Bulin
Bulin (niem. Bullendorf[4],Bulndorf[5], dawniej Błoniec) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kożuchów.
| wieś | |
 Głaz narzutowy w Bulinie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
18[2] |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
67-120[3] |
| Tablice rejestracyjne |
FNW |
| SIMC |
0910305 |
Położenie na mapie gminy Kożuchów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego  | |
 51°44′04″N 15°31′54″E/51,734444 15,531667[1]
| |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Prehistoria
edytujW miejscowości znajduje się jedno stanowisko archeologiczne z okresu epoki kamienia i jedno z okresu epoki brązu. W Bulinie znaleziono rdzeń krzemienny z okresu mezolitu[6].
Historia
edytujPierwsza wzmianka o wsi Bulin pojawia się w dokumentach z 1295 roku[4]. Na początku XIV w. wieś stanowiła własność nieznanego rycerza. Kolejnym właścicielem od 1338 roku był Petrus Lybing, który kilka lat później przekazał wieś zakonowi augustianów z Żagania. Zostało to potwierdzone przez księcia głogowsko-żagańskiego Henryka V w 1347 roku i ponownie Henryka XI w 1476 roku. W XVII w. właścicielem Bulina był burmistrz Kożuchowa Johann Caspar John. W roku 1774 Bulin wymieniany jest w ewidencji dóbr zakonu jezuitów z Otynia. Po sekularyzacji zakonu w końcu XVIII w. miejscowość stała się własnością szlachecką. W 1765 roku wartość wsi określono jako 3378 talarów. W 1830 roku w miejscowości znajdowało się 18 domów i drewniany zamek. Bulin zamieszkiwało wtedy 102 ludzi[6]. Niewielki dwór wzniesiony został w 1868 roku przez rodzinę von Czettrtz-Neuhauss. Ostatnim właścicielem przed II wojną światową był Feliks Neubert. Po wojnie znajdowało się tutaj niewielkie gospodarstwo państwowe. Dwór jest w rękach prywatnych i mieści się tutaj gospodarstwo agroturystyczne[7].
W lasach niedaleko Bulina znajdują się ciężko zauważalne pozostałości fortyfikacji polowej usypanej z ziemi a także częściowo zasypana, kamienna studnia[6].
Demografia
edytujLiczba mieszkańców miejscowości w poszczególnych latach[8]:
| Rok | Ilość mieszkańców |
|---|---|
| 1998 | 38 |
| 2002 | 34 |
| 2009 | 31 |
| 2011 | 40 |
| 2021 | 18 |
Od 1998 do 2021 roku liczba osób mieszkających w Bulinie zmniejszyła się o 52,6%.
Atrakcje
edytuj- Pomnik przyrody nieożywionej – głaz narzutowy „Czarci kamień” o wymiarach 2x2x3 m, „bohater” licznych legend[9]
- za miejscowością znajduje się poniemiecki cmentarz
- Dwór barokowy przebudowany w stylu neogotyckim[6]
-
„Czarci kamień” -
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 13586
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 109 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b Jerzy Dubiel, Bulin /Bullendorf/ | zamki, pałace, dworki [online] [dostęp 2020-02-07] (pol.).
- ↑ Bulin - Bullendorf [online], www.glogow.pl [dostęp 2023-12-27].
- ↑ a b c d Joanna Karczewska, Gmina Kożuchów w przeszłości Część druga, Kożuchów 2019, ISBN 978-83-935645-7-6, OCLC 1131817592 [dostęp 2022-08-07].
- ↑ Folwark Bulin. Historia [online], folwarkbulin.pl [dostęp 2020-02-08].
- ↑ Wieś Bulin (lubuskie) » mapy, GUS, regon, kod pocztowy, atrakcje, wypadki drogowe, edukacja, kierunkowy, demografia, tabele, zabytki, statystyki, linie kolejowe, liczba ludności, drogi publiczne [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-03] (pol.).
- ↑ e, Czarci Kamień w Bulinie k. Kożuchowa. | Pomniki przyrody [online] [dostęp 2020-02-08] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-05] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Stanisław Kowalski, Zabytki województwa zielonogórskiego, Zielona Góra 1987
- Zespół pod redakcją Tomasza Andrzejewskiego, Kożuchów Zarys dziejów, Kożuchów 2003