Billy Papke

Billy Papke, właściwie William Herman Papke, przydomek Illinois Thunderbolt (ur. 17 września 1886, zm. 26 listopada 1936), amerykański bokser niemieckiego pochodzenia, mistrz świata wagi średniej.

William Herman Papke

Pseudonim	Illinois Thunderbolt
Data urodzenia	17 września 1886
Data śmierci	26 listopada 1936
Kategoria wagowa	średnia
Zwycięstwa	37
Porażki	9
Remisy	5

Początek kariery

Urodził się w Spring Valley w stanie Illinois w rodzinie emigrantów niemieckich. Od młodych lat pracował w tamtejszych kopalniach węgla, w wieku 19 lat zaczął uprawiać boks. Miał 174 cm wzrostu i był dość szczupły, miał jednak bardzo silny cios oraz świetną kondycję i odporność na uderzenia. Karierę zawodową rozpoczął w 1906 r. serią zwycięstw, w większości przez nokaut. Na początku walczył tylko z lokalnymi rywalami, ale po pokonaniu najsilniejszego z nich Tony'ego Caponi (co udało się w trzeciej próbie, dwie pierwsze ich walki były remisowe) otrzymał szansę na pokazanie się w pojedynku z szeroko znanym pięściarzem Bartem Conollym. 22 listopada 1907 roku w Chelsea Papke znokautował Conollyego w czwartej rundzie. Drzwi do szerokiej kariery stanęły przed nim otworem.

Droga na szczyt

Sprawa tytułu mistrza świata w wadze średniej była wówczas niejasna. Ostatni czempion Tommy Ryan wycofał się z czynnego uprawiania boksu, niektórzy uważali za mistrza Stanleya Ketchela, który pokonał dwukrotnie Joego Thomasa, jednak nie były to oficjalne walki o tytuł; pretensje zgłaszało kilku innych pięściarzy, m.in. bracia Sullivan oraz Hugo Kelly (którego Ryan wskazał jako swego następcę). Papke również myślał o tytule, drogę postanowił rozpocząć od pokonania Kelly'ego. Spotkał się z nim 30 grudnia 1907 roku w Milwaukee w 10-rundowej walce, jednak mimo przewagi nie znalazł uznania w oczach sędziów, którzy orzekli zaledwie remis. Do powtórnego pojedynku doszło 6 marca 1908 w tym samym miejscu, tym razem przewaga Papkego nie podlegała dyskusji i zwyciężył na punkty w 10 rundach.

Walki z Ketchelem

Dwa miesiące później Stanley Ketchel został oficjalnie już mistrzem świata i Papke otrzymał szansę walki z nim, choć tylko w towarzyskim pojedynku. Chociaż przegrał na punkty, zrobił dobre wrażenie i wkrótce stanął do powtórnej walki z Ketchelem, tym razem już o tytuł. 7 września 1908 roku w Vernon Billy Papke znokautował (w kontrowersyjnych okolicznościach) Stanleya Ketchela i został mistrzem świata wagi średniej. Tytuł stracił również na rzecz Ketchela, 26 listopada 1908 roku w Colma, była to jedyna porażka Papkego przez nokaut w całej karierze. Otrzymał szansę rewanżu, ale i tę walkę przegrał, tym razem na punkty.

Dalszy przebieg kariery

Walki z Ketchelem przeszły do historii boksu i przyniosły wielką sławę Papkemu; po tragicznej śmierci Ketchela był przez wielu uważany za mistrza świata. Dalsza część jego kariery przebiegała pod znakiem wielu podróży po całym świecie i walk z najlepszymi ówczesnymi pięściarzami. Najważniejsze z nich:

• 19 marca 1910, Paryż, wygrana z Willie Lewisem przez nokaut w 3. rundzie;
• 19 maja 1910, San Francisco, wygrana z Joe Thomasem przez nokaut w 16. rundzie;
• 21 czerwca 1910, Boston, wygrana z Jackiem Sullivanem w 12 rundach;
• 11 lutego 1911, Sydney, porażka z Johnnym Thompsonem w 20 rundach;
• 29 czerwca 1912, Paryż, wygrana z Marcelem Moreau przez nokaut w 16. rundzie;
• 23 października 1912, Paryż, wygrana z Georges'em Carpentierem przez poddanie przeciwnika w 17. rundzie;

5 marca 1913 roku w Paryżu Papke zmierzył się z Frankiem Klausem w walce o mistrzostwo świata, doznał jednak bolesnej porażki, musiał się poddać w 15. rundzie. Po tej walce praktycznie wycofał się z regularnego uprawiania boksu (choć stoczył jeszcze później 4 oficjalne walki, ostatnią 8 kwietnia 1919 roku).

Złamane życie

W czasie swej kariery Papke zarobił mnóstwo pieniędzy, więc po wycofaniu się z boksu żył w dostatku, jednak ogólnoświatowy kryzys nie oszczędził i jego, na domiar złego podupadł na zdrowiu oraz odeszła od niego żona. Papke załamał się psychicznie i popadł w głęboką depresję. 26 listopada 1936 roku (a więc w rocznicę swojej najbardziej dotkliwej porażki) zastrzelił swoją byłą żonę i popełnił samobójstwo.

Billy Papke jest wymieniany przez większość znawców w ścisłej czołówce pięściarzy wagi średniej wszech czasów. W 1972 roku został wybrany do Ring Boxing Hall of Fame a w 2001 r. do International Boxing Hall of Fame.

Bilans walk

• 37 zwycięstw (w tym 30 przed czasem)
• 5 remisów
• 9 porażek
• 11 "no decision"
• 3 pokazówki

Bibliografia

• Aleksander Reksza, 1983 Słynne pojedynki, ISBN 83-03-02315-2
• Strona pamięci Harry'ego Greba
• Strona International Boxing Hall of Fame