Szczudłówka piaskowa

gatubek grzybów
(Przekierowano z Battarrea phalloides)

Szczudłówka piaskowa (Battarrea phalloides (Dicks.) Pers.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].

Szczudłówka piaskowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

pieczarkowate

Rodzaj

szczudłówka

Gatunek

szczudłówka piaskowa

Nazwa systematyczna
Battarrea phalloides (Dicks.) Pers.
Syn. Met. Fung. (Göttingen) 1: xiv, 129 (1801)

Systematyka i nazewnictwo edytuj

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Battarea, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1785 r. James Dickson nadając mu nazwę Lycoperdon phalloides. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon[1].

Synonimy[2]:

  • Battarrea phalloides (Dicks.) Pers. 1801 f. phalloides
  • Battarrea phalloides f. stevenii (Libosch.) Calonge 2004
  • Battarrea phalloides (Dicks.) Pers. 1801 var. phalloides
  • Battarrea phalloides var. stevenii (Libosch.) Cleland & Cheel 1916
  • Battarrea stevenii (Libosch.) Fr. 1829
  • Dendromyces stevenii Libosch. 1814
  • Ithyphallus campanulatus (Berk.) Schltdl. 1933
  • Lycoperdon phalloides Dicks. 1785

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., Wanda Rudnicka-Jezierska opisywała ten gatunek pod nazwą batarówka słupiakowata[3].

Morfologia edytuj

Młody owocnik jest kulisty lub jajowaty, o średnicy do 12 cm. Zbudowany jest z dwuwarstwoego perydium. Białawe i cienkie egzoperydium szybko odpada, jego pozostałością na owocniku jest pochwa i niewielkie łatki na endoperydium. Po dojrzeniu owocnik składa się z trzonu i główki[4].

Główka

Kulista, o średnicy 1–3 cm. Zbudowana jest z cienkiego endoperydium, które po dojrzeniu owocnika pęka wzdłuż równika, co powoduje odpadnięcie górnej części i odsłonięcie gleby. Pozostała dolna część owocnika przypomina wówczas wyglądem kapelusz.

Trzon

Cylindryczny, o wysokości 10–38 cm i grubości 0,5–2 cm. Ma drewnowatą konsystencję i w środku jest pusty. Powierzchnia gęsto pokryta wąskimi i długimi łuseczkami[4].

Gleba

W dojrzałym owocniku komorowata, pylista, o barwie ciemnobrązowej[4].

Cechy mikroskopowe

W glebie znajdują się zarodniki, elatery, włośnia i liczne wydłużone komórki o spiralnych lub pierścieniowatych zgrubieniach. Mają długość 63–80 μm i średnicę 8 μm. Hialinowa i septowana włośnia występuje głównie przy wewnętrznej ścianie endoperydium. Bazydiospory niemal kuliste, brązowe, o średnicy 4,8–7,2 μm. Posiadają trójwarstwową ścianę. Ściana zewnętrzna hialinowa, dołeczkowana, środkowabarwna, wewnętrzna hialinowa[4].

Występowanie i siedlisko edytuj

Saprotrof. Na świecie jest szeroko rozprzestrzeniony. Jego stanowiska podano w Afryce, Azji, Australii, Europie, Ameryce Północnej (głównie w regionach zachodnich) i Ameryce Południowej, wszędzie jednak jest rzadki. Występuje głównie w krajach o klimacie suchym, na glebach piaszczystych, głównie na pustyniach i półpustyniach[5]. W Polsce do 2003 r. w literaturze naukowej podano tylko 2 stanowiska: w Rogalinie (1932 r.) i koło Kórnika (1991 r.)[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający[6]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Austrii, Niemczech, Anglii, Słowacji i Czechach[3].

Przypisy edytuj

  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2017-11-03]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2017-11-03]. (ang.).
  3. a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d Wanda Rudnicka-Jezierska: Grzyby (Mycota). Tom XXIII. Podstawczaki (Basidiomycetes): purchawkowe (Lycoperdales), tęgoskórowe (Sclerodematales), pałeczkowe (Tulostomatales), gniazdnicowe (Nidulariales), sromotnikowe (Phallales), osiakowe (Podaxales). Kraków: Instytut Botaniki PAN, 1991. ISBN 83-85444-01-7.
  5. Battarea phalloides. [dostęp 2017-11-03].
  6. Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.