Wikipedia

Barbara Cena

polska malarka

Barbara Maria Cena (z domu Stoksik, ur. 1 stycznia 1943 w Rzemienowicach) – polska artystka plastyk. Uprawia malarstwo sztalugowe i ścienne, grafikę i fotografikę. W Kanadzie i Australii prowadziła pracownie konserwacji dzieł sztuki.

Barbara Cena
Barbara Stoksik
Ilustracja
Barbara Cena (2013)
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1943
Rzemienowice

Zawód, zajęcie

artystka plastyk
(malarstwo, fotografika,
restauracja dzieł sztuki)

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych
im. Eugeniusza Gepperta
we Wrocławiu

Rodzice

Stefan (1909–1979)
Anna z Hatłasów
(1915–2014)

Małżeństwo

Krzysztof Cena (1967)

Krewni i powinowaci

Alicja Stoksik (1939–2011) siostra, artystka malarka
Marian Maciej Stoksik (1950–) brat, artysta rzeźbiarz

Multimedia w Wikimedia Commons
Kraj działania

 Polska (1967–1968,
1973–1982, 1986–1988,
2007–)
 Wielka Brytania
(1968–1973)
 Kanada (1982–1986)
 Australia (1988–2007)

Życiorys edytuj

Od roku 1946 mieszkała we Wrocławiu. Maturę uzyskała w 1960 w X Liceum Ogólnokształcącym im. Stefanii Sempołowskiej we Wrocławiu[1]. Studia artystyczne w obecnej Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu w pracowniach ceramicznego malarstwa architektonicznego Stanisława Pękalskiego i malarstwa Marii Dawskiej ukończyła w 1967. W tym roku zawarła związek małżeński z Krzysztofem Ceną, naukowcem. W 1968 wyjechała z nim do Wielkiej Brytanii. Później nastąpiły kolejne podróże na uniwersytety w Kanadzie i Australii. Członkiem zwyczajnym Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP) została w roku 1977. Była członkiem australijskiego związku konserwatorów dzieł sztuki – Australian Institute for the Conservation of Cultural Material[2][3]. Prowadziła działalność artystyczną i konserwatorską w Perth w Australii Zachodniej[4].

Twórczość edytuj

W latach 1967–1968 pracowała jako plastyk-projektant w Oleśnickiej Fabryce Obuwia, równolegle prowadziła działalność artystyczną[5][6].

W czasie pobytu w Wielkiej Brytanii uprawiała malarstwo sztalugowe[7][8]:

  • 1969, wystawa indywidualna w salonie teatru Nottingham Playhouse (28 października – 15 listopada) w Nottingham,
  • 1971, wystawa indywidualna w Nottingham Playhouse (17–29 maja)[9],
  • 1971, udział w wystawie w Chenil Gallery w Londynie organizowanej przez Chelsea Painters,
  • 1971, udział w wystawie w Mall Gallery w Londynie organizowanej przez Society of Women Artists,
  • 1971, 1972 i 1973, udziały w corocznej wystawie „Salon Uniwersytecki” w Nottingham.

Po powrocie z Wielkiej Brytanii do Wrocławia zajmowała się głównie wzornictwem:

  • 1974, „Prezentacje 1974”, Muzeum Architektury we Wrocławiu projekty miękkich zabawek sprzedawanych w sieci salonów ZPAP[7][10],
  • 1975, nagroda na ogólnopolskim konkursie ZPAP z okazji 200-lecia Stanów Zjednoczonych, zakup prac przez CPLiA,
  • 1976, „Sztuka Dziecku”, ogólnopolski konkurs ZPAP w Poznaniu.
 
Panoramiczne malarstwo Goatchera w prezbiterium kościoła Wszystkich Świętych w Collie, Australia Zachodnia[2][11]
 
Wolontariuszka i Barbara Cena na tle środkowej części malarstwa Goatchera
 
Czarna Madonna z Tindari w bazylice we Fremantle

Główne prace konserwatorskie w Australii Zachodniej:

