Wikipedia

Bernat Solà

hiszpański skoczek narciarski

Bernat Solà Pujol (ur. 5 września 1965 w Mataró) – hiszpański skoczek narciarski, jedyny w historii reprezentant Hiszpanii, który zdobył punkty Pucharu Świata w indywidualnych zawodach[3], dwukrotny uczestnik zimowych igrzysk olimpijskich. Rekordzista Hiszpanii w długości skoku narciarskiego, kilkukrotny mistrz swego kraju.

Bernat Solà Pujol
Data i miejsce urodzenia

5 września 1965[1]
Mataró[1]

Klub

Matar UEC Mataró

Wzrost

172 cm[2]

Reprezentacja

 Hiszpania

Debiut w PŚ

10 grudnia 1983 w Thunder Bay (68. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

24 stycznia 1987 w Sapporo (14. miejsce)

Rekord życiowy

141,0 m na Kulm w Tauplitz (8 marca 1986)

Regularnie startował w Pucharze Świata. Życiowy sukces odniósł 24 stycznia 1987 roku na skoczni w Sapporo, gdzie był 14., zdobywając jednocześnie pierwsze i jedyne punkty Pucharu Świata w historii skoków hiszpańskich. Kilkukrotnie plasował się w czołowej trzydziestce zawodów PŚ. Ostatni występ w tym cyklu zaliczył 25 marca 1990 roku na dużej skoczni w Planicy, gdzie zajął 61. miejsce.

Solà wziął także udział w dwóch zimowych igrzyskach olimpijskich. W 1984 roku w Sarajewie zajął 56. miejsce na skoczni normalnej i 50. na skoczni dużej. Cztery lata później na igrzyskach w Calgary był 57. na skoczni normalnej i 51. na skoczni dużej[1].

W 1984 roku wygrał Puchar Króla w skokach narciarskich. W zawodach rozgrywanych na Trampolín Albert Bofill Mosella (K-75) w miejscowości La Molina poprawił wówczas rekord skoczni, uzyskując 79 metrów[4]. W swojej karierze kilkukrotnie stawał na podium zawodów zaliczanych do cyklu Pucharu Europy – oprócz zwycięstwa w Pucharze Króla w 1984 roku stawał na podium tych zawodów m.in. w 1986 (2. miejsce)[5] i 1990 (3. pozycja)[6], a w 1986 roku zajął 3. miejsce w zawodach Pucharu Europy w norweskim Meldal[7].

Przebieg kariery edytuj

Początki edytuj

Urodził się w Mataró. Jego matka Teresa Pujol de Solà była członkinią hiszpańskich władz skoków narciarskich[8].

Skoki narciarskie zaczął trenować w 1973[9]. Pod koniec marca 1980 w La Molinie zajął przedostatnie, 29. miejsce w zawodach o Puchar Króla, po skokach na 37 i 42 m. Wyprzedził tylko swojego rodaka Guillermo Rosala[10].

Jednym z jego pierwszych międzynarodowych startów w zawodach FIS był konkurs Pucharu Europy w sezonie 1980/1981 (odpowiednik obecnego Pucharu Kontynentalnego). 10 stycznia 1981 roku, kiedy miał nieco ponad 15 lat i 4 miesiące, wystąpił w zawodach we włoskim Tarvisio, w którym oddał dwa skoki na 45 m i 47,5 m. Był to wyraźnie najgorszy wynik tamtych zawodów, gdyż do przedostatniego zawodnika, swojego rodaka Alberto Bofilla, stracił ponad 20 punktów. W tych zawodach wystartowało ogółem pięciu Hiszpanów, jednak wszyscy skakali słabo – na ostatnich pięciu miejscach znalazło się czterech z nich[11].

