Bolesław Kaczmarek
Bolesław Jan Kaczmarek (ur. 28 stycznia 1917 r. w Gnieźnie, zm. 25 października 1951 r. w Karaczi) – podpułkownik pilot, oficer Polskich Sił Powietrznych, dowódca dywizjonu 302, kawaler Virtuti Militari, odznaczony Distinguished Flying Cross.
| 2 zwycięstwa | |
 podpułkownik pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
W Gnieźnie ukończył szkołę powszechną i gimnazjum, w 1937 r. zdał egzamin maturalny. Zgłosił się do odbycia służby wojskowej, zdał egzaminy wstępne do Szkoły Podchorążych Lotnictwa. W 69. pułku piechoty w Gnieźnie odbył szkolenie. Od stycznia 1938 r. rozpoczął naukę w SPL. Skrócone szkolenie ukończył z 38. lokatą w ramach XIII promocji ze specjalnością pilota myśliwskiego[1]. 13 września 1939 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 września 1939 w korpusie oficerów lotnictwa[2].
Po wybuchu II wojny światowej został ewakuowany do Rumunii, a następnie przez Bejrut dotarł do Francji. Został skierowany na przeszkolenie do szkoły lotniczej w Rennes[3]. Latał w kluczu myśliwskim broniącym Clermont-Ferrand[4]. Nie zdążył wziąć udziału w walkach, po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do służby w Polskich Siłach Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-0536. Trafił do 55 Operational Training Unit w Unsworth, po ukończeniu przeszkolenia został w maju 1941 r. przydzielony do 306. dywizjonu myśliwskiego[5]. Po ukończeniu tury lotów bojowych odszedł 29 maja 1942 r. na odpoczynek operacyjny w 58 OTU w Grangemouth[6]. 8 grudnia dostał przydział do dywizjonu 302[7].
W 302. dywizjonie służył do 17 czerwca 1943 r., następnie został przeniesiony do dywizjonu 316. Objął tam stanowisko dowódcy eskadry. Z dywizjonu 316 odszedł 12 marca 1944 r. Po odpoczynku, 1 listopada, trafił do dywizjonu 317. W jego składzie latał do 15 stycznia 1945 r., następnie został przeniesiony do dywizjonu 302[8], 24 marca, po zestrzeleniu nad Holandią kpt. pil. Ignacego Olszewskiego objął dowództwo nad tym dywizjonem i pełnił tę funkcję do 1 sierpnia[9].
Po zakończeniu działań wojennych nie zdecydował się na powrót do Polski, pozostał na emigracji. Szukając pracy w lotnictwie znalazł zatrudnienie w Pakistańskich Siłach Powietrznych. Zginął w katastrofie, podczas lotu szkoleniowego 25 października 1951 r. Został pochowany na cmentarzu chrześcijańskim Gora Qabristan[10].
W czasie swej służby wykonał 380 lotów, w tym 91 lotów bojowych. Na liście Bajana został sklasyfikowany na 135. pozycji z wynikiem dwóch samolotów zestrzelonych na pewno i jednego prawdopodobnie[11]. Bolesław Kaczmarek miał wśród kolegów przezwisko Grzyb, pod którym został upamiętniony w żołnierskiej poezji. Jerzy Mierzejewski uczynił go jednym z bohaterów swego satyrycznego wiersza pt. Poezja utylitarna, czyli Ballada nie-militarna o małym Grzybie, Pniaku chrobrym i Pawle Niemcu, Niemcu dobrym...[12].
Orderu i odznaczenia edytuj
Za swą służbę otrzymał odznaczenia[13][14]:
- Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 8424,
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie,
- Medal Lotniczy – trzykrotnie,
- Polowa Znak Pilota,
- Distinguished Flying Cross,
- Vliegerkruis.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 236.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 6–7.
- ↑ Dreja 1989 ↓, s. 420.
- ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 48.
- ↑ Matusiak 2003 ↓, s. 13.
- ↑ Matusiak 2003 ↓, s. 26.
- ↑ Matusiak 2003 ↓, s. 62.
- ↑ Zieliński, Krzystek 2002 ↓, s. 93.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 122.
- ↑ Bolesław Jan Kaczmarek. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-12-28]. (pol.).
- ↑ Lista Bajana. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2023-12-28]. (pol.).
- ↑ Sikora 2013 ↓, s. 277-278.
- ↑ Kaczmarek Bolesław Jan. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2023-12-27]. (pol.).
- ↑ Zieliński, Krzystek 2002 ↓, s. 94.
Bibliografia edytuj
- Alojzy Dreja: Czyż mogli dać więcej : dzieje 13 Promocji Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Londyn: Koło Koleżeńskie 13 Promocji Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, 1989. OCLC 26632221.
- Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
- Grzegorz Śliżewski: Gorzka słodycz Francji : polscy piloci myśliwscy wiosny 1940. Warszawa ; Piekary Śląskie: ZP Wydawnictwo - ZP Grupa, 2010. ISBN 978-83-61529-42-2. OCLC 750525221.
- Wojtek Matusiak: 306 Dywizjon Myśliwski Toruński. Warszawa: Bellona, 2003. ISBN 83-11-09714-3. OCLC 830534634.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Piotr Sikora: Paweł Niemiec myśliwiec z Cieszyna. Gdańsk: Oficyna Wydawnicza FINNA, 2013. ISBN 978-83-62913-81-7. OCLC 840328929.
- Józef Zieliński, Tadeusz Krzystek: Dowódcy dywizjonów Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie = Commanders of the Polish Air Force squadrons in the West. Poznań: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09553-1. OCLC 52033660.