  • Panoramiczne malarstwo ścienne (na płótnie, wys. 2.45 m, dł. 14.6 m) autorstwa Philipa W. Goatchera[12] i kopuła w prezbiterium anglikańskiego kościoła Wszystkich Świętych (All Saints’) w Collie[2][13][14]. Jej prace (styczeń – marzec 1994) zostały opisane przez stanową instytucję ochrony zabytków, Heritage Council of Western Australia[15],
  • statua Madonny z Tindari (Madonna Nera – Czarna Madonna[16] z Sycylii, pozłacana rzeźba z hebanu) w bazylice mniejszej św. Patryka we Fremantle[17], poświęcona przez Jana Pawła II,
  • sześć rzeźb, główny krucyfiks i polichromie w kościele św. Józefa w Subiaco[17],
  • polichromie bocznych ołtarzy w kaplicy św. Michała Archanioła na kampusie Katolickiego Kuratorium (Catholic Education Office) w Perth[17],
  • zestaw 14 płaskorzeźb Drogi Krzyżowej w kaplicy Perth College[17]
  • figura Chrystusa (z kościoła pod wezwaniem Dzieciątka Jezus w Morley) przeniesiona do kościoła polskiego w Maylands[18]
  • projekt konserwacji kurtyny teatralnej (malarstwa Philipa W. Goatchera) w Boulder koło Kalgoorlie[19][20].

Brała udział w wystawach malarskich w Perth. Opracowywała graficznie i ilustrowała książki wspomnieniowe polskich zesłańców do azjatyckich części Związku Sowieckiego, którzy później dotarli do Australii Zachodniej[21][22][23], a ilustracje graficzne zamieszczała także w wychodzącym w Perth miesięczniku „Kurier Zachodni”[24].

Inne informacje edytuj

Jej rodzice, Stefan Stoksik (1909–1979) – inżynier melioracji i Anna z Hatłasów (1915–2014) – nauczycielka, byli w czasie II wojny światowej oficerami Narodowych Sił Zbrojnych[25][26] i działali w okolicach Opatowca, gdzie zostali później pochowani na cmentarzu parafialnym. Jej babka, Florentyna Hatłas z domu Krysta, zachowywała tradycje mieszkańców Wilamowic wywodzących się z Fryzji i Flandrii[27].

Barbara jest członkiem wrocławskiej Sekcji Grotołazów i brała udział w wyprawach jaskiniowych w polskich Tatrach[28][29]. Uprawiała także jeździectwo[30]. Jest matką dwojga dzieci.