Na początku lutego wystąpił w Pucharze Króla w hiszpańskiej La Molinie (konkurs był zaliczany do Pucharu Europy). Tam zajął szóste miejsce, jednak w zawodach startowało tylko 11 zawodników. Dzięki temu zdobył jednak pucharowe punkty. W konkursie zwyciężył Austriak Willi Pürstl, a pozostałe miejsca zajęli reprezentanci Hiszpanii[12].

W 1981 został mistrzem Hiszpanii wśród juniorów[13].

W sezonie 1981/1982 kilka razy brał udział w zawodach międzynarodowych. W La Molinie zajął tym razem 17. miejsce. Pod koniec sezonu wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w austriackim Murau, gdzie zajął 50. miejsce na skoczni normalnej po skokach na 60,5 i 56 m (wyprzedził trzech skoczków)[14]. W następnym sezonie (1982/1983) startował tylko w zawodach Pucharu Europy. Najlepszym jego wynikiem było ósme miejsce, które zajął we francuskim Saint Nizier (93 m, 88 m)[15].

Od sezonu 1983/1984 do 1985/1986 edytuj

Sezon 1983/1984 był dla Hiszpana przełomowym w karierze, zadebiutował m.in. w Pucharze Świata, czyli w najważniejszym cyklu zawodów w skokach narciarskich. 12 grudnia 1983 roku wystąpił w pierwszym konkursie tego sezonu, czyli w zawodach PŚ w kanadyjskim Thunder Bay. Skok na odległość 64 m dał mu w debiucie 68. miejsce, co pozwoliło na wyprzedzenie sześciu skoczków[16]. W kolejnym konkursie rozegranym dzień później poprawił swój wynik i zajął 65. miejsce. Jeszcze lepiej poszło mu kilka dni później, kiedy to w PŚ w Lake Placid zajmował odpowiednio 41. i 49. miejsce w stawce 72 i 70 zawodników[15].

30 grudnia 1983 zadebiutował w Turnieju Czterech Skoczni. W niemieckim Oberstdorfie zajął 95. miejsce po skoku na 77 m. W kolejnych konkursach zajmował odpowiednio: 78. oraz dwukrotnie 97. miejsca. W łącznej klasyfikacji turnieju zajął 87. miejsce z notą łączną 223,8 pkt. Wyprzedził 29 zawodników[17][15].

Od 7 do 11 stycznia 1984 roku wystartował w czterech konkursach, trzykrotnie w Pucharze Europy (najlepszym wynikiem było 30. miejsce w Villach) i raz w Pucharze Świata (58. miejsce w Cortina d’Ampezzo). 14 stycznia zajął 17. miejsce w zawodach PE w Chamonix. Pod koniec stycznia odniósł swoje pierwsze i jedyne zwycięstwo w zawodach Pucharu Europy – miało to miejsce w hiszpańskiej La Molinie (zwyciężył tym samym w Pucharze Króla). Skacząc 78,5 m i 79 m wygrał z przewagą 3,8 pkt. nad Norwegiem Magne Johansenem[18].

Jeszcze w tym samym sezonie Solà dostał powołanie na zimowe igrzyska olimpijskie w jugosłowiańskim Sarajewie (obecnie Bośnia i Hercegowina) jako jeden z trzech hiszpańskich skoczków. Na skoczni normalnej zajął 56. miejsce i wyprzedził dwóch zawodników – Primoža Ulagę i Ángela Janiqueta. Po pierwszym skoku na 71 m zajmował 53. miejsce (wyprzedzał więc pięciu zawodników)[19]. W drugiej serii oddał jednak krótki skok na odległość 65,5 m (bliżej skoczył tylko Hirokazu Yagi)[20], przez co spadł w końcowej klasyfikacji na 56. miejsce z notą łączną 132,9 pkt[21].

