykane są frazy zapożyczone z języka bambara oraz zastosowanie verlanu[3]. Wydała cztery albumy studyjne: Journal intime (2017), Nakamura (2018), Aya (2020) oraz DNK (2023).
Życiorys
edytujUrodziła się w Bamako, stolicy Mali, a najmłodsze lata spędziła w Kayes, skąd wyemigrowała z rodziną do Aulnay-sous-Bois na przedmieściach Paryża[4][5]. Jest najstarszym z pięciu dzieci[6]. Wywodzi się z rodziny griotów, zachodnioafrykańskich artystów sztuki muzyczno-słownej[7].
Po ukończeniu szkoły średniej studiowała projektowanie mody w La Courneuve[8]. Karierę muzyczną rozpoczęła w 2014, a jej pseudonim artystyczny pochodzi od nazwiska Hiro Nakamury, postaci serialu telewizyjnego Herosi[9]. Początkowo publikowała swoją muzykę w Internecie. W 2016 podpisała kontrakt z wytwórniami Parlophone France i Warner Music France[10]. W 2018 wylansowała utwór „Djadja”, który dotarł do 1. miejsca na listach sprzedaży w trzech krajach, a następnie wydała single „Copines” i „Pookie”, które odniosły podobny sukces[11]. Jej album Nakamura jest najczęściej odtwarzanym albumem w języku francuskim w historii streamingu, natomiast płyta Aya była w 2021 roku we Francji najchętniej odsłuchiwanym albumem autorstwa kobiety[12].
W 2023 stała się międzynarodową ambasadorką marki Lancôme[13] oraz zasiadła w jury programu typu talent show Nouvelle École[14]. Na początku 2024 pojawiły się doniesienia, jakoby Nakamura miała wystąpić podczas ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 2024 w Paryżu, co spotkało się z krytyką ze strony francuskiej prawicy, w tym m.in. polityk Marine Le Pen[15]. Wsparcie dla piosenkarki wyrazili m.in. prezydent Francji Emmanuel Macron oraz minister kultury Rachida Dati[16][17]. Ostatecznie 26 lipca wystąpiła w trakcie ceremonii[18].
Życie prywatne
edytujJest muzułmanką[19]. W 2019 roku była w związku z raperem Niska, którego później osądziła o przemoc domową[20]. W 2020 roku związała się z producentem muzycznym Vladimirem Boudnikoffem, z którym rozstała się w 2022[21]. Ma dwie córki: Aïchę (ur. 2016) oraz Avę (ur. 2022)[22][23][24].
W 2017 roku rozpoczęła we Francji proces naturalizacji[25]. Ukończyła go w 2021, uzyskując narodowość francuską[26].
Przypisy
edytuj- ↑ Radosław Leniarski, Ultraprawica we Francji nie chce czarnej Ayi Nakamury podczas otwarcia igrzysk w Paryżu [online], Wyborcza.pl, 12 marca 2024 [dostęp 2024-07-30] (pol.).
- ↑ Shamira Ibrahim, Aya Nakamura: AYA [online], Pitchfork [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Bea Adeleke, How the most streamed female Francophone artist became a target in France’s culture wars ahead of Paris 2024 [online], CNN, 26 kwietnia 2024 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Culture, médias et divertissement : actualité culturelle (people, cinéma, festivals, etc.) [online], TF1, 29 lipca 2024 [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ Aya Nakamura : enquête sur un phénomène [online], parismatch.com, 25 lipca 2024 [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ The New York Times, 15 European Pop Acts You Might Not Know, but Should, „The New York Times”, 22 maja 2019, ISSN 0362-4331 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Aya Nakamura - wielka gwiazda francuskiej sceny dzieli się singlem Baby - NetFan.pl [online], NetFan.pl [dostęp 2024-07-30] (pol.).
- ↑ Who is Aya Nakamura? All about the French singer who performed at the Paris Olympics [online], TODAY.com, 27 lipca 2024 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Iman Amrani, Aya Nakamura: afropop's reluctant face of empowerment, „The Guardian”, 23 stycznia 2019, ISSN 0261-3077 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Aya Nakamura signe en Maison de disques ! [online], Buzzdefou crée ton buzz, 2 stycznia 2016 [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ Joyce Strawn, 46 Facts About Aya Nakamura [online], Facts.net, 30 lipca 2024 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Mateusz Ryman, Aya Nakamura dzieli się singlem "Baby" i zapowiada nowy album "DKN" [online], JazzSoul.pl, 15 stycznia 2023 [dostęp 2024-07-30] (pol.).
- ↑ FashionNetwork com FR, Lancôme choisit Aya Nakamura comme ambassadrice mondiale [online], FashionNetwork.com [dostęp 2024-07-31] (fr.).
- ↑ La rédaction de Vanity Fair, Nouvelle école (Netflix): Aya Nakamura, SCH et SDM, jury de choc pour la saison 3 [online], Vanity Fair, 1 października 2023 [dostęp 2024-07-31] (fr.).
- ↑ Katy Dartford, Aya Nakamura’s rumoured Olympics show prompts far-right outrage [online], Euronews, 21 marca 2024 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Georgie Hewson, Olympics 2024: Lady Gaga, Celine Dion rumoured to perform at the opening ceremony [online], RNZ, 27 lipca 2024 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Aya Nakamura: Rachida Dati dénonce un "racisme pur et dur" envers la chanteuse [online], BFMTV [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ Samantha Chery, Who is Aya Nakamura, the Opening Ceremonies singer?, „The Washington Post”, 29 lipca 2024, ISSN 0190-8286 [dostęp 2024-07-30] (ang.).
- ↑ Aya Nakamura : "L'Islam est une religion de paix". Clique TV 2020-11-10. [dostęp 2024-07-30].
- ↑ Pourquoi Booba a raison de rappeler que « Niska a tabassé Aya Nakamura » [online], Le Nouvel Obs, 30 maja 2024 [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ Prisma Média, Aya Nakamura : la chanteuse confirme sa rupture avec Vladimir Boudnikoff après deux ans de relation - Voici [online], Voici.fr, 18 października 2022 [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ Aya Nakamura : "Je suis maman depuis 6 mois !". Siham TV 2016-11-08. [dostęp 2024-07-30].
- ↑ La chanteuse Aya Nakamura annonce la naissance de son deuxième enfant [online], Le Parisien, 6 stycznia 2022 [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ Prisma Média, Aya Nakamura : que sait-on de ses enfants Aïcha et Ava ? - Gala [online], Gala.fr, 26 lipca 2024 [dostęp 2024-07-31] (fr.).
- ↑ Aya Nakamura : « Moi, j’men bats les reins » [online], LeJournal.info, 15 marca 2024 [dostęp 2024-07-30] (fr.).
- ↑ Playbac Presse Digital: journaux jeunesse Le Petit Quotidien, Mon Quotidien, L'actu, L'éco et plus ! [online], monquotidien.playbacpresse.fr [dostęp 2024-07-30].