Wikipedia

Cardiff City F.C.

Cardiff City Association Football Club (wal. Clwb pêl-droed Dinas Caerdydd) – walijski klub piłkarski z Cardiff. W sezonie 2012/2013 Cardiff City uzyskał awans do najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii po 51 latach gry w niższych ligach[1], ale w następnym sezonie spadł z ligi[2][3].

Cardiff City
Ilustracja
Pełna nazwa

Cardiff City Association Football Club

Przydomek

The Bluebirds

Barwy

   

Data założenia

1899 jako Riverside AFC

Liga

Championship

Państwo

 Wielka Brytania

Stadion

Cardiff City Stadium,
Cardiff

Właściciel

Vincent Tan

Prezes

Mehmet Dalman

Trener

Sabri Lamouchi

Asystent trenera

James Rowberry
Terry Connor

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Klub został założony w 1899 roku jako Riverside AFC, jednakże zmienił nazwę na Cardiff City w 1908 roku i dołączył do ligi angielskiej w 1910 roku. Są jedynym klubem spoza Anglii, który zdobył Puchar Anglii w 1927 roku. Oprócz tego sukcesu, trzykrotnie mierzyli swoje siły w finałowych starciach, m.in.: w Pucharze Anglii z 1925 roku przeciwko Sheffield United, finale Pucharu Anglii z Portsmouth i grali także w finale Pucharu Ligi Angielskiej w 2012 roku przeciwko Liverpoolowi, gdzie przegrali po serii rzutów karnych. Najdłuższy okres zespołu w najwyższej klasie rozgrywkowej nastąpił w latach 1921–1929, gdzie spędzili w niej siedem sezonów. Od 1908 roku barwy klubu są niebieskie i białe, a potoczny przydomek to The Bluebirds, z wyjątkiem okresu między 2012 a 2015 rokiem, kiedy właściciel klubu, Vincent Tan, zmienił nazwę klubową, a także kolor domowy na czerwony. W styczniu 2015 roku ponownie wrócono do tradycyjnego błękitnego koloru. Cardiff mecze domowe rozgrywa na Cardiff City Stadium, po przeprowadzce z Ninian Park w 2009 roku i toczy długą rywalizację z pobliskimi klubami Swansea City, oraz Bristol City.

Historia edytuj

Początki (1899-1920) edytuj

Klub został założony w 1899 roku, pod nazwą Riverside AFC[4], po spotkaniu w domu Bartleya Wilsona w miejscowości Cardiff[5]. W roku 1905 Cardiff otrzymał status miasta od króla Edwarda VII, w wyniku czego klub zwrócił się do Południowej Walii i Monmouthshire Football Association o zmianę nazwy na Cardiff City, ale prośba ta została odrzucona. Dopiero w 1908 roku drużyna dostała pozwolenie na zmianę tej nazwy[4]. Przez następne dwa lata, Cardiff rozgrywał mecze towarzyskie z najlepszymi brytyjskimi drużynami, w tym z Middlesbrough F.C., Bristol City i Crystal Palace, a mecze rozgrywane były na różnych boiskach w miejscowości Cardiff i pobliskich miastach. Ostatecznie klub zabezpieczył grunt pod budowę własnego stadionu, przeniósł się na Ninian Park w 1910 roku.

Cardiff dołączył do Southern Football League[6], a pierwszym trenerem został Davy McDougall[7]. Ukończyli sezon na czwartym miejscu w pierwszym roku w lidze, ale zarząd postanowił zwolnić McDougalla, i zastąpił go Fredem Stewartem, który wcześniej miał doświadczenie menedżerskie w Stockport County. Stewart zdecydował się na bardziej profesjonalne podejście, podpisując kilku graczy z doświadczeniem piłkarskim, i poprowadził drużynę do awansu w swoim drugim sezonie, zdobywając tytuł drugiej ligi. Pozostali w pierwszej lidze przez następną dekadę, dwukrotnie kończąc w pierwszej czwórce, chociaż liga została zawieszona z powodu wybuchu I wojny światowej w latach 1915–1919.