Przypisy edytuj

  1. ↑ 50 lat Liceum Ogólnokształcącego nr X im. Stefanii Sempołowskiej we Wrocławiu, Wrocław: X Liceum Ogólnokształcące we Wrocławiu, 2004, s. 82, ISBN 83-89898-01-2 [dostęp 2017-06-16].
  2. ↑ a b c Western Australia - Private Conservators, „AICCM National Newsletter” (51), Australian Institute for the Conservation of Cultural Material (Inc.), 1994, s. 8, ISSN 0727-0364 [dostęp 2023-09-08] (ang.).
  3. ↑ Membership Directory 1997, Canberra, ACT: Australian Institute for the Conservation of Cultural Materials Inc., 1997, s. 28.
  4. ↑ Jan Kaye (red.), WA Directory of Preservation Resourses & Services 1996/1997, Claremont, WA: The Australian Council of Libraries & Information Services (Western Australia Preservation Sub-Committee), 1996, s. 8, ISBN 1-86342-506-3. (wydanie 2004 – s.17).
  5. ↑ Barbara Stoksik-Cenowa, gwasz – reprodukcja, Zbiory Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, Katalog Dokumentów Życia Społecznego, sygnatura KF3517, Wrocław [dostęp 2017-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-28].
  6. ↑ VI Ogólnopolska Wystawa Malarstwa „Jesień Bielska 1968” [online], Biennale Malarstwa [dostęp 2017-06-13].
  7. ↑ a b Z. Frąckiewicz, Menażeria pani Basi, „Słowo Polskie”, Wrocław, 30 grudnia 1974.
  8. ↑ Paradigms and the Unexpected: 2011-03-01 Auction - 593 Price Results - Sheppard's Irish Auction House in ie - Page 22 [online], LiveAuctioneers, lot 0534 [dostęp 2023-09-08] (ang.).
  9. ↑ Paintings by Barbara Cena, Nottingham: Nottingham Playhouse 1970/1 Season – Katalog, 1971 (ang.).
  10. ↑ Prezentacje – 74, „Wieczór Wrocławia”, Nr 114 (2175), Wrocław, 16 maja 1974.
  11. ↑ Phil Goatcher, untitled, 1922 [online], Collie Mural Trail [dostęp 2023-07-06] (ang.).
  12. ↑ Mural [online], The Anglican Parish of Collie [dostęp 2023-09-08] (ang.).
  13. ↑ Barbara Cena, Restoriation of the Phil W. Goatcher mural in All Saints’ in Collie, Western Australia: final report, Libraries Australia ID: 13566070, Perth, 24 marca 1994 [dostęp 2017-06-16] (ang.).
  14. ↑ Bruce Duncan, All Saints Anglican Church, Collie [online], The Organ Society of Western Australia, 2021 [dostęp 2023-09-08] (ang.).
  15. ↑ Register of Heritage Places – Assessment Documentation: All Saints’ Anglican Church, Collie, Perth: Heritage Council of Western Australia, 6 lutego 1998, s. 11–12 [dostęp 2017-06-16] (ang.).
  16. ↑ Mary Beth Moser: Exploring darkness: honoring the power of Black Madonnas in Italy. Wyd. 3. Vashon Island, Wash.: Hillside Publishing, 2008, s. 140. ISBN 0-9858830-1-4. (ang.).
  17. ↑ a b c d Debbie Warrier, Black Madonna shines again (Czarna Madonna znów promienieje), „The Record”, 8 maja 2003, Perth, Zachodnia Australia, s. 16 (ang.).
  18. ↑ Nowa figura Chrystusa, „Pokój i Dobro”, vol. 9 (86), Maylands, Zachodnia Australia: Duszpasterstwo Franciszkanów, 2007, s. 4.
  19. ↑ Philip Goatcher 1851–1931, Kalgoorlie-Boulder: City of Kalgoorlie-Boulder, 12 września 2013, s. 2 [dostęp 2018-02-08] [zarchiwizowane z adresu 2017-03-02].
  20. ↑ Moya Sharp, The Late Phil Goatcher - obituary [online], Outback Family History, 11 grudnia 2016 [dostęp 2023-09-08] (ang.).
  21. ↑ Nina Smenda, Janusz Smenda (red.), Unforgettable Memories – Memoirs of Polish Exiles in the Soviet Union, 1940–1942 (Niezapomniane wspomnienia – pamiętniki polskich wygnańców w Związku Sowieckim, 1940–1942), Perth, Western Australia: Polish Siberian Group (WA), 1996, s. 290, ISBN 0-646-29843-7 [dostęp 2017-06-16] (ang.).
  22. ↑ Leokadia Kondratowicz-Kordas, Wędrowniczki z Kidugali: do historii Harcerstwa Polskiego, Perth, Western Australia: Kurier Press, s. 94, ISBN 0-646-02047-1.
  23. ↑ Eugenia Sendek-Biliczka, W sowieckim raju, Maria Kuczborska (red.), Perth, Western Australia: Kurier Press, s. 124, ISBN 0-7316-9754-5.
  24. ↑ Andrzej Basiński (red.), Polskie czasopismo kulturalno-społeczne w Australii, „Kurier Zachodni”, Perth: Polsko-Australijskie Towarzystwo Kulturalne w Australii Zachodniej, ISSN 1447-6622.
  25. ↑ Narodowe Siły Zbrojne – odznaczeni Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego [online] [dostęp 2017-07-08] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-26].
  26. ↑ Odznaczeni Medalem pamiątkowym z okazji 70-lecia powołania Narodowych Sił Zbrojnych [online], portal Narodowe Siły Zbrojne, 2013 [dostęp 2018-04-04] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-02].
  27. ↑ Stowarzyszenie Wilamowianie – portal [online] [dostęp 2018-01-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-29].
  28. ↑ Piotr Wojciechowski, Był Pałacyk, a w nim piwnica, [w:] Janusz Michalewicz, Pałacyk pełen kultury – Klub, jaki pamiętam, Wrocław: Comex, 2012, s. 137–140, ISBN 978-83-934102-9-3.
  29. ↑ Jerzy Fereński, W piwnicy i jeszcze głębiej, „Konfrontacje”, wydanie specjalne z okazji jubileuszu (1959–2003) Studenckiego Klubu Pałacyk we Wrocławiu, 31 maja 2003, s. 5 [dostęp 2019-09-01].
  30. ↑ Kto jest kim w AKJ i nie tylko [online], Akademicki Klub Jeździecki we Wrocławiu [dostęp 2017-06-13].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Barbara_Cena&oldid=71785424”