 
Toni-Seelos-Olympiaschanze w 2012 roku (po prawej). Na tym obiekcie Bernat Solà zajął 34. miejsce na mistrzostwach świata

Sześć dni później, 18 lutego wystąpił w drugiej konkurencji czyli w skokach na skoczni dużej, na której osiągnął swój najlepszy wynik na igrzyskach olimpijskich, był bowiem 50., tym razem wyprzedzając trzech zawodników (oddał skoki na 74 m[22] i 77 m[23])[24]. Po igrzyskach startował jeszcze kilkukrotnie w zawodach PE, jednak bez sukcesów (trzykrotnie zajmował 25. miejsce)[15].

Sezon 1984/1985 rozpoczął, podobnie jak poprzedni, na kontynencie amerykańskim, gdzie wystartował w czterech konkursach PŚ. Najlepsze miejsce zajął jednak w pierwszym konkursie, kiedy był na 53. miejscu. Startował jedynie w austriackich konkursach Turnieju Czterech Skoczni. Zajął 97. miejsce w Innsbrucku i 87. pozycję w Bischofshofen[15]. Wystąpił także na mistrzostwach świata w austriackim Seefeld. W konkursie na skoczni dużej zajął 51. miejsce w stawce 62 zawodników[25]. Na skoczni mniejszej poszło mu znacznie lepiej, gdyż uzyskał 34. notę zawodów (wyprzedził 31 skoczków)[26]. Lepsze wyniki w tym sezonie osiągał przede wszystkim w Pucharze Świata. Swój najlepszy dotychczasowy wynik poprawił w konkursie PŚ w Sankt Moritz w dniu 13 lutego 1985 roku, gdzie zajął 31. miejsce. 3 marca w Lahti osiągnął 30. notę zawodów, a 10 marca na Holmenkollbakken zajął nawet 29. miejsce. Zgodnie jednak z ówczesnym systemem przyznawania pucharowych punktów, hiszpański skoczek nie zdobył ich w ogóle, gdyż wówczas punkty zdobywało tylko 15 zawodników[15][27]. Pod koniec lutego skakał w zawodach Grand Prix de Chamonix, gdzie zajął 12. pozycję. Na zakończenie sezonu wystąpił na mistrzostwach świata w lotach w Planicy[15].

Podczas pierwszego dnia zawodów oddał trzy podobne skoki: 125, 123 i ponownie 125 metrów. Po pierwszym dniu zawodów plasował się na 39. miejscu z notą 238,5 pkt. (najsłabszy skok dnia nie był liczony do noty łącznej, podobnie jak dzień później)[28]. Następnego dnia oddał dwa skoki, w pierwszym uzyskał 128 metrów. W drugiej serii oddał skok na odległość 140 metrów. Zajął tego dnia 32. miejsce[29], zaś w łącznej klasyfikacji mistrzostw uplasował się na 40. miejscu z notą 375,5 pkt. (wyprzedził czterech zawodników, w tym trzech Włochów)[30]. Był to pierwszy w historii występ reprezentanta Hiszpanii na skoczni mamuciej, a skokiem na odległość 140 metrów Solà ustanowił ówczesny rekord kraju[9].

Sezon 85/86 rozpoczął w Pucharze Świata na kontynencie północnoamerykańskim. Zajął 39. i 47. miejsce w kanadyjskim Thunder Bay, oraz 47. i 48. pozycję w amerykańskim Lake Placid. Po powrocie do Europy zajął 43. miejsce w Chamonix[15]. Wystąpił też w kolejnym Turnieju Czterech Skoczni. Wystąpił we wszystkich czterech konkursach, a najwyższą pozycję zajął w Innsbrucku (63. miejsce). W łącznej klasyfikacji zajął 78. miejsce, wyprzedzając bezpośrednio Zbigniewa Klimowskiego[31][15]. Do końca stycznia startował wyłącznie w zawodach Pucharu Europy, w których najlepszym osiągnięciem było 18. miejsce w Planicy. Bez powodzenia startował również w szwajcarskich konkursach PŚ pod koniec lutego[15].

