Wikipedia

Christopher Chaplin

szwajcarsko-angielski kompozytor i aktor

Christopher James Chaplin[4] – szwajcarsko-angielski kompozytor i aktor. Urodził się w Szwajcarii jako najmłodszy syn aktora filmowego Charliego Chaplina i jego czwartej żony Oony O'Neill. Jest wnukiem pisarza Eugene'a O'Neilla[5].

Christopher James Chaplin
Christopher Chaplin w czasie festiwalu Ambient Festival w Gorlicach
Christopher Chaplin w Polsce (2023r)
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1962[1][2],
Lozanna[3]

Zawód

aktor, muzyk, kompozytor, pianista

Lata aktywności

1983–

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Biografia

edytuj

Christopher Chaplin urodził się 8 lipca 1962 r. w Clinique de Mont Choisi w Lozannie w Szwajcarii[6][7]. Jest najmłodszym dzieckiem aktora filmowego Charliego Chaplina i jego czwartej żony Oony O'Neill[8].W 1977 roku, kiedy Christopher miał 15 lat, jego ojciec zmarł na udar w wieku 88 lat. Christopher od najmłodszych lat uczył się gry na fortepianie u Irene Denereaz w Vevey, a następnie zamieszkał w Londynie gdzie w wieku 21 lat rozpoczął karierę aktora filmowego[9][10].

Kariera filmowa

edytuj

Christopher zadebiutował w filmie fabularnym rolą Iwana w komedii Gdzie jest Parsifal? (org.Where is Parsifal?) (1983), pokazany w sekcji Un Certain Regard na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1984 oraz zagrał rolę Jacques’a Sette’a w telewizyjnym miniserialu Charlesa Jarrotta Do zobaczenia (org.Till We Meet Again) opartym na tytułowej powieści Judith Krantz[11]. W historycznym filmie biograficznym Śmierć ucznia (org.Death of a Schoolboy) w reżyserii Petera Patzaka, film opowiada o życiu 17-letniego Gavrilo Principa, Christopher wcielił się w rolę Trifco[12][13] i zagrał w filmie reżyserii Franza Kafki Jaromila Jireša Labirynt (1991)[14]. Następną rolę Christopher zagrał w historycznym filmie Johna Glena Kolumb odkrywca (oryg. Christopher Columbus: The Discovery), wydanym z okazji 500. rocznicy z podróży żeglarza Krzysztofa Kolumba. Film ten otrzymał nagrodę krytyków Amerykańskiego Instytutu Filmowego w 1992 roku. W tym filmie Christopher Chaplin zagrał Rodrigo de Escobedo, hiszpańskiego notariusza królewskiego, sekretarza floty Kolumba i dowódcy fortu La Navidad[15]. W 1994 we francuskim filmie drogi z epoki Szlak telegraficzny (org.La Piste du télégraphe) w reżyserii Liliane de Kermadec Chaplin zagrał Johna u boku rosyjskiej aktorki Jeleny Safonowej[16][17][18][19].

W dramacie historycznym Agnieszki Holland Całkowite zaćmienie (Total Eclipse)(1995) zagrał francuskiego poetę Charlesa Crosa[20][21][22]. Christopher Chaplin podjął się stworzenia własnego filmu, napisał scenariusz do krótkometrażowego filmu pt.Je suis le Ténébreux. Reżyserami filmu byli Christopher Chaplin oraz Georg Taylor. Film ten zdobył I miejsce na festiwalu na Vienna Independent Film Festival (VIFF) w Wiedniu w 2017 oraz zdobył Złotą Statuetkę jako najlepszy film experymentalny[23].

