Wikipedia

Carlo Pallavicino

włoski kompozytor i organista

Carlo Pallavicino, także Pallavicini[1] (ur. około 1640 w Salò, zm. 29 stycznia 1688 w Dreźnie[1]) – włoski kompozytor i organista.

Carlo Pallavicino
Data i miejsce urodzenia

ok. 1640
Salò

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

29 stycznia 1688
Drezno

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, organista

Życiorys edytuj

W latach 1665–1666 był organistą w bazylice św. Antoniego w Padwie[2]. W 1667 roku został mianowany wicekapelmistrzem, a w 1672 roku kapelmistrzem na dworze w Dreźnie[2]. W 1673 roku wrócił do Padwy, gdzie do 1674 roku ponownie pełnił funkcję organisty w bazylice św. Antoniego[1][2]. Od 1674 do 1685 roku piastował stanowisko dyrektora muzyki w Ospedale degli Incurabili w Wenecji[1]. W 1687 roku na zaproszenie elektora Jana Jerzego III ponownie wyjechał do Drezna, gdzie objął funkcję dyrektora muzyki kameralnej i teatralnej[1][2].

Twórczość edytuj

Tworzył zgodnie ze stylistyką szkoły weneckiej[3], w swoich operach ograniczając recytatywy na rzecz krótkich arii[1]. W dziełach Pallavicina przeważają krótkie, kilkunastotaktowe arie z towarzyszeniem tylko basso continuo[1]. Śpiewna melodyka, ozdabiana niekiedy długimi i zróżnicowanymi koloraturami, służy podkreśleniu interpretacji tekstu lub sytuacji dramatycznej[1]. Recytatywy, oparte o długo trzymane dźwięki, stosował głównie w dialogach[1]. Wprowadził też do swoich oper elementy techniki koncertującej, czasem też instrumentalnego stylu koncertowego, czym wywarł wpływ na twórczość kompozytorów szkoły neapolitańskiej[3].

Ważniejsze kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1])

Opery

  • Demetrio (wyst. Wenecja 1666)
  • Aureliano (wyst. Wenecja 1666; zaginiona)
  • Il tiranno humiliato d’amore ovvero Il Meraspe (wyst. Wenecja 1667; zaginiona)
  • Diocleziano (wyst. Wenecja 1674)
  • Enea in Italia (wyst. Wenecja 1675)
  • Galieno (wyst. Wenecja 1675)
  • Vespasiano (wyst. Wenecja 1678)
  • Nerone (wyst. Wenecja 1679; zachowały się tylko arie)
  • Le amazoni nell’isole fortunate (wyst. Wenecja 1679)
  • Messalina (wyst. Wenecja 1679)
  • Bassiano ovvero Il maggiore impossibile (wyst. Wenecja 1682)
  • Licino imperatore (wyst. Wenecja 1683; zaginiona)
  • Carlo re d’Italia (wyst. Wenecja 1683; zachowały się tylko arie)
  • Il re infante (wyst. Wenecja 1683; zachowały się tylko arie)
  • Ricimero re de’ Vandali (wyst. Wenecja 1684; zaginiona)
  • Penelope la casta (wyst. Wenecja 1685; zaginiona)
  • Massimo Puppieno (wyst. Wenecja 1685)
  • Amore innamorato (wyst. Wenecja 1686; zachowały się tylko arie)
  • Didone delirante (wyst. Wenecja 1686; zaginiona)
  • L’amazone corsana ovvero L’Alvilda regina de’ Gotti (wyst. Wenecja 1686)
  • Elmiro re di Corinto (wyst. Wenecja 1686; zachowały się tylko arie)
  • La Gerusalemme liberata (wyst. Wenecja 1687)
  • Antiope (wyst. Drezno 1689; zaginiona)

Oratoria

  • S. Francesco Xaviero (wyst. Wenecja 1677; zaginione)
  • Il trionfo dell’innocenza (wyst. Wenecja 1686; zaginione)
  • Il trionfo dell castità (wyst. Modena 1686)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 320. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2704. ISBN 0-02-865529-X.
  3. ↑ a b Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 664. ISBN 978-83-01-13410-5.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Carlo_Pallavicino&oldid=71331421”