2 marca zajął drugie miejsce w Pucharze Europy w La Molinie, przegrał tylko z Georgiem Waldvogelem[32]. Niecały tydzień później wystąpił w kolejnych mistrzostwach świata w lotach, które rozegrano w austriackim Tauplitz. Podczas pierwszego dnia zawodów, Hiszpan w ostatniej próbie skoczył 141 metrów. Wynik ten był jego nowym rekordem życiowym i do dziś jest najlepszym wynikiem kiedykolwiek uzyskanym przez hiszpańskiego zawodnika (kilka lat później wyrównał ten wynik)[33]. W klasyfikacji generalnej turnieju uplasował się na 33. miejscu (wyprzedził m.in. Roberta Witke)[34].

Wystąpił jeszcze w Pucharze Świata w Oslo, jednak bez powodzenia. Odniósł jednak dwa sukcesy w Pucharze Europy. 21 i 23 marca stawał na najniższym stopniu podium w zawodach w Sprovie i Meldal (Norwegia)[15].

Kolejne sezony, jedyne punkty PŚ edytuj

Początek sezonu 86/87 to nieudane starty Hiszpana. Nie zdobył punktów Pucharu Europy, a tym bardziej Pucharu Świata – zajmował odległe lokaty w Turnieju Czterech Skoczni i Pucharze Europy (20. miejsce było jego najlepszym wynikiem). Mimo to wyjechał do Japonii na Puchar Świata. Zajął swoje najlepsze dotychczasowe miejsca, w pierwszym konkursie rozegranym 24 stycznia 1987 odniósł swój życiowy sukces, zajął bowiem 14. miejsce po skokach na 82,5 m i 69 m[35]. Bliski zdobycia punktów był też w dniu następnym, kiedy po skokach na 104,5 m i 97 m uplasował się na 18. pozycji[36]. Obsada tych konkursów była jednak słabsza, spośród 43 startujących skoczków ponad połowę stanowili gospodarze – Japończycy[35][36]. Wystąpił w lutowych mistrzostwach świata w Oberstdorfie, gdzie spisywał się słabo. W konkursie na skoczni dużej zajął 65. miejsce, wyprzedzając tylko Virginio Lunardiego[37]. Na mniejszym obiekcie zajął 66. miejsce, tym razem wyprzedzając tylko Eddiego Edwardsa[38].

 
Miyanomori latem 2004 roku. Na tym obiekcie Bernat Solà zdobył swoje jedyne punkty Pucharu Świata

Na krótko powrócił do Hiszpanii, gdzie w La Molinie startował w dwóch konkursach. 28 lutego zajął 15. miejsce w Memoriale Jordiego Aimata, zaś kilka dni później zapunktował w Pucharze Europy w tej samej miejscowości, kiedy to zajął 13. miejsce. Wyprzedzał jednak niemal wyłącznie swoich rodaków[15]. Bez powodzenia skakał w marcowych zawodach Pucharu Świata w Oslo[15].

Sezon 87/88 to jeszcze gorsze występy Soli. Ani razu nie zbliżył się do najlepszej piętnastki zawodów w Pucharze Świata (najwyższe jego miejsca: 57. pozycja w Sapporo i 60. miejsca w Gstaad i Lake Placid), a także Pucharu Europy (najwyższe 34. miejsce zajął w Le Brassus). Mimo słabych wyników zakwalifikował się na zimowe igrzyska olimpijskie w Calgary[15]. W pierwszym konkursie na skoczni normalnej skakał 71 i 68,5 m i wyprzedził tylko jednego skoczka – słynącego z bardzo słabych skoków Brytyjczyka Eddiego Edwardsa[39]. Na dużym obiekcie uzyskał 51. notę zawodów, wyprzedzając czterech skoczków[40].