Okres międzywojenny i II wojna światowa edytuj

W 1920 roku klub złożył pozytywną aplikację, aby dołączyć do Football League i został umieszczony w drugiej lidze na sezon 1920-21. Stewart sprowadził kilku zawodników, dwukrotnie bijąc rekord transferowy klubu. Był to Jimmy Gill, oraz Jimmy Blair. Pierwszy mecz rozegrali 28 sierpnia 1920 roku, pokonując Stockport County 5:2, a sezon zakończyli na drugim miejscu, co skutkowało awansem[8]. W 1925 roku Cardiff City po raz pierwszy zagrał na stadionie Wembley, rozgrywając finał Pucharu Anglii, przegrywając 0:1 z Sheffield United. W dzień Świętego Jerzego, 23 kwietnia 1927 roku, Cardiff stał się pierwszym klubem spoza Anglii, który wygrał Puchar Anglii pokonując Arsenal 1:0 w finale. Klub wygrał także Puchar Walii w 1927 roku pokonując Rhyl 2:0 i zdobył FA Charity Shield po pokonaniu amatorskiej drużyny The Corinthians 2:1 na Stamford Bridge. Jednak coraz większy kryzys, sprawił, że po zwycięstwie w Pucharze Anglii, drużyna spadła w sezonie 1928-29, mimo że stracił najmniejszą liczbę bramek w całej lidze, i dwa lata później doznał kolejnego spadku, po raz pierwszy od czasu wstąpienia do Football League. Po zakończeniu sezonu 1932-33 na 19. miejscu w ligowej tabeli, menedżer Fred Stewart złożył rezygnację ze stanowiska po 22 latach. Cardiff pozostał w trzeciej lidze Południowej do czasu zawieszenia Football League w związku z wybuchem II wojny światowej.

Po II wojnie światowej (lata 1945–2000) edytuj

W swoim pierwszym sezonie od powrotu do Football League, Cardiff ukończył sezon 1946/47, jako mistrz trzeciej ligi Południowej pod kierownictwem nowego menedżera Billy’ego McCandlessa i wrócił do drugiej ligi. McCandless wkrótce opuścił klub i został zastąpiony przez Cyryla Spiersa, który doprowadził drużynę do awansu w sezonie 1951-52, a także po raz pierwszy od 23 lat przywrócił klub na najwyższy poziom rozgrywkowy w Anglii. Jednak pomimo spędzenia pięciu sezonów w pierwszej lidze, zespół nieustannie walczył o utrzymanie i ostatecznie spadł w 1957 roku. Uzyskali kolejny awans dwukrotnie w latach 1960–1966, w międzyczasie grając na zapleczu pierwszej ligi. W latach XX wieku, Cardiff po raz pierwszy zakwalifikował się do europejskich rozgrywek dzięki triumfie w Pucharze Walii. Pierwszy mecz na arenie międzynarodowej odbył się w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów w sezonie 1964-65 przeciwko duńskiej drużynie Esbjerg fB. Walijczycy awansowali do ćwierćfinałów, zanim zostali wyeliminowani przez Real Saragossa. Pomimo dobrych wyników w Europie, zespół wciąż walczył w rozgrywkach ligowych pod wodzą Jimmy’ego Scoulara, zajmując 20 pozycję w drugiej lidze. Dwa lata później drużyna dotarła do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, po zwycięstwach nad Shamrock Rovers, NAC Breda i Torpedo Moskwa. W sezonie 1970/71 Cardiff dotarł do ćwierćfinału tych rozgrywek, gdzie zmierzył się z hiszpańską drużyną – Realem Madryt. Pierwsze starcie miało miejsce na stadionie Ninian Park, gdzie 47 tysięcy kibiców oglądało jedno z najsłynniejszych zwycięstw w historii Cardiff, jednak zostali wyeliminowani, przegrywając w rewanżu 0:2. Klub grał w drugiej lidze przez 19 z 20 sezonów w latach 1962–1982, ale w sezonie 1975/76 nie udało się uniknąć spadku do trzeciej ligi na jeden sezon. Zostali zdegradowani do czwartej ligi w sezonie 1985-86, i pomimo dwukrotnego powrotu na wyższy poziom rozgrywek w 1996 roku, sezon ukończyli na 22 miejscu w tabeli. W 1995 roku, Cardiff i inne walijskie kluby rywalizujące w ligach angielskich otrzymały zakaz udziału w Pucharze Walii przez Football Association of Wales.

