Jens Weißflog

niemiecki skoczek narciarski

Jens Weißflog (ur. 21 lipca 1964 w Erlabrunn) – niemiecki skoczek narciarski reprezentujący NRD oraz Niemcy, czterokrotny medalista olimpijski, dziewięciokrotny medalista mistrzostw świata, dwukrotny medalista mistrzostw świata w lotach, zdobywca Pucharu Świata oraz czterokrotny zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni, zwycięzca 33 indywidualnych konkursów Pucharu Świata.

Jens Weißflog
Ilustracja
Jens Weißflog w 2017
Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1964
Erlabrunn

Klub

S.V. Oberwiesenthal

Wzrost

170 cm

Debiut w PŚ

30 grudnia 1980 w Oberstdorfie (90. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

1 stycznia 1983 w Garmisch-Partenkirchen (3. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

1 stycznia 1983 w Garmisch-Partenkirchen (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

6 stycznia 1983 w Bischofshofen

Rekord życiowy

201,0 m na Kulm w Tauplitz (8 lutego 1996)[1]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  NRD
Igrzyska olimpijskie
złoto Sarajewo 1984 skoki narciarskie
(skocznia normalna)
srebro Sarajewo 1984 skoki narciarskie
(duża skocznia)
Mistrzostwa świata
złoto Seefeld 1985 skocznia normalna
złoto Lahti 1989 skocznia normalna
srebro Engelberg 1984 drużynowo
srebro Lahti 1989 duża skocznia
brąz Seefeld 1985 drużynowo
Mistrzostwa świata w lotach
srebro Planica 1985 indywidualnie
brąz Vikersund 1990 indywidualnie
Puchar świata w skokach
1. miejsce
1983/1984
2. miejsce
1988/1989
Turniej Czterech Skoczni
złoto 1. miejsce
1983/1984
złoto 1. miejsce
1984/1985
srebro 2. miejsce
1982/1983
srebro 2. miejsce
1987/1988
srebro 2. miejsce
1988/1989
brąz 3. miejsce
1989/1990
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
złoto Lillehammer 1994 skoki narciarskie
(duża skocznia)
złoto Lillehammer 1994 skoki narciarskie
(drużynowo)
Mistrzostwa świata
srebro Thunder Bay 1995 drużynowo
brąz Val di Fiemme 1991 duża skocznia
brąz Val di Fiemme 1991 drużynowo
brąz Thunder Bay 1995 duża skocznia
Puchar świata w skokach
2. miejsce
1993/1994
Turniej Czterech Skoczni
złoto 1. miejsce
1990/1991
złoto 1. miejsce
1995/1996
srebro 2. miejsce
1993/1994
Inne nagrody
złoto Medal Holmenkollen
1991
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RFN Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD)
Strona internetowa

Kariera

edytuj
 
Mistrz olimpijski z serii 84 Jens Weißflog. Zdjęcie zrobione w Oberwiesenthal 31.01.1989 roku .

Wychował się w miejscowości Pöhla w Rudawach. Już jako nastolatek był zafascynowany skokami narciarskimi. Początkowo trenował (1977) w rodzimym przyzakładowym klubie sportowym SC Traktor Oberwiesenthal, a dwa lata później wygrał przy pierwszej próbie okręgowe igrzyska sportowe w Schwarzenbergu. Z powodu niskiej wagi ciała nadano mu przydomek „Floh” (pol. Pchła).