Swój przedostatni sezon (1988/1989) rozpoczął od występów w PŚ w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych; najwyżej uplasował się w Lake Placid (43. miejsce). Skakał też we wszystkich konkursach Turnieju Czterech Skoczni, najwyżej był w zamykającym turniej konkursie w Bischofshofen (64. miejsce). W łącznej klasyfikacji tego cyklu zajął 75. miejsce[31]. Po turnieju czterokrotnie z rzędu zajmował miejsca w pierwszej trzydziestce zawodów Pucharu Świata (29. miejsca w Libercu i Harrachovie oraz 23. i 26. pozycje w Oberhofie). Zajął też czwarte miejsce w Memoriale Jordiego Aimata i po raz kolejny stanął na podium w Pucharze Europy – zajął drugie miejsce w La Molinie[15].

Po raz ostatni w karierze wystąpił na mistrzostwach świata. Na normalnym obiekcie zajął 45. miejsce, zaś na większym był na 51. miejscu[15]. 5 marca osiągnął jeden ze swoich większych sukcesów, gdyż zajął 16. miejsce w Pucharze Świata w Oslo. Startowało ponad 70 zawodników, a Hiszpan wyprzedził bezpośrednio medalistę olimpijskiego z 1988 Erika Johnsena. Z piętnastym Pawłem Kustowem przegrał tylko o punkt[41]. Trzykrotnie pojawiał się jeszcze w PŚ, lecz skakał już wyraźnie gorzej[15].

Ostatni sezon i ostatnie występy edytuj

Swój ostatni pełny sezon rozpoczął od 43. miejsca w PŚ w Thunder Bay (następnego dnia był 64.). Bez powodzenia skakał w amerykańskim Lake Placid i japońskim Sapporo. Najlepsze wyniki w karierze osiągnął za to w Turnieju Czterech Skoczni. W Oberstdorfie był 65., zaś w kolejnych konkursach zajmował 68., 63. i 60. miejsca. W klasyfikacji łącznej zajął najwyższą w karierze 67. pozycję[31]. Na początku lutego po raz ostatni zajął miejsce na podium w Pucharze Europy, w La Molinie był trzeci[15].

W Pucharze Świata tylko raz zbliżył się do punktowanej piętnastki. Zajął 19. miejsce w Predazzo po skokach na 83,5 i 84 m. Straty były jednak minimalne, do szóstego Heinza Kuttina stracił 5,9 pkt[42]. W styczniu 1990 opuścił konkurs w Zakopanem ze względu na zmianę terminu zawodów – organizatorzy nie poinformowali wówczas Hiszpanów o przesunięcie konkursu na wcześniejszy dzień, w związku z czym Solà, wspólnie z trenerem Luisem Fajardo, dotarli pod skocznię dzień po zawodach[9].

Wystąpił na jeszcze jednej dużej imprezie. W mistrzostwach świata w lotach w Vikersund zajął 48. miejsce. Według portalu Skijumping.pl Solà wyrównał wówczas rekord życiowy i podczas jednego ze skoków uzyskał 141 metrów[33][15]. Ostatni raz w PŚ wystąpił w Planicy 24 i 25 marca 1990 roku. Dwukrotnie zajmował te same miejsca (61.) i oddał dwa takie same skoki (po 92 m)[15].

W styczniu 1992 roku zwyciężył w mistrzostwach Hiszpanii, rozgrywanych w La Molinie. Po skokach na 72,5 i 70 metrów wygrał o 6,3 punktu z Francisco Alegre i o 14,5 punktu z Jesúsem Lobo[43]. Dwa lata wcześniej na tym samym obiekcie, po oddaniu skoków na odległość 66,5 oraz 60,5 metrów, także został mistrzem Hiszpanii, pokonując o 8,4 punktu Lobo i o 13,8 punktu Alegre[44][45].

Potem startował głównie w lokalnych zawodach. 26 stycznia 1992 roku zajął dziewiąte miejsce w La Molinie (zawody zaliczane do Pucharu Europy). Były to jego ostatnie punkty w międzynarodowych zawodach FIS[15].

