Breza (herb szlachecki)

herb szlachecki

Breza (Briesen) – polski herb szlachecki pochodzenia śląskiego.

Breza
ilustracja
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Briesen

Pierwsza wzmianka

XVI w.

Herb Breza i jego odmiany
Herb według Uruskiego i Bonieckiego
Herb według Niesieckiego i Ostrowskiego
Herb hrabiów Breza, nadany w Saksonii w 1889, według Ostrowskiego i Leitgebera
Herb Briesen w herbarzach śląskich

Opis herbu edytuj

Kasper Niesiecki tak opisał herb: O tych ani Paprocki ani Okolski nie pisał. Tarcza na trzy pola podzielona, z tych jedno białe, od dołu tarczy szersze, z lekka ku górze kończato zakończone. Drugie błękitne, na lewej stronie tarczy, trzecie czerwone.[1]

Encyklopedia Powszechna Orgelbranda z kolei błędnie przypisuje francuskie pochodzenie herbu opisując go następująco: tarcza trójdzielna w prawej części czerwona, z lewej niebieska, w klinie srebrna. Nad nią korona szlachecka bez herbu[2].

Boniecki w swoim herbarzu podaje następujący wygląd: Brezowie herbu własnego przedstawiającego tarczę trójpolową, w prawej części czarną, w lewej czerwoną, w klinie srebrną. W szczycie hełmu orle skrzydło, w górze czarne, pośrodku białe, dołem czerwone. Niektórzy z nich kładą pola czerwone, błękitne i srebrne, a nad tarczą wprost koronę.[3]

Ostrowski za Niesieckim opisuje: Na tarczy trzypolowej pole, I czerwone, II błękitne, a III srebrne. Nad hełmem korona. Wersja hrabiowska różni się tym, że nad tarczą znajduje się zamiast hełmu korona hrabiowska. Tarczę podtrzymują także dwa lwy złote[4].

Opis klejnotu pojawił się dopiero u Seweryna Uruskiego, który opisał herb następująco: Herb – tarcza rozdzielona na trzy pola, z których dolne srebrne, trójkątne, lewe czerwone, a prawe czarne; w szczycie skrzydło orle w górze czarne, w środku białe, w dole czerwone[5].

Żadne z powyższych źródeł nie pokusiło się o rekonstrukcję barw labrów. Dla obu wersji herbu dokonał tego Tadeusz Gajl, zgodnie z regułami rządzącymi barwami labrów.

Źródła niemieckojęzyczne (herbarze szlachty śląskiej – Wappen und handbuch, herbarz Siebmachera) podają wizerunek, w którym układ pól i ich barwy są odwrócone w pionie w stosunku do wersji opisywanej przez Bonieckiego i Uruskiego. Ponadto linie podziału są półkoliste. Układ barw w klejnocie jest jak u Uruskiego, ale tu także linie są półkoliste. Natomiast labry po obu stronach hełmu są czerwone, podbite srebrem[6][7].

Historia edytuj

Sam herb pojawił się po raz pierwszy w Polsce wraz z Ernestem von Briesen[8], który przybył do Polski za czasów panowania Zygmunta III Wazy w 1591 roku i tu osiadł na stałe w Wielkopolsce[potrzebny przypis]. Ostrowski podaje, że herb zatwierdzono mu indygenatem w 1591[4], co jednak nie znajduje potwierdzenia ani u Józefa Szymańskiego[9], ani u Anny Wajs[10]. Encyklopedia Orgelbranda błędnie podaje francuskie pochodzenie herbu od rodziny de Bréze[2]. Poglądowi temu zaprzecza Seweryn Uruski, pisząc, że rodzina jest pochodzenia śląskiego[5].

Wersja hrabiowska herbu została zatwierdzona dnia 31 maja 1889, przez króla Saksonii Alberta I Wettyna[11]

Herbowni edytuj

Breza (Bereza, Briesen, Briese)

Znani herbowni edytuj

Zobacz też edytuj

  • Breza – polskie nazwisko

Przypisy edytuj

  1. Kasper Niesiecki: Herbarz Polski Kaspra Niesieckiego SJ. T. 1. Lipsk: 1830, s. 290.
  2. a b Samuel Orgelbrand: Encyklopedia Powszechna. T. 4. Warszawa: 1860, s. 334.
  3. Adam Boniecki: Herbarz Polski. T. 2. Warszawa: 1887, s. 117.
  4. a b Juliusz Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: 1897, s. 33.
  5. a b Seweryn Uruski: Rodzina – herbarz szlachty polskiej. T. 1. Warszawa: Główny skład Księgarnia Gebethnera i Wolffa, 1904, s. 385.
  6. Adolf Matthias Hildebrandt, Alfred Freiherr von. Hrsg. Krane: Wappen- und Handbuch des in Schlesien (einschliesslich der Oberlausitz) landgesessenen Adels. T. 3. Berlin: Druck und Verlag von C. A. Starke, 1901-1904, s. tabl. 23.
  7. Johann Siebmacher: Johann Siebmachers Wappen-Buch. 1701, s. tabl. 53.
  8. Drzewo genealogiczne protoplasty rodu
  9. Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001. ISBN 83-7181-217-5.
  10. Anna Wajs: Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie. Warszawa: DiG, 2001. ISBN 83-7181-173-X.
  11. Ostrowski błędnie przytacza Jana jako zatwierdzającego tytuł hrabiowski, powołując się na Borkowskiego. Tak naprawdę Jan zmarł kilkanaście lat wcześniej.

Linki zewnętrzne edytuj