Bacharawiczy
Bacharawiczy (biał. Бахаравічы, ros. Бахаровичи, hist., pol Bacharewicze) – wieś na Białorusi, w rejonie puchowickim obwodu mińskiego, w sielsowiecie Nawapolie, około 34 km na południe od centrum Mińska, na lewym brzegu Ptyczy.
.jpg) Wjazd do wsi, 2019 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Wysokość |
180 m n.p.m. |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1713 |
| Kod pocztowy |
222839 |
| Tablice rejestracyjne |
5 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 53°36′22″N 27°36′48″E/53,606111 27,613333
| |
Historia edytuj
| rok | liczba ludności |
|---|---|
| 1567 | 60 |
| 1870 | 106 mężczyzn |
| 1897 | 451 |
| 1908 | 526, 12 w majątku |
| 1917 | 529, 52 w majątku |
| 1960 | 295 |
| 1999 | 94 |
| 2002 | 61 |
| 2010 | 49 |
| 2012 | 36 w 25 gospod. |
Bacharewicze są znane od XVI wieku. Wtedy dobra te znajdowały się w powiecie mińskim województwa mińskiego Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Po II rozbiorze Polski w 1793 roku znalazły się w Imperium Rosyjskim, w guberni mińskiej, w powiecie ihumeńskim, w gminie Dudzicze[2][3]. 15 września 1919 roku gmina ta wraz z powiatem ihumeńskim weszła w skład administrowanego przez Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich okręgu mińskiego[4]. Po wytyczeniu granicy wschodniej dobra te znalazły się poza terytorium II Rzeczypospolitej[5]: na terytorium ZSRR, a od 1991 roku – na terytorium niepodległej Białorusi.
Baharewicze przez około sto lat, do połowy XIX wieku były własnością rodziny Bykowskich herbu Gryf. Józefa Bykowska (~1829–1892), wychodząc w 1856 roku za Władysława Weyssenhoffa (1830–1900) herbu Łabędź, wniosła ten majątek w posagu do rodziny Weyssenhoffów[2][6]. Władysław i Józefa byli rodzicami trzech synów, w tym Henryka.
Około 1870 roku majątek Weysenhoffów liczył około 560 ha[2]. W 1888 roku na jego terenie wybudowano młyn parowy, w którym w 1895 roku pracowało 3 pracowników. W 1897 roku był tu spichlerz. Na terenie wsi istniała też kaplica cmentarna.
Po rewolucji październikowej otwarto tu szkołę podstawową, w której w 1922 roku uczyło się 40 dzieci. Na początku lat trzydziestych XX wieku powstał kołchoz „Nowe Bacharewicze”. Działała tu też wtedy kuźnia.
.jpg)
Przypisy edytuj
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ a b c Bacharewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 76.
- ↑ Gmina Dudzicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 209.
- ↑ Dz. Urz. ZCZW z 1919 r. Nr 19, poz. 174.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Część I – Województwo Nowogródzkie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923.
- ↑ Marek Minakowski: Profil Józefy Bykowskiej na stronie Wielkiej genealogii Minakowskiego. wielcy.pl. [dostęp 2020-12-06].