W 1992 zakończył karierę skoczka narciarskiego i podjął pracę jako instruktor narciarstwa alpejskiego, którą wykonywał przez kolejne 20 lat[9].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
56. 12 lutego 1984 Sarajewo Igman K-90 indywid. 71,0 65,5 132,9 82,3 Jens Weißflog[19][20][21]
50. 18 lutego 1984 Sarajewo Igman K-112 indywid. 74,0 77,0 99,3 131,9 Matti Nykänen[22][23][24]
57. 14 lutego 1988 Calgary Alberta Ski Jump Area K-89 indywid. 74,0 68,5 140,4 88,7 Matti Nykänen[39][46][47]
51. 23 lutego 1988 Calgary Alberta Ski Jump Area K-114 indywid. 96,5 86,0 139,3 84,7 Matti Nykänen[39][48][49]

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
51. 20 stycznia 1985 Seefeld Bergisel K-109 indywid. 88,0 90,0 150,0 74,2 Per Bergerud[50]
34. 26 stycznia 1985 Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-90 indywid. 81,0 78,0 179,4 45,9 Jens Weißflog[51]
65. 15 lutego 1987 Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 indywid. 88,5 88,5 130,3 85,7 Andreas Felder[52]
66. 20 lutego 1987 Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 indywid. 74,0 72,0 151,6 72,8 Jiří Parma[53]
45. 20 lutego 1989 Lahti Salpausselkä K-114 indywid. 89,0 84,0 139,5 79,0 Jari Puikkonen[54]
51. 25 lutego 1989 Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 74,5 – 83,4 30,9 Jens Weißflog[55]

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce
1986/1987 78.

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata edytuj

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1983/1984
                                                punkty
68 65 41 49 95 78 97 97 58 - - - - 56 50 - - - - - - - - - 0
Sezon 1984/1985
                                          punkty
53 56 61 66 - - 97 87 - - - 31 48 - 62 30 40 58 29 - - 0
Sezon 1985/1986
                                                  punkty
39 47 47 48 43 69 77 63 85 - - - - - - - - 77 68 65 - - 74 - - 0
Sezon 1986/1987
                                            punkty
- - - - 47 99 84 - - - - - 14 18 - - - - - - 64 83 2
Sezon 1987/1988
                                        punkty
67 61 61 60 57 62 99 - - - - 75 60 77 69 65 81 91 - - 0
Sezon 1988/1989
                                        punkty
53 52 43 47 - - 83 81 89 64 29 29 23 26 - 16 54 - 71 80 0
Sezon 1989/1990
                                                  punkty
46 64 58 50 57 43 65 68 63 60 - - - 75 57 76 19 63 56 59 45 61 54 61 61 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

32. Turniej Czterech Skoczni[17]
        klas.
95 78 97 97 87
33. Turniej Czterech Skoczni[56]
        klas.
– – 97 87 103
34. Turniej Czterech Skoczni[57]
        klas.
69 77 63 85 78
35. Turniej Czterech Skoczni[58]
        klas.
99 84 – – 113
36. Turniej Czterech Skoczni[59]
        klas.
99 – – – 135
37. Turniej Czterech Skoczni[60]
        klas.
83 81 89 64 75
38. Turniej Czterech Skoczni[61]
        klas.
65 68 63 60 68

Puchar Europy edytuj

Miejsca na podium w konkursach PE edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 29 stycznia 1984   La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 78,5 m 79,0 m 211,3 pkt 1. – –
2. 2 marca 1986   La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 71,0 m 75,0 m 207,3 pkt 2. 4,3 pkt. Georg Waldvogel
3. 21 marca 1986   Sprova Steinfjellbakken K-90 86,5 m 84,0 m 205,7 pkt 3. 10,8 pkt. Ole Christian Eidhammer
4. 23 marca 1986   Meldal Kløvsteinbakken K-105 98,5 m 101,0 m 204,8 pkt 3. 9,9 pkt. Jan Henrik Trøen
5. 29 stycznia 1989   La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 70,0 m 72,0 m 206,8 pkt 2. 3,8 pkt. Kent Johanssen
6. 4 lutego 1990   La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 70,0 m 71,0 m 210,4 pkt 3. 9,5 pkt. Werner Rathmayr

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Europy edytuj

W zawodach Pucharu Europy, podobnie jak w ówczesnych zawodach Pucharu Świata, obowiązywała inna punktacja.