Kariera muzyczna

edytuj

Od 2005 roku Christopher Chaplin rozpoczął pracę twórczą muzyczną i kompozytorską w różnych odmianach muzyki. Napisał utwory muzyczne dla kilku europejskich projektów teatralnych i skomponował orkiestrowe utwory wieloczęściowe, takie jak „Kwartet smyczkowy nr 1” i „Scratch the Surface”[24][25] oraz skomponował utwory muzyki eksperymentalnej w tym w także z różnych odmian muzyki elektronicznej. W 2009 roku nawiązał współpracę z wiedeńską wytwórnią muzyki elektronicznej „Fabrique Records”. We współpracy z muzykiem Thomasem Pötzem „Kavą” stworzyli album muzyczny „Seven Echoes” wydany w 2010 roku. Muzyk Hans-Joachim Roedelius zaprosił Christophera do wzięcia udziału w sesji na żywo pt. „Late Junction” dla BBC Radio 3. Dzięki współpracy artystów powstał album „King of Hearts”, wydany w 2012 roku[26]. Na podstawie fascynacji tekstem z XVI wieku, w którym opisano alchemików, astrologów, czarownice i pogan z włoskiego historycznego miasta Bolonii, stworzył muzykę eksperymentalną. Utwory te znajdują się na jego debiutanckim albumie „Je suis le Ténébreux”. Przy tworzeniu kolejnego albumu „Paradise Lost”, opartym na epopei Johna Miltona wydanej w 1967 roku, Chaplin współpracował z amerykańskim wokalistą i poetą Leslie Winerem oraz brytyjskim tenorem Nathanem Vale. W czasie kariery muzycznej współpracował z zespołami i muzykami: niemieckim Hansem-Joachimem Roedeliusem, irlandzkim projektem muzycznym „Stereo Hypnosis”. Z irlandzkim projektem muzycznym „Stereo Hypnosis” Christopher Chaplin zagrał na kilku koncertach na syntezatorach i instrumentach elektronicznych. Wspólny pomysł nagrania improwizacji wykonanych na żywo zaowocował powstaniem albumu muzycznego „BJARMI” który został wydany na płycie w 2019r[27]. W Polsce Christopher Chaplin zagrał swoje utwory w 2019 na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej i Sztuk Wizualnych Mózg Festival w Warszawie. Christopher Chaplin wykonał swoje utwory muzyczne z wizualizacją na ekranach wykonaną przez duet artystów Luma Launisch - Astrid Steiner oraz „Launisch” - Florian Launisch[28], w 2023 wystąpił na scenie 25 Międzynarodowych Prezentacji Multimedialnych „Ambient Festival”[29]. W 2024 Christopher Chaplin wydał swój pierwszy album koncertowy „Patriachs Live”, nagranie jego występu na żywo nastąpiło 14 lutego 2023 w klubie Rhiz w Wiedniu[30].

Dyskografia

edytuj
  • Seven Echoes – Christopher Chaplin, „Kava” (Thomas Pötz) (2010, Fabrique Records)
  • King of Hearts – Christopher Chaplin, Hans-Joachim Roedelius (2012, Sub Rosa)
  • Je suis le Ténébreux – Christopher Chaplin (2016, Fabrique Records) – (z Hans-Joachim Roedelius, Christine Roedelius, Judith Chemla, Claudia Schumann, Pino Costalunga)
  • Deconstructed (Remix EP) – Christopher Chaplin (2017, Fabrique Records) – album zawiera remixy: Tim Story, Jana Irmert, Peter Zirbs, <tfo>
  • Triptych in Blue – Hans-Joachim Roedelius, Christopher Chaplin, Andrew Heath (2017, Disco Gecko Recordings)
  • Paradise Lost – Christopher Chaplin (2018, Fabrique Records) – przy współpracy z Leslie Winer, Nathan Vale
  • BJARMI – Christopher Chaplin, Stereo Hypnosis (2019, Fabrique Records)
  • M – Christopher Chaplin (2020, Fabrique Records) – przy współpracy z Finley Quaye, Aurelia

Albumy

edytuj
  • Patriachs Live – Christopher Chaplin (2023, Fabrique Records)

Remixy

edytuj
  • "Slippery Forces" – Boz Boorer (2012, Fabrique Records)[31]
  • "Virtue" – Loretta Who (2016, Fabrique Records)

Single

edytuj
  • "Enosh" – (2020, Fabrique Records)
  • "Jared" – (2021, Fabrique Records)