W swojej długiej sportowej karierze zdobył prawie wszystko, co może osiągnąć skoczek. W Pucharze Świata zadebiutował 30 grudnia 1980 roku w Oberstdorfie, gdzie zajął 90. miejsce. Na kolejny start musiał poczekać dwa lata, do pierwszego konkursu 31. edycji Turnieju Czterech Skoczni, w którym zajął 27. miejsce. Już dwa dni później, 1 stycznia 1983 roku, podczas konkursu w Garmisch-Partenkirchen Weißflog po raz pierwszy w karierze stanął na podium, zarazem pierwszy raz zdobywając punkty Pucharu Świata. W Innsbrucku był już drugi, ulegając jedynie Finowi Mattiemu Nykänenowi, a 6 stycznia 1983 roku w Bischofshofen niemiecki skoczek odniósł swe pierwsze zwycięstwo. W klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni zajął ostatecznie drugie miejsce za Nykänenem, trzeci był Horst Bulau z Kanady. W całym sezonie 1982/1983 trzykrotnie stawał na podium, po jednym razie na każdym jego stopniu, co dało mu 16. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Sezon 1983/1984 był najbardziej udanym w jego karierze. Na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie zdobył złoty medal na normalnej skoczni, wyprzedzając dwóch Finów: Nykänena oraz Jariego Puikkonena. Nykänen prowadził po pierwszej serii po skoku na 91,0 metrów, drugie miejsce zajmował Weißflog, który skoczył metr bliżej, a trzeci był Andreas Bauer z RFN. W drugiej kolejce Jens skoczył 87,0 metrów i skaczącemu na końcu Nykänenowi do zdobycia złota wystarczyłby skok na odległość około 86,0 metrów. Fin osiągnął tylko 84,0 metry co jednak wystarczyło do zdobycia srebrnego medalu. Na dużym obiekcie zwyciężył Nykänen z dużą przewagą nad drugim w konkursie Weißflogiem, a trzecie miejsce zajął Pavel Ploc z Czechosłowacji. W 1984 roku odbyły się także mistrzostwa świata w Engelbergu, gdzie reprezentacja NRD z Weißflogiem w składzie zdobyła srebrny medal. Ponadto zwyciężył w klasyfikacji generalnej 32. Turnieju Czterech Skoczni zajmując drugie miejsce w Oberstdorfie i zwyciężając w pozostałych trzech konkursach. Łącznie w tym sezonie w konkursach Pucharu Świata zwyciężył siedem razy, czterokrotnie był drugi i raz trzeci, co pozwoliło na triumf w klasyfikacji generalnej.

Na mistrzostwach świata w Seefeld Jens wywalczył złoty medal na normalnej skoczni, wyprzedzając Andreasa Feldera z Austrii oraz Norwega Pera Bergeruda, a na dużym obiekcie był dziewiąty, tracąc do zwycięzcy 9 punktów. Na tych samych mistrzostwach zdobył ponadto brązowy medal w drużynie, wspólnie z Frankiem Sauerbreyem, Manfredem Deckertem i Klausem Ostwaldem. W 1985 roku odbywały się także mistrzostwa świata w lotach w Planicy, gdzie reprezentant NRD zajął drugie miejsce, ustępując tylko Mattiemu Nykänenowi. Wygrał 33. Turniej Czterech Skoczni po tym, jak zajął czwarte miejsce w Oberstdorfie, wygrał w Ga-pa, był drugi w Innsbrucku i ponownie czwarty w Bischofshofen. Sezon 1984/1985 zakończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej, notując dwa zwycięstwa, jedno drugie i jedno trzecie miejsce.

Słabsza forma w sezonach 1985/1986 i 1986/1987 zaowocowała jedynie dwoma miejscami na podium. Był dziewiąty na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz w 1986 roku. Nie wywalczył także żadnego medalu podczas mistrzostw świata w Oberstdorfie, w swoim najlepszym występie był piąty na normalnej skoczni. Rok 1988 rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca w klasyfikacji końcowej 36. Turnieju Czterech Skoczni, tracąc 99 punktów do Nykänena. Na igrzyskach olimpijskich w Calgary Weißflog miał bronić tytułu mistrza olimpijskiego z normalnej skoczni, jednak zajął dopiero dziewiąte miejsce. Na dużym obiekcie zaprezentował się jeszcze słabiej, zajmując 31. miejsce.

W 37. Turnieju Czterech Skoczni zajął drugie miejsce ex aequo z Mattim Nykänenem, a za kolejnym Finem, Risto Laakkonenem. Podczas mistrzostw świata w Lahti w 1989 roku zwyciężył na dużym obiekcie, a na skoczni normalnej przegrał tylko z Jarim Puikkonenem. W konkursie drużynowym reprezentacja NRD z Weißflogiem w składzie zajęła siódme miejsce. Łącznie w sezonie 1988/1989 pięć razy zwyciężał, dwa razy był drugi i raz trzeci, co dało mu drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Janem Boklövem ze Szwecji.