Od 2000 roku edytuj

W sierpniu 2000 roku, Libański biznesmen Sam Hammam przejął kontrolę nad klubem[9]. Wkrótce Hammam kontrowersyjnie zobowiązał się, że wszyscy kibice klubu poprą jego pomysł, zmieniając nazwę klubu na „The Cardiff Celts”, a także inne barwy klubowe, jakimi miały być kolory: zielony, czerwony i biały[10]. Jednak po długich rozmowach z seniorami i fanami zdecydował, że najlepszym wyjściem jest zmiana herbu, a nie nazwy klubu. Nowy projekt herbu zawierał bluebird z Cardiff City przed flagą Świętego Dawida, a na górze widniał przydomek drużyny[11]. Hammam zainwestował bardzo dużo pieniędzy w zespół, finansując transfery kilku nowych graczy, a w 2003 roku udało się wywalczyć awans do Division One po 18 latach nieobecności. W dniu 9 marca 2008 roku klub po 81 latach awansował do półfinału Pucharu Anglii, pokonując Middlesbrough 2:0. W finale ulegli Portsmouth 0:1.

W maju 2010 roku. Maleian Datuk Chan Tien Ghee objął funkcję prezesa klubu, a Vincent Tan również dołączył do zarządu. W następnym roku klub mianował Malky’ego Mackaya na stanowisko trenera, który po raz pierwszy w historii klubu awansował do finału Pucharu Ligi Angielskiej. W następnym sezonie Cardiff zdobył tytuł mistrzowski Championship, a po raz pierwszy uzyskał awans do Premier League, wracając na szczyt po 52 latach. W dniu 18 sierpnia 2013 roku, klub rozegrał pierwszy mecz w Premier League z West Hamem, przegrywając 0:2. 27 grudnia 2013 roku, Mackay został zwolniony przez Vincenta Tana i zastąpiony przez Ole Gunnara Solskjæra. Pomimo zmiany menedżera, drużyna została zdegradowana do Championship po zaledwie jednym sezonie. Sam Solskjær został zwolniony w dniu 18 września 2014 roku, a zastąpił go menedżer Leyton Orient, Russell Slade.

W październiku 2016 roku Neil Warnock został mianowany na trenera. W sezonie 2017/18 przywrócił drużynę do Premier League po czterech latach przerwy.

Sukcesy edytuj

Zawodnicy edytuj

Pierwszy zespół edytuj

stan na 5 lutego 2019[12]

Nr Poz. Piłkarz
1 BR   Neil Etheridge
2 OB   Lee Peltier
3 OB   Joe Bennett
4 OB   Sean Morrison (kapitan)
5 OB   Bruno Ecuele Manga
6 OB   Ashley Richards
7 PO   Harry Arter (wypozyczony z Bournemouth)
8 PO   Joe Ralls
9 NA   Danny Ward
10 NA   Kenneth Zohore
11 PO   Josh Murphy
12 BR   Alex Smithies
13 OB   Callum Paterson
14 NA   Bobby Reid
15 NA   Leandro Bacuna
Nr Poz. Piłkarz
16 OB   Matthew Connolly
17 PO   Aron Gunnarsson
18 OB   Greg Cunningham
19 NA   Nathaniel Mendez-Laing
20 PO   Loïc Damour
21 PO   Víctor Camarasa (wypożyczony z Realu Betis)
22 OB   Sol Bamba
23 PO   Kadeem Harris
28 BR   Brian Murphy
29 NA   Baye Oumar Niasse (wypozyczony z Everton)
32 NA   Rhys Healey
33 PO   Junior Hoilett
34 OB   Cameron Coxe
PO   Stuart O’Keefe

Piłkarze na wypożyczeniu edytuj

Nr Poz. Piłkarz
NA   Omar Bogle (w Portsmouth F.C. do 31 maja 2019)
NA   Gary Madine (w Sheffield United do 31 maja 2019)
Nr Poz. Piłkarz
NA   Lee Tomlin (w Peterborough United do 31 maja 2019)

Sztab szkoleniowy edytuj

Aktualne na dzień 23 kwietnia 2019[13][14].
Funkcja Imię i Nazwisko
menadżer Neil Warnock
asystent menadżera Kevin Blackwell
trener pierwszego zespołu Ronnie Jepson
trener bramkarzy Andy Dibble
asystent trenera pierwszego zespołu James Rowberry
instruktor fitness Carl Serrant, Lee Southernwood
fizjoterapeuta Matthew May
lekarz klubowy Prof. Len Nokes
szef scoutów Glyn Chamberlain
analityk piłkarski Jack Radusin
trener akademii Glyn Chamberlain

