Bulin

wieś w województwie lubuskim

Bulin (niem. Bullendorf[4],Bulndorf[5], dawniej Błoniec) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kożuchów.

Bulin
wieś
Ilustracja
Głaz narzutowy w Bulinie
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

nowosolski

Gmina

Kożuchów

Liczba ludności (2022)

18[2]

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

67-120[3]

Tablice rejestracyjne

FNW

SIMC

0910305

Położenie na mapie gminy Kożuchów
Mapa konturowa gminy Kożuchów, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Bulin”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Bulin”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Bulin”
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego
Mapa konturowa powiatu nowosolskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Bulin”
Ziemia51°44′04″N 15°31′54″E/51,734444 15,531667[1]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Prehistoria

edytuj

W miejscowości znajduje się jedno stanowisko archeologiczne z okresu epoki kamienia i jedno z okresu epoki brązu. W Bulinie znaleziono rdzeń krzemienny z okresu mezolitu[6].

Historia

edytuj

Pierwsza wzmianka o wsi Bulin pojawia się w dokumentach z 1295 roku[4]. Na początku XIV w. wieś stanowiła własność nieznanego rycerza. Kolejnym właścicielem od 1338 roku był Petrus Lybing, który kilka lat później przekazał wieś zakonowi augustianów z Żagania. Zostało to potwierdzone przez księcia głogowsko-żagańskiego Henryka V w 1347 roku i ponownie Henryka XI w 1476 roku. W XVII w. właścicielem Bulina był burmistrz Kożuchowa Johann Caspar John. W roku 1774 Bulin wymieniany jest w ewidencji dóbr zakonu jezuitów z Otynia. Po sekularyzacji zakonu w końcu XVIII w. miejscowość stała się własnością szlachecką. W 1765 roku wartość wsi określono jako 3378 talarów. W 1830 roku w miejscowości znajdowało się 18 domów i drewniany zamek. Bulin zamieszkiwało wtedy 102 ludzi[6]. Niewielki dwór wzniesiony został w 1868 roku przez rodzinę von Czettrtz-Neuhauss. Ostatnim właścicielem przed II wojną światową był Feliks Neubert. Po wojnie znajdowało się tutaj niewielkie gospodarstwo państwowe. Dwór jest w rękach prywatnych i mieści się tutaj gospodarstwo agroturystyczne[7].


W lasach niedaleko Bulina znajdują się ciężko zauważalne pozostałości fortyfikacji polowej usypanej z ziemi a także częściowo zasypana, kamienna studnia[6].

Demografia

edytuj

Liczba mieszkańców miejscowości w poszczególnych latach[8]:

Rok Ilość mieszkańców
1998 38
2002 34
2009 31
2011 40
2021 18

Od 1998 do 2021 roku liczba osób mieszkających w Bulinie zmniejszyła się o 52,6%.

Atrakcje

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 13586
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 109 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b Jerzy Dubiel, Bulin /Bullendorf/ | zamki, pałace, dworki [online] [dostęp 2020-02-07] (pol.).
  5. Bulin - Bullendorf [online], www.glogow.pl [dostęp 2023-12-27].
  6. a b c d Joanna Karczewska, Gmina Kożuchów w przeszłości Część druga, Kożuchów 2019, ISBN 978-83-935645-7-6, OCLC 1131817592 [dostęp 2022-08-07].
  7. Folwark Bulin. Historia [online], folwarkbulin.pl [dostęp 2020-02-08].
  8. Wieś Bulin (lubuskie) » mapy, GUS, regon, kod pocztowy, atrakcje, wypadki drogowe, edukacja, kierunkowy, demografia, tabele, zabytki, statystyki, linie kolejowe, liczba ludności, drogi publiczne [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-03] (pol.).
  9. e, Czarci Kamień w Bulinie k. Kożuchowa. | Pomniki przyrody [online] [dostęp 2020-02-08] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-05] (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Stanisław Kowalski, Zabytki województwa zielonogórskiego, Zielona Góra 1987
  • Zespół pod redakcją Tomasza Andrzejewskiego, Kożuchów Zarys dziejów, Kożuchów 2003