Rok później był trzeci na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund za Dieterem Thomą z RFN oraz Mattim Nykänenem. Trzecie miejsce zajął także w 38. edycji Turnieju Czterech Skoczni, w którym także zwyciężył Thoma, a drugie miejsce zajął František Jež z Czechosłowacji, wyprzedzając Weißfloga o 6 punktów. Osiem miejsc na podium zawodów Pucharu Świata, w tym trzy zwycięstwa, dały mu szóste miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1989/1990. Rok 1991 przyniósł mu między innymi trzecie zwycięstwo w Turnieju Czterech Skoczni oraz dwa brązowe medale mistrzostw świata w Val di Fiemme wywalczone na dużej skoczni indywidualnie oraz w drużynie. Na normalnym obiekcie był siódmy. W sezonie 1990/1991 Puchar Świata w lotach zajął 19. miejsce.

W ciągu kolejnych dwóch lat nie wywalczył żadnego trofeum. Na igrzyskach olimpijskich w Albertville w indywidualnych startach był dziewiąty na normalnej skoczni, a na dużym obiekcie zajął 33. miejsce. W konkursie drużynowym reprezentacja zjednoczonych już Niemiec w składzie: Dieter Thoma, Heiko Hunger, Jens Weißflog oraz Christof Duffner zajęła piąte miejsce. Także z mistrzostw świata w Falun nie przywiózł medalu po tym, jak zajął 20. miejsce na dużej skoczni oraz 40. na normalnej. Łącznie w ciągu sezonów 1991/1992 i 1992/1993 tylko raz stanął na podium zawodów Pucharu Świata, zajmując drugie miejsce.

Do wysokiej formy Jens powrócił jednak już na początku sezonu 1993/1994, kiedy zajął drugie miejsce w 42. Turnieju Czterech Skoczni, w którym lepszy okazał się tylko Espen Bredesen z Norwegii. Weißflog stawał na podium we wszystkich czterech konkursach TCS zajmując kolejno: pierwsze miejsce w Oberstdorfie, drugie w Ga-Pa i Innsbrucku oraz trzecie w Bischofshofen. Po pierwszej kolejce skoków na dużej skoczni podczas igrzysk w Lillehammer Weißflog znajdował się na drugim miejscu z odległością 129,5 m za Bredesenem, który skoczył 135,5 m i prowadził z ponad dziesięciopunktową przewagą. W drugiej serii Weißflog skoczył 133,0 m, co oznaczało, że Norwegowi do zwycięstwa wystarczyłby skok na odległość około 127,0 metrów. Norweski skoczek uzyskał jednak tylko 122,0 metry co wystarczyło do zdobycia srebrnego medalu. Triumfujący Weißflog został pierwszym niemieckim mistrzem olimpijskim od czasów Helmuta Recknagela, który wygrał na igrzyskach w Squaw Valley w 1960 roku. Na normalnej skoczni Jens zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal ze swoim młodszym rodakiem – Dieterem Thomą. Na tych samych igrzyskach reprezentacja Niemiec w składzie: Hansjörg Jäkle, Christof Duffner, Dieter Thoma i Jens Weißflog wywalczyła po raz pierwszy drużynowy złoty medal, będący zarazem pierwszym drużynowym medalem olimpijskim dla Niemiec. W Pucharze Świata odniósł siedem zwycięstw, dwa razy był drugi oraz dwa razy trzeci, co pozwoliło mu zająć drugie miejsce w klasyfikacji generalnej za Bredesenem, a przed Andreasem Goldbergerem z Austrii.