Trenerzy edytuj

Narodowość Nazwisko Od Do Razem gier Wygrane Przegrane Remisy
  Davy McDougall 01-08-1910 01-05-1911 12 4 2 6
  Fred Stewart 01-05-1911 01-05-1933 605 244 225 136
  Bartley Wilson 01-05-1933 01-02-1934 28 8 16 4
  Ben Watts-Jones 01-02-1934 01-04-1937 141 41 71 29
  Bill Jennings 01-04-1937 01-04-1939 92 35 34 23
  Cyril Spiers 01-04-1939 01-04-1946 10 3 4 3
  Billy McCandless 01-06-1946 01-11-1948 100 53 26 21
  Cyril Spiers 01-04-1948 01-04-1954 265 107 85 73
  Trevor Morris 01-04-1954 31-08-1958 186 59 87 40
  Bill Jones 01-09-1958 30-09-1962 190 73 68 49
  George Swindin 01-10-1962 01-04-1964 71 25 30 16
  Jimmy Scoular 01-06-1964 07-11-1973 427 143 167 117
  Frank O’Farrell 13-11-1973 30-04-1974 27 8 10 9
  Jimmy Andrews 01-05-1974 06-11-1978 190 63 76 51
  Richie Morgan 01-11-1978 03-03-1981 105 38 43 24
  Graham Williams 01-11-1981 28-02-1982 15 4 9 2
  Len Ashurst 03-03-1982 01-03-1984 90 41 32 17
  Jimmy Goodfellow 01-03-1984 27-09-1984 23 6 13 4
  Alan Durban 23-09-1984 21-05-1986 87 22 48 17
  Frank Burrows 21-05-1986 31-08-1989 166 64 54 48
  Len Ashurst 31-08-1989 01-05-1991 98 30 36 32
  Eddie May 01-07-1991 28-11-1994 170 66 58 46
  Terry Yorath 01-08-1994 30-03-1995 41 8 24 9
  Eddie May 31-03-1995 22-05-1995 8 2 4 2
  Kenny Hibbitt 01-08-1996 11-11-1996 19 9 6 4
  Phil Neal 30-07-1996 31-07-1996 0 0 0 0
  Russell Osman 11-11-1996 23-01-1998 67 22 24 21
  Kenny Hibbitt 23-01-1998 16-02-1998 6 0 1 5
  Frank Burrows 16-02-1998 01-02-2000 107 36 37 34
  Billy Ayre 02-02-2000 14-08-2000 19 5 7 7
  Bobby Gould 14-08-2000 03-07-2001 52 24 13 15
  Alan Cork 03-07-2001 17-02-2002 40 17 12 11
  Lennie Lawrence 18-02-2002 25-05-2005 194 72 72 50
  Dave Jones 25-05-2005 30-05-2011 315 132 84 99
  Malky Mackay 17-06-2011 27-12-2013 125 57 34 37
  Ole Gunnar Solskjær 02-01-2014 18-09-2014 30 9 5 16
  Russell Slade 06-10-2014 07-05-2016 15 7 3 5
  Paul Trollope 18-05-2016 04-10-2016 12 2 2 8
  Neil Warnock 5-10-2016 11-11-2019 124 53 23 48

Europejskie puchary edytuj

  Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Klub Dom Wyjazd Ogólnie
1964/65 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Esbjerg fB 1–0 0–0 1–0
2R   Sporting CP 0–0 2–1 2–1
1/4   Real Saragossa 0–1 2–2 2–3
1965/66 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Standard Liège 0–1 1–2 1–3
1967/68 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Shamrock Rovers 2–0 1–1 3–1
2R   NAC Breda 4–1 1–1 5–2
1/4   Torpedo Moskwa 1–1 0–1 1–1, 1–0 (N)
1/2   Hamburger SV 2–3 1–1 3–4
1968/69 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   FC Porto 2–2 1–2 3–4
1969/70 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Mjøndalen IF 5–1 7–1 12–2
2R   Göztepe 1–0 0–3 1–3
1970/71 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Pezoporikos Larnaka 8–0 0–0 8–0
2R   FC Nantes 5–1 2–1 7–2
1/4   Real Madryt 1–0 0–2 1–2
1971/72 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Dynamo Berlin 1–1 1–1 2–2, k: 4–5
1973/74 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Sporting CP 0–0 1–2 1–2
1974/75 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Ferencvárosi TC 1–4 0–2 1–6
1976/77 Puchar Zdobywców Pucharów Q   Servette FC 1–0 1–2 2–2, w.
1R   Dinamo Tbilisi 1–0 0–3 1–3
1977/78 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Austria Wiedeń 0–0 0–1 0–1
1988/89 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Derry City 4–0 0–0 4–0
2R   Aarhus GF 0–4 1–2 1–6
1992/93 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Admira Wacker Mödling 1–1 0–2 1–3
1993/94 Puchar Zdobywców Pucharów 1R   Standard Liège 1–3 2–5 3–8

