Bohdan Wendorff
Bohdan Wendorff (ur. 14 lutego 1904 w Rydze, zm. 26 czerwca 1998 w Londynie) – polski prawnik i działacz państwowy na emigracji, jako szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP (1975-1990) organizator bieżącej pracy czterech kolejnych prezydentów RP na uchodźstwie, kapitan broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych. Awansowany do stopnia podpułkownika przez władze emigracyjne.
| ||
 kapitan
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 14 lutego 1904 Ryga | |
| Data i miejsce śmierci | 26 czerwca 1998 Londyn | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | 1920–1945 | |
| Siły zbrojne |  Wojsko Polskie,  Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
| |
| Jednostki | 10 Brygada Kawalerii Pancernej | |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa | |
ŻyciorysEdytuj
Bohdan Wendorff urodził się 14 lutego 1904 roku w Rydze. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1921 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów rezerwy samochodowych. W 1923 był oficerem rezerwy 2 dywizjonu samochodowego w Lublinie[1].
W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno-Miasto z przydziałem mobilizacyjnym do kadry 2 dywizjonu samochodowego w Lublinie[2].
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, był sekretarzem osobistym wojewody wileńskiego Władysława Raczkiewicza, wicewojewodą oraz starostą brasławskim.
We wrześniu 1939 wydostał się przez Łotwę na zachód i służył w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej gen. Stanisława Maczka. Odznaczony Krzyżem Walecznych za kampanię we Francji. Służbę wojskową zakończył w stopniu kapitana, po II wojnie światowej awansowany do stopnia majora broni pancernej (1964)[3], następnie podpułkownika[potrzebny przypis].
Z ramienia Ligi Niepodległości Polski wszedł do pozostającej w opozycji do Prezydenta RP Augusta Zaleskiego, utworzonej w 1954 roku Tymczasowej Rady Jedności Narodowej[4]. W 1963 został ministrem bez teki w trzecim rządzie Antoniego Pająka jako przedstawiciel Prezydenta RP w rządzie i pełnił tę funkcję także w rządzie Aleksandra Zawiszy powołanym w 1965. Zrezygnował z funkcji ministerialnej w 1968. W latach 1958–1968 był członkiem Rady Rzeczypospolitej w Londynie (w II Radzie (1958-1963) z nominacji Prezydenta RP, w III Radzie (1963-1968) wybrany w wyborach powszechnych). W 1968 został Głównym Komisarzem Wyborczym w wyborach do Rady Rzeczypospolitej. W 1972 został powołany do Rady Stanu i był jej wiceprzewodniczącym. Należał do Ligi Niepodległości Polski, był członkiem jej Głównego Komitetu Wykonawczego.
1 listopada 1975 roku został szefem Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, sprawując ten urząd do zakończenia działalności rządu RP na uchodźstwie (nazywano go „klucznikiem Zamku”). Od 1975 był równocześnie podsekretarzem stanu w kolejnych rządach Alfreda Urbańskiego, Kazimierza Sabbata i Edwarda Szczepanika, a w czwartym rządzie K. Sabbata powierzono mu obowiązki ministra sprawiedliwości (bez nominacji ministerialnej). Był także członkiem Komisji Likwidacyjnej Rządu RP na Uchodźstwie.
Zasiadał w Radzie Narodowej RP kolejnych kadencji w latach 1973–1991.
Po przekazaniu przez rząd na uchodźstwie prerogatyw wybranemu w kraju prezydentowi Lechowi Wałęsie, Wendorff osobiście przywiózł insygnia władzy prezydenckiej do Polski.
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski – 1989[5]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”
- Złoty Krzyż Zasługi – 9 sierpnia 1957[6]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1007, 1024.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 183, 704.
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 10, nr 4 z 30 czerwca 1969.
- ↑ Jan Józef Kasprzyk, Liga Niepodległości Polski, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XI, Radom 2003, s. 142.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 96, nr 6 z 15 grudnia 1989.
- ↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 4, Londyn 23 maja 1958 roku, s. 24.
BibliografiaEdytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Rafał Habielski, Druga Wielka Emigracja 1945–1990. T. 3. Życie społeczne i kulturalne emigracji, Warszawa 1999 (tam nota biograficzna autorstwa Andrzeja Friszke)
- Romuald Turkowski Parlamentaryzm polski na uchodźstwie, 1973-1991, Warszawa 2002
- Bohdan Wendorff nie żyje
- Korporacja Akademicka Konwent Polonia