Najważniejszym punktem sezonu 1994/1995 były mistrzostwa świata w Thunder Bay. Na normalnej skoczni zajął piąte miejsce, tracąc do trzeciego miejsca ponad 10 punktów, jednak na dużym obiekcie wywalczył brązowy medal, wyprzedzili go tylko Tommy Ingebrigtsen z Norwegii oraz Andreas Goldberger z Austrii. W konkursie drużynowym wspólnie z Hansjörgiem Jäkle, Dieterem Thomą i Gerdem Siegmundem zdobył srebrny medal. W Pucharze Świata w lotach zajął 14. miejsce, a w Puchar Świata w skokach był szósty. Jego ostatnim trofeum w karierze było zwycięstwo w 44. Turnieju Czterech Skoczni; był drugi w Oberstdorfie i Innsbrucku, trzeci w Ga-Pa i wygrał w Bischofshofen. Był ponadto czwarty na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz w 1996 roku, walkę o brązowy medal przegrał z Urbanem Francem ze Słowenii. Swoje ostatnie zwycięstwo odniósł w Iron Mountain 17 lutego 1996 roku. W swoim ostatnim konkursie Pucharu Świata na skoczni Holmenkollbakken zajął szóste miejsce. Konkurs ten wygrał Adam Małysz. 15 czerwca 1996 roku w Oberwiesenthal miały miejsce pożegnalne zawody Niemca. Weißflog zajął 2.miejsce, a skokiem na 102 metrów pobił rekord skoczni[2].

Łącznie Weißflog odniósł 33 zwycięstwa w konkursach Pucharu Świata (do 2007 roku był to drugi wynik po Matti Nykänenie), a 73 razy stawał na podium. Jest jedynym skoczkiem, który skacząc dwoma różnymi stylami zdobył indywidualnie dwa złote medale olimpijskie oraz występując w dwóch różnych reprezentacjach narodowych (w 1984 roku w barwach NRD i w 1994 w barwach Niemiec). Zdobył pięć tytułów mistrza Niemiec (w 1991, 1993 i 1994 roku na normalnej skoczni oraz w 1993 i 1995 roku na dużej) oraz jeden srebrny medal (w 1991 roku na dużej skoczni).

Został odznaczony m.in. Złotym Orderem Zasług dla Ojczyzny (NRD) oraz Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1996). W 1991 roku otrzymał medal Holmenkollen wraz z austriackim skoczkiem Ernstem Vettorim oraz dwoma Norwegami: biegaczem Vegardem Ulvangiem oraz kombinatorem Trondem Einarem Eldenem.

Emerytura

edytuj

Jens Weißflog jest właścicielem hotelu w rodzinnej miejscowości oraz komentuje zawody w skokach dla niemieckiej telewizji ZDF. Był kandydatem do Volkskammer z ramienia Freie Deutsche Jugend w 1986 roku, a w 2009 roku został wybrany do rady miasta Oberwiesenthal z listy CDU[3].

W 2005 roku rozwiódł się z żoną Nicolą, z którą ma dwóch synów: Daniela i Niklasa. W październiku 2010 roku ze związku z Doreen Fiebig urodziła im się córka[4].

