Changshui Zixuan (chiń. 長水子璿, pinyin Chángshuǐ Zǐxuán; kor. 장수자선 Changsu Chasŏn; jap. Chōsui Shizen; wiet. Trường Thuỷ Tí Tuyền, zm. 1038) – chiński mistrz chan szkoły linji.

Życiorys

edytuj

Pochodził z Jiaxing. Według Wudeng Huiyuan jako młody człowiek obciął swoje włosy i nieustannie recytował Sutrę Surnagama. Osiągnął głęboki wgląd, kiedy usłyszał słowa jego buddyjskiego nauczyciela Hongmina: „Postępowanie bodhisattwy jest jawnie nietworzone”. Hongmin zaaprobował zrozumienie ucznia.

Changshui następnie udał się na wędrówkę w poszukiwaniu „źródła chanu”. Ponieważ usłyszał, że nauczanie mistrza Langye Huijuego jest najwyższego rodzaju został jego uczniem.

Według Wudeng Huiyuan to właśnie Changshui jest tym mnichem, który zadaje pytanie o pierwotnej czystości w gong’anie 100 z Congrong lu.

Changshui wystąpił naprzód i spytał: „Ta fundamentalna czystość, jak ona nagle daje powstać górom, rzekom i tej wielkiej ziemi?”
Langye odparł: „Ta fundamentalna czystość, jak ona nagle daje powstać górom, rzekom i tej wielkiej ziemi?”

Po usłyszeniu tego Changshui osiągnął oświecenie. Powiedział:

„Chciałbym służyć jako ręcznik i dzban”.
Langye powiedział: „Taki styl nie będzie długotrwały. Powinieneś śmiało zabezpieczyć go i odpłacić za dobroć Buddy. Nie uważaj żadnych innych nauk za większe od tej”. Changshui pokłonił się i wyszedł[1].

W tym dniu, w którym Changshui zaczął przyjmować ludzi na spotkania jako opat, zwrócił się do mnichów słowami:

„Drogi nie osiąga się dzięki mowie lub formie, ani nie jest znane, że przez plany lub rozprawianie. Ta istota może być jedynie uchwycona bezpośrednio. Nigdy nie została urzeczywistniona inaczej”[2].

Mistrz Changshui był szanowany zarówno przez wyznawców chanu, jak również przez wyznawców sutr, ponieważ jego komentarz do Sutry Surangamy był szeroko znany.

Pierwsza liczba oznacza kolejność pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza kolejność pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Przypisy

edytuj
  1. Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 383.
  2. Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 384.

Bibliografia

edytuj
  • Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings. Wisdom Publications. Boston, 2000. s. 518. ISBN 0-86171-163-7.