Rekordy klubowe edytuj

 
Najdroższy piłkarz w historii klubu – Gary Medel

Najwięcej występów we wszystkich rozgrywkach w historii klubu zanotował Billy Hardy, który wystąpił w 590 meczach dla klubu w latach 1911–1932. Phil Dwyer osiągnął najwięcej występów w erze Football League, rozgrywając 575 spotkań. Len Davies jest rekordzistą pod względem zdobytych bramek we wszystkich rozgrywkach w Anglii ze 179 trafieniami. Siedem innych graczy, min: Peter King, Robert Earnshaw, Brian Clark, Carl Dale, Derek Tapscott, Jimmy Gill i John Toshack zdobyli również zdobyli 100 lub więcej bramek dla klubu[15].

Jack Evans został pierwszym graczem w Cardiff City, który zagrał dla kadry narodowej w dniu 13 kwietnia 1912 roku, kiedy reprezentował Walię w przegranym 3-2 meczu z Irlandią. Zawodnikiem, który rozegrał najwięcej meczów dla reprezentacji narodowej, reprezentujący barwy Cardiff, jest Alf Sherwood, który zagrał 39 razy dla Walii. Najwyższa opłata transferowa, którą klub zapłacił za gracza, wynosi 9,5 miliona za Garyego Medela w 2013 roku z Sevilli[16]. Rok później Medel stał się najdroższym graczem sprzedanym przez klub, gdy dołączył do Interu Mediolan za 10 milionów funtów[17].

Największe zwycięstwo w Cardiff miało miejsce nad Knighton Town w piątej rundzie Pucharu Walijskiego w 1962 roku. Największe zwycięstwo w lidze to 9-2 nad Tamizą 6 lutego 1932 roku, a największe zwycięstwo w FA Cup wyniosło 8-0 nad Enfield 28 listopada 1931 roku[18].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Cardiff City Are Premier League. cardiffcityfc.co.uk. [dostęp 2013-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 kwietnia 2013)]. (ang.).
  2. ↑ Louise Taylor: Cardiff City are relegated after a thumping 3-0 defeat at Newcastle. theguardian.com, 2014-05-03. [dostęp 2014-05-10]. (ang.).
  3. ↑ Yr Adar Gleision yn Disgyn. golwg360.com, 2014-05-03. [dostęp 2014-05-10]. (wal.).
  4. ↑ a b Steve Tucker: The obscure story of Cardiff City’s blue kit and nickname. WalesOnline, 9 maja 2012. [dostęp 2017-08-21].
  5. ↑ Hayes 2006 ↓, s. 208.
  6. ↑ Cardiff City. Football Club History Database. [dostęp 2017-01-22].
  7. ↑ Playing Manager Appointed. „Evening Express”, s. 4, 14 września 1910. 
  8. ↑ Opening Day History – Starting with success. Cardiff City F.C., 1 sierpnia 2017. [dostęp 2017-09-09].
  9. ↑ Richard Shepherd: 2000–2010 Ignition & Progression. Cardiff City F.C., 21 marca 2013. [dostęp 2017-08-12].
  10. ↑ Grahame Lloyd. Hammam dreams of Wales United. „The Guardian”, 8 sierpnia 2000. [dostęp 2017-08-12]. 
  11. ↑ Dave Moor: Cardiff City. Historical Football Kits. [dostęp 2017-09-19].
  12. ↑ 1st Team Profiles. Cardiff City F.C.. [dostęp 2015-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 kwietnia 2016)]. (ang.).
  13. ↑ First Team Management. cardiffcityfc.co.uk. [dostęp 2013-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-17)].
  14. ↑ Academy Management. cardiffcityfc.co.uk. [dostęp 2013-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-08)].
  15. ↑ Shepherd 2002 ↓, s. 104–113.
  16. ↑ SKY Sports – Cardiff City News, Fixtures, Transfers. Sky Sports. [dostęp 2014-08-27].
  17. ↑ Inter Milan: Cardiff City’s Gary Medel joins club for £10m. BBC Sport. [dostęp 2014-08-27].
  18. ↑ Club records. Cardiff City F.C.. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Richard Shepherd: The Definitive: Cardiff City F.C. Nottingham: SoccerData Publications, 2002. ISBN 1-899468-17-X. (ang.).
  • Dean Hayes: The Who’s Who of Cardiff City. Nottingham: Breedon Books, 2006. ISBN 1-85983-462-0. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cardiff_City_F.C.&oldid=69893206”