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
1.  12 lutego 1984   Sarajewo Igman K-90 indywid. 90,0 m 87,0 m 215,2 pkt
2.  18 lutego 1984   Sarajewo Igman K-112 indywid. 107,0 m 107,5 m 213,7 pkt 17,5 pkt Matti Nykänen
9. 14 lutego 1988   Calgary Alberta Ski Jump Area K-89 indywid. 81,0 m 80,0 m 196,8 pkt 32,3 pkt Matti Nykänen
31. 15 lutego 1988   Calgary Alberta Ski Jump Area K-114 indywid. 104,5 m 93,5 m 172,0 pkt 52,0 pkt Matti Nykänen
9. 9 lutego 1992   Courchevel Tremplin Le Praz K-90 indywid. 84,0 m 83,5 m 208,5 pkt 14,3 pkt Ernst Vettori
33. 16 lutego 1992   Courchevel Tremplin Le Praz K-120 indywid. 90,0 m 99,5 m 141,3 pkt 98,2 pkt Toni Nieminen
5. 20 lutego 1992   Courchevel Tremplin Le Praz K-120 druż.[5] 107,0 m 104,0 m 544,6 pkt (183,4 pkt) 99,8 pkt Finlandia
1.  20 lutego 1994   Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 indywid. 129,5 m 133,0 m 274,5 pkt
1.  22 lutego 1994   Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 druż.[6] 131,0 m 135,5 m 970,1 pkt (277,7 pkt)
4. 25 lutego 1994   Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 indywid. 98,0 m 96,5 m 260,0 pkt 22,0 pkt Espen Bredesen
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurs Wynik Strata Zwycięzca
2.  26 lutego 1984   Engelberg Skocznia duża drużynowo[7] 572,2 pkt 46,1 pkt Finlandia
9. 20 stycznia 1985   Seefeld in Tirol Skocznia duża indywidualnie 215,2 pkt 9,0 pkt Per Bergerud
3.  22 stycznia 1985   Seefeld in Tirol Skocznia duża drużynowo[8] 550,8 pkt 32,2 pkt Finlandia
1.  26 stycznia 1985   Seefeld Skocznia normalna indywidualnie 225,3 pkt
15. 15 lutego 1987   Oberstdorf Skocznia duża indywidualnie 193,6 pkt 22,4 pkt Andreas Felder
5. 17 lutego 1987   Oberstdorf Skocznia duża drużynowo[9] 582,5 pkt 51,6 pkt Finlandia
5. 20 lutego 1987   Oberstdorf Skocznia normalna indywidualnie 215,3 pkt 9,1 pkt Jiří Parma
2.  20 lutego 1989   Lahti Skocznia duża indywidualnie 212,5 pkt 6,0 pkt Jari Puikkonen
7. 22 lutego 1989   Lahti Skocznia duża drużynowo[10] 558,0 pkt 87,0 pkt Finlandia
1.  26 lutego 1989   Lahti Skocznia normalna indywidualnie 114,5 pkt
3.  10 lutego 1991   Val di Fiemme Skocznia duża indywidualnie 210,0 pkt 7,5 pkt Franci Petek
3.  14 lutego 1991   Val di Fiemme Skocznia duża drużynowo[11] 699,5 pkt 37,6 pkt Austria
7. 16 lutego 1991   Val di Fiemme Skocznia normalna indywidualnie 211,9 pkt 11,0 pkt Heinz Kuttin
20. 21 lutego 1993   Falun Skocznia duża indywidualnie 165,7 pkt 75,7 pkt Espen Bredesen
11. 23 lutego 1993   Falun Skocznia duża drużynowo[12] 632,2 pkt 189,3 pkt Norwegia
40. 27 lutego 1993   Falun Skocznia normalna indywidualnie 175,6 pkt 62,2 pkt Masahiko Harada
5. 12 marca 1995   Thunder Bay Skocznia normalna indywidualnie 233,0 pkt 33,0 pkt Takanobu Okabe
2.  16 marca 1995   Thunder Bay Skocznia duża drużynowo[13] 882,5 pkt 6,5 pkt Finlandia
3.  18 marca 1995   Thunder Bay Skocznia duża indywidualnie 229,9 pkt 42,7 pkt Tommy Ingebrigtsen
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurs Wynik Strata Zwycięzca
2.  17 marca 1985   Planica Loty indywidualnie 531,5 pkt 49,0 pkt Matti Nykänen
9. 9 marca 1986   Tauplitz Loty indywidualnie 671,0 pkt 74,0 pkt Andreas Felder
3.  25 lutego 1990   Vikersund Loty indywidualnie 349,3 pkt 8,4 pkt Dieter Thoma
4. 11 lutego 1996   Tauplitz Loty indywidualnie 396,3 pkt 41,8 pkt Andreas Goldberger
 
Jens Weißflog w 1989
 
Jens Weißflog podczas PŚ w Zakopanem 2011

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce
1982/1983 16.
1983/1984 1.
1984/1985 4.
1985/1986 16.
1986/1987 11.
1987/1988 6.
1988/1989 2.
1989/1990 6.
1990/1991 8.
1991/1992 37.
1992/1993 11.
1993/1994 2.
1994/1995 6.
1995/1996 4.

Miejsca na podium

edytuj
Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce razem
1995/1996 3 2 3 8
1994/1995 1 1 5 7
1993/1994 7 2 2 11
1992/1993 1 1
1991/1992
1990/1991 2 1 1 4
1989/1990 3 2 3 8
1988/1989 5 2 1 8
1987/1988 1 1 3 5
1986/1987 1 1
1985/1986 1 1
1984/1985 2 1 1 4
1983/1984 7 4 1 12
1982/1983 1 1 1 3
suma 33 19 21 73

