Curtiss NC-4 – amerykański wodnosamolot w układzie łodzi latającej, firmy Curtiss. Pierwsza maszyna cięższa