Sezon 1980/1981
                              punkty
- - 64 - - - - 6 - - - - - - - 10
Sezon 1981/1982
                                    punkty
- - - - - - - - - - - 17 - - - - - - 0
Sezon 1982/1983
                                                punkty
- - - - - - - - - - 21 12 8 36 49 - - - 16 - - - - 48 12
Sezon 1983/1984
                                              punkty
- - 50 36 30 17 - - - 1 27 - 25 25 - 46 46 - - - - - 25 25
Sezon 1984/1985
                                                punkty
- - 33 - - 28 - 19 - - 40 13 - - - - - - - - - - - - 3
Sezon 1985/1986
                                                punkty
- - 41 32 18 22 33 25 27 - - - - 2 - - - - 3 - - 3 - - 50
Sezon 1986/1987
                                            punkty
- 22 - - 31 - 20 - - - - - - 13 - - - - - - - - 3
Sezon 1987/1988
                                                punkty
76 64 87 58 34 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1988/1989
                                    punkty
48 - - 2 - - - - - - - - - - - - - - 20
Sezon 1989/1990
                                punkty
- - - - - - - 3 13 - - - - - - - 18
Sezon 1991/1992
                                          punkty
- - - - - - - - - - - 9 - - - - - - - - - 7
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

- – zawodnik nie wystartował lub brak danych

Puchar Króla edytuj

  • Indywidualnie
1980   La Molina – 29. miejsce – 37 m, 42 m (61,5 pkt.)
1981   La Molina – 6. miejsce – 58,5 m, 58 m (166,7 pkt.)
1982   La Molina – 17. miejsce – 64 m, 64,5 m (192,8 pkt.)
1984   La Molina – 1. miejsce – 78,5 m, 79 m (239,5 pkt.)
1986   La Molina – 2. miejsce – 71 m, 75 m (207,3 pkt.)
1987   La Molina – 13. miejsce – 60 m, 59,5 m (151,1 pkt.)
1989   La Molina – 2. miejsce – 70 m, 72 m (206,8 pkt.)
1990   La Molina – 3. miejsce – 70 m, 71 m (210,4 pkt.)
1992   La Molina – 9. miejsce – 66,5 m, 64,5 m (174,8 pkt.)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Bernat Sola Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)]. (ang.).
  2. ↑ El Periódico de Catalunya - Ed. General. archivo.elperiodico.com. [dostęp 2016-09-02]. (hiszp.).
  3. ↑ Adrian Dworakowski: Skoki Narciarskie: Outsiderzy w skokach narciarskich. skijumping.pl, 10 stycznia 2007. [dostęp 2016-09-02].
  4. ↑ La Molina, Trampolin Albert Bofill Mosella. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-05-12].
  5. ↑ Bernat Sola se quedo en puertas de repetir triunfo. „El Mundo Deportivo”, s. 60, 1986-03-03. (hiszp.). 
  6. ↑ Manuel Cabenillas. El austríaco Rathmayer, rey de la copa en La Molina. „El Mundo Deportivo”, s. 69, 1990-02-05. (hiszp.). 
  7. ↑ SOLA, TERCERO EN MELDAL (NORUEGA). „El Mundo Deportivo”, s. 46, 1986-03-27. (hiszp.). 
  8. ↑ Fernando Arrechea Rivas: ESPAÑA EN LOS JJ.OO. DE INVIERNO (XVI) SALT LAKE CITY 2002. olimpismo2007.com. [dostęp 2016-09-02].
  9. ↑ a b c d Katarzyna Eron, Adrian Dworakowski: Latanie w rytmie Flamenco - wspomnienia hiszpańskich skoczków narciarskich. skijumping.pl, 2020-06-11. [dostęp 2020-06-13].
  10. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1980.03.30 Copa. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  11. ↑ Adam Kwieciński: Tarvisio ITA 1981.01.10 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  12. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1981.02.01 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  13. ↑ Nuestros mundialistas. „El Mundo Deportivo”, s. 40, 1985-02-01. (hiszp.). 
  14. ↑ Murau AUT 1982.03.07 MSJun. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  15. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Adam Kwieciński: SOLA Bernat. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  16. ↑ Adam Kwieciński: Thunder Bay CAN 1983.12.10 PS. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  17. ↑ a b Turniej Czterech Skoczni 1983/1984. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  18. ↑ La Molina SPA 1984.01.29 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  19. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-09)]. (ang.).
  20. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-09)]. (ang.).
  21. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-21)]. (ang.).
  22. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-26)]. (ang.).
  23. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-26)]. (ang.).
  24. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-26)]. (ang.).
  25. ↑ Adam Kwieciński: Seefeld AUT 1985.01.20 MS. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  26. ↑ Adam Kwieciński: Seefeld AUT 1985.01.26 MS. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  27. ↑ Puchar Świata: Sezon 1984/1985 - klasyfikacja generalna. skijumping.pl. [dostęp 2016-09-06].
  28. ↑ Adam Kwieciński: Planica JUG 1985.03.16 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  29. ↑ Adam Kwieciński: Planica JUG 1985.03.17 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  30. ↑ Adam Kwieciński: Planica JUG 1985.03.17 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  31. ↑ a b c Adam Kwieciński: Klasyfikacje. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  32. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1986.03.02 EC/Copa. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  33. ↑ a b Adrian Dworakowski: Egzotyczne Skoki Narciarskie. skijumping.pl, 19 czerwca 2009. [dostęp 2016-09-02].
  34. ↑ Adam Kwieciński: Bad Mitterndorf AUT 1986.03.09 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  35. ↑ a b Adam Kwieciński: Sapporo JPN 1987.01.24 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  36. ↑ a b Adam Kwieciński: Sapporo JPN 1987.01.25 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  37. ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf BRD 1987.02.15 MS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  38. ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf BRD 1987.02.20 MS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  39. ↑ a b c Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Normal Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)]. (ang.).
  40. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Large Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-16)]. (ang.).
  41. ↑ Oslo NOR 1989.03.05 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  42. ↑ Adam Kwieciński: Predazzo ITA 1990.02.16 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  43. ↑ Bernat Solà, campió nacional. „El Mundo Deportivo”, s. 46, 22 stycznia 1992. (kat.). 
  44. ↑ BERNAT SOLA, CAMPIO ABSOLUT. „El Mundo Deportivo”, s. 46, 1990-01-31. (hiszp.). 
  45. ↑ Bernat Sola gano el titulo en La Molina. „El Mundo Deportivo”, s. 69, 1990-01-29. (hiszp.). 
  46. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  47. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  48. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  49. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  50. ↑ Seefeld AUT 1985.01.20 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  51. ↑ Seefeld AUT 1985.01.26 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  52. ↑ Oberstdorf BRD 1987.02.15 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  53. ↑ Oberstdorf BRD 1987.02.20 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  54. ↑ Lahti FIN 1989.02.20 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  55. ↑ Lahti FIN 1989.02.25 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  56. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1984/1985. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  57. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1985/1986. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  58. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1986/1987. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  59. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1987/1988. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  60. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1988/1989. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  61. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1989/1990. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernat_Solà&oldid=72461155”