Linki zewnętrzne

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ FABRIQUE RECORDS. Fabrique. [dostęp 2016-05-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-2)].
  2. ↑ MMiFF: After Film Events 2013. [dostęp 2016-05-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-2)].
  3. ↑ David Robinson: Chaplin. Sein Leben, seine Kunst. Zürich: Diogenes, 1989, s. 685. ISBN 3-257-01806-1. (fr.).
  4. ↑ Catherine Saint-Martin: Charlot/Chaplin, ou, La conscience du mythe. Té.Arte, 1987, s. 121. ISBN 978-2-9500717-1-2. (fr.).
  5. ↑ Jerry Epstein: Remembering Charlie: the story of a friendship. Clio Press, 1989-01-01, s. 339. ISBN 978-1-85089-351-6. (ang.).
  6. ↑ Kenneth Schuyler Lynn: Charlie Chaplin and His Times. Simon and Schuster, 1997. ISBN 978-0-684-80851-2.
  7. ↑ Comic actor Charlie Chaplin holding his week-old son Christopher at.... Getty Images, 2010-09-21. [dostęp 2020-06-26]. (chiń.).
  8. ↑ Celebrating 125 years of Charlie Chaplin: The actor-director's life spent off camera. News18, 2014-04-16. [dostęp 2020-06-26].
  9. ↑ Brian Mills: 101 Forgotten Films. Oldcastle Books, 2010-10-21-10, s. 3. ISBN 978-1-84243-390-4.
  10. ↑ Festival de Cannes: Where Is Parsifal?. festival-cannes.com. [dostęp 2009-06-25].
  11. ↑ George Batista Da Silva: Charles Chaplin. Clube de Autores, 2008-09-03, s. 25. PKEY:90134199. (hiszp.).
  12. ↑ Filmkunst. Österreichische Gesellschaft für Filmwissenschaft, Kommunikations- und Medienforshung, 1995, s. 54. (niem.).
  13. ↑ 45. W: Wochenpresse. Kurier-zeitungsverlag und Druckerei, listopad 1990, s. 63. (niem.).
  14. ↑ The Rough Guide to Film. Rough Guides Limited, 2007-09-27, s. 257. ISBN 978-1-84836-125-6.
  15. ↑ David Willman: Christopher Columbus Sails Right Past Bankruptcy. Los Angeles Times, 1992-05-06. [dostęp 2010-10-09].
  16. ↑ Claude-Marie Trémois: Les enfants de la liberté: le jeune cinéma français des années 90. Seuil, 1997, s. 35. ISBN 978-2-02-032309-3. (fr.).
  17. ↑ Carrie Tarr, Brigitte Rollet: Cinema and the Second Sex: Women's Filmmaking in France in the 1980s and 1990s. A&C Black, 2001-11-01, s. 270. ISBN 978-0-8264-4742-5.
  18. ↑ Positif. T. 407-412. Nouvelles éditions Opta, 1995, s. 58. (fr.).
  19. ↑ Janis L. Pallister, Ruth A. Hottell: Francophone Women Film Directors: A Guide. Fairleigh Dickinson Univ Press, 2005, s. 151. ISBN 978-0-8386-4046-3.
  20. ↑ Jacob Levich: The Motion Picture Guide 1996 Annual: The Films of 1995. CineBooks, 1996, s. 307. ISBN 978-0-933997-37-0.
  21. ↑ Cinéma Gay - Un siècle d'homosexualité sur grand écran. Editions Publibook, 2006, s. 318. ISBN 978-2-7483-8799-5. (fr.).
  22. ↑ Paolo Mereghetti: Il Mereghetti: dizionario dei film 2002. Baldini & Castoldi, 2001, s. 1601. ISBN 978-88-8490-087-6.
  23. ↑ Je suis le ténébreux. m.imdb.com. [dostęp 2024-08-12]. (ang.).
  24. ↑ Christopher Chaplin. digitalinberlin.de. [dostęp 2024-08-15]. (ang.).
  25. ↑ The 5 Parts of Scratch The Surface - Part 3. soundcloud.com. [dostęp 2024-08-15]. (ang.).
  26. ↑ Je suis le Ténébreux. bandcamp.com, 2016-10-21. [dostęp 2024-08-12]. (pol.).
  27. ↑ Marcin Kozicki: Stereo Hypnsosis & Christopher Chaplin :: BJARMI (recenzja). stacjaislandia.pl. [dostęp 2024-08-12]. (pol.).
  28. ↑ 07.11. POGŁOS. mozg.pl. [dostęp 2024-08-12]. (pol.).
  29. ↑ Tomasz Stasiński: Gorlice. 25. jubileuszowy Ambient Festiwal przeszedł do historii. halogorlice.info, 2023-07-10. [dostęp 2024-08-12]. (pol.).
  30. ↑ LIVE: Christopher Chaplin (UK) PATRIARCHS (enhanced). rhiz.wien. [dostęp 2024-08-13]. (ang.).
  31. ↑ Record Store Day 2014: All 608 exclusive releases revealed!. Official Charts. [dostęp 2026-05-19].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Christopher_Chaplin&oldid=75144105”