Miejsca na podium chronologicznie

edytuj
 
Jens Weißflog w 1982 roku
Nr Data Miejscowość Skocznia Nota Pozycja Strata Zwycięzca
1. 1 stycznia 1983   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 241,5 pkt 3. 0,8 pkt Armin Kogler
2. 4 stycznia 1983   Innsbruck Bergisel 243,3 pkt 2. 6,2 pkt Matti Nykänen
3. 6 stycznia 1983   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze 256,7 pkt 1.
4. 30 grudnia 1983   Oberstdorf Schattenbergschanze 213,5 pkt 2. 7,2 pkt Klaus Ostwald
5. 1 stycznia 1984   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 222,2 pkt 1.
6. 4 stycznia 1984   Innsbruck Bergisel 224,1 pkt 1.
7. 6 stycznia 1984   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze 238,1 pkt 1.
8. 11 stycznia 1984   Cortina d’Ampezzo Italia 216,6 pkt 1.
9. 14 stycznia 1984   Harrachov Čerťák 198,6 pkt 2. 7,3 pkt Jiří Parma
10. 15 stycznia 1984   Liberec Ještěd A 210,5 pkt 1.
11. 12 lutego 1984   Sarajewo Igman K-90 215,2 pkt 1.
12. 18 lutego 1984   Sarajewo Igman K-112 213,7 pkt 2. 17,5 pkt Matti Nykänen
13. 17 marca 1984   Oberstdorf Heini-Klopfer-Skiflugschanze 360,0 pkt 3. 32,5 pkt Matti Nykänen
14. 18 marca 1984   Oberstdorf Heini-Klopfer-Skiflugschanze 357,5 pkt 2. 33,5 pkt Matti Nykänen
15. 24 marca 1984   Planica Srednija velikanka 223,2 pkt 1.
16. 1 stycznia 1985   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 210,1 pkt 1.
17. 4 stycznia 1985   Innsbruck Bergisel 215,8 pkt 2. 3,5 pkt Matti Nykänen
18. 13 lutego 1985   Sankt Moritz Olympiaschanze 216,9 pkt 3. 8,1 pkt Ernst Vettori
19. 17 lutego 1985   Engelberg Gross-Titlis-Schanze 231,5 pkt 1.
20. 22 grudnia 1985   Chamonix Tremplin aux Bossons 194,1 pkt 2. 2,6 pkt Pekka Suorsa
21. 6 grudnia 1986   Thunder Bay Normal Thunder 230,7 pkt 1.
22. 6 grudnia 1987   Thunder Bay Big Thunder 217,9 pkt 2. 23,8 pkt Matti Nykänen
23. 1 stycznia 1988   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 198,5 pkt 3. 13,9 pkt Matti Nykänen
24. 3 stycznia 1988   Innsbruck Bergisel 195,1 pkt 3. 24,9 pkt Matti Nykänen
25. 22 stycznia 1988   Gstaad Mattenschanze 212,3 pkt 3. 5,7 pkt Pavel Ploc
26. 24 stycznia 1988   Engelberg Gross-Titlis-Schanze 215,0 pkt 1.
27. 1 stycznia 1989   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 218,0 pkt 2. 2,5 pkt Matti Nykänen
28. 4 stycznia 1989   Innsbruck Bergisel 213,0 pkt 3. 2,0 pkt Jan Boklöv
29. 21 stycznia 1989   Oberhof Rennsteigschanze 216,5 pkt 2. 0,1 pkt Ole Gunnar Fidjestøl
30. 22 stycznia 1989   Oberhof Rennsteigschanze 229,0 pkt 1.
31. 5 marca 1989   Oslo Holmenkollbakken 225,0 pkt 1.
32. 8 marca 1989   Örnsköldsvik Paradiskullen 231,5 pkt 1.
33. 25 marca 1989   Planica Srednija velikanka 222,5 pkt 1.
34. 26 marca 1989   Planica Bloudkova velikanka 227,0 pkt 1.
35. 17 grudnia 1989   Sapporo Ōkurayama 227,0 pkt 1.
36. 28 grudnia 1989   Oberstdorf Schattenbergschanze 208,0 pkt 3. -7,0 pkt Dieter Thoma
37. 1 stycznia 1990   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 220,5 pkt 1.
38. 4 stycznia 1990   Innsbruck Bergisel 226,5 pkt 2. -0,5 pkt Ari-Pekka Nikkola
39. 17 stycznia 1990   Zakopane Wielka Krokiew 207,0 pkt 1.
40. 16 lutego 1990   Predazzo Trampolino Dal Ben 219,4 pkt 2. -1,1 pkt Roberto Cecon
41. 17 marca 1990   Raufoss Lønnbergbakken 211,8 pkt 3. -6,4 pkt Andreas Felder
42. 24 marca 1990   Planica Bloudkova velikanka 211,5 pkt 3. -8,5 pkt Roberto Cecon[14]
43. 30 grudnia 1990   Oberstdorf Schattenbergschanze 203,9 pkt 1. [15]
44. 1 stycznia 1991   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 204,3 pkt 1.
45. 4 stycznia 1991   Innsbruck Bergisel 219,1 pkt 2. -2,5 pkt Ari-Pekka Nikkola
46. 12 stycznia 1991   Oberhof Hans-Renner-Schanze 221,1 pkt 3. -12,4 pkt Dieter Thoma
47. 1 stycznia 1993   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 219,4 pkt 2. -1,4 pkt Noriaki Kasai
48. 12 grudnia 1993   Planica Bloudkova velikanka 274,7 pkt 1.
49. 14 grudnia 1993   Predazzo Trampolino Dal Ben

K-90

238,5 pkt 1.
50. 30 grudnia 1993   Oberstdorf Schattenbergschanze 238,1 pkt 1.
51. 1 stycznia 1994   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 231,0 pkt 2. -7,6 pkt Espen Bredesen
52. 4 stycznia 1994   Innsbruck Bergisel 229,4 pkt 2. -4,0 pkt Andreas Goldberger
53. 6 stycznia 1994   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze 224,8 pkt 3. -20,2 pkt Espen Bredesen
54. 22 stycznia 1994   Sapporo Miyanomori 230,5 pkt 1.
55. 23 stycznia 1994   Sapporo Ōkurayama 253,4 pkt 1.
56. 5 marca 1994   Lahti Salpausselkä K-90 244,0 pkt 1.
57. 9 marca 1994   Örnsköldsvik Paradiskullen 231,5 pkt 3. -2,5 pkt Roberto Cecon
58. 27 marca 1994   Thunder Bay Normal Thunder 274,5 pkt 1.
59. 30 grudnia 1994   Oberstdorf Schattenbergschanze 225,1 pkt 3. -2,8 pkt Reinhard Schwarzenberger
60. 28 stycznia 1995   Lahti Salpausselkä K-90 232,0 pkt 2. -2,5 pkt Andreas Goldberger
61. 29 stycznia 1995   Lahti Salpausselkä K-114 126,9 pkt 1.
62. 1 lutego 1995   Kuopio Puijo 244,0 pkt 3. -4,5 pkt Toni Nieminen
63. 4 lutego 1995   Falun Lugnet K-90 242,5 pkt 3. -12,5 pkt Roberto Cecon
64. 12 lutego 1995   Oslo Holmenkollbakken 242,3 pkt 3. -12,6 pkt Andreas Goldberger
65. 25 lutego 1995   Oberstdorf Heini-Klopfer-Skiflugschanze 348,6 pkt 3. -20,2 pkt Andreas Goldberger
66. 28 grudnia 1995   Oberhof Hans-Renner-Schanze 224,9 pkt 3. -16,6 pkt Mika Laitinen
67. 30 grudnia 1995   Oberstdorf Schattenbergschanze 242,2 pkt 2. -5,7 pkt Mika Laitinen
68. 1 stycznia 1996   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 226,0 pkt 3. -2,6 pkt Reinhard Schwarzenberger
69. 4 stycznia 1996   Innsbruck Bergisel 230,9 pkt 2. -7,9 pkt Andreas Goldberger
70. 6 stycznia 1996   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze 251,2 pkt 1.
71. 20 stycznia 1996   Sapporo Miyanomori 218,0 pkt 1.
72. 17 lutego 1996   Iron Mountain Pine Mountain 249,6 pkt 1.
73. 13 marca 1996   Falun Lugnet K-90 253,0 pkt 3. -4,0 pkt Primož Peterka

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

edytuj

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1980/1981
                                                punkty
90 79 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1981/1982
                                            punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - 33 23 - - 0
Sezon 1982/1983
                                                  punkty
- 27 3 2 1 12 49 - - - - 19 19 15 11 19 7 33 15 - - - - - - 80
Sezon 1983/1984
                                                punkty
- - - - 2 1 1 1 1 2 1 - - 1 2 - - - 6 22 3 2 1 8 230
Sezon 1984/1985
                                          punkty
- - - - 4 1 2 4 - 6 4 3 1 - - - - - - 6 6 151
Sezon 1985/1986
                                                  punkty
- - - - 2 18 4 62 6 15 9 9 14 - - - - 7 4 11 - - - 33 24 77
Sezon 1986/1987
                                            punkty
1 7 7 6 - 20 8 5 6 6 5 19 - - 17 22 - - - - - - 103
Sezon 1987/1988
                                        punkty
7 2 - - - - 6 3 3 14 - 22 3 1 - - - - - - 111
Sezon 1988/1989
                                        punkty
- - - - - - 4 2 3 19 - - 2 1 - 1 1 - 1 1 192
Sezon 1989/1990
                                                  punkty
- - - - 10 1 3 1 2 11 - - 1 - - - 2 15 5 4 17 11 3 3 23 200
Sezon 1990/1991
                                            punkty
- - - - - - 1 1 2 10 3 - - 31 - 6 12 10 6 9 14 5 141
Sezon 1991/1992
                                          punkty
- - - - 6 10 - - - - - - - 16 42 28 27 42 19 - 31 16
Sezon 1992/1993
                                  punkty
12 30 39 - - 7 2 31 6 12 - - 5 26 33 13 34 61
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 -  – zawodnik nie wystartował lub zajął miejsce poniżej 15.

Sezon 1993/1994
                                      punkty
5 1 1 5 38 1 2 2 3 - - - 1 1 1 3 - 6 1 1110
Sezon 1994/1995
                                          punkty
9 14 3 15 28 11 5 - - - - 2 1 3 3 14 4 3 - - 3 683
Sezon 1995/1996
                                                        punkty
13 17 8 14 21 - - 3 2 3 2 1 - - 1 4 50 - 5 5 1 17 21 5 5 - 3 6 1028
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Miejsca w poszczególnych konkursach LGP

edytuj

W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)

1994
      punkty
3 5 11 656.6
1995
        punkty
- - 41 7 339.3
Legenda
1 2 3 4–10 11–30 poniżej 30

– zawodnik nie wystartował
lub nie zakwalifikował się

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. 200m0405. skisprungschanzen.com. [dostęp 2018-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-15)].
  2. Adrian Dworakowski, Jens Weissflog. Więcej niż legenda., „V Magazyn”, luty 2019 [dostęp 2020-06-04].
  3. Sächsische Zeitung: Ski-Ass Jens Weißflog und sein neues Leben (niem.)
  4. skijumping.de: Jens Weißflog erneut Vater (niem.)
  5. Skład zespołu: Heiko Hunger, Dieter Thoma, Christof Duffner i Jens Weißflog
  6. Skład zespołu: Hansjörg Jäkle, Christof Duffner, Dieter Thoma i Jens Weißflog
  7. Skład drużyny: Ulf Findeisen, Matthias Buse, Klaus Ostwald, Jens Weißflog
  8. Skład drużyny: Frank Sauerbrey, Manfred Deckert, Klaus Ostwald, Jens Weißflog
  9. Skład drużyny: Mike Arnold, Ulf Findeisen, Raimund Litschko, Jens Weißflog
  10. Skład drużyny: Ingo Züchner, Ulf Findeisen, Heiko Hunger, Jens Weißflog
  11. Skład drużyny: Heiko Hunger, André Kiesewetter, Dieter Thoma, Jens Weißflog
  12. Skład drużyny: Gerd Siegmund, Dieter Thoma, Christof Duffner, Jens Weißflog
  13. Skład drużyny: Hansjörg Jäkle, Dieter Thoma, Gerd Siegmund, Jens Weißflog
  14. 89/90 FIS WORLD CUP [online], skijumping.pl [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-07].
  15. 90/91 FIS WORLD CUP [online], skijumping.pl [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-07].

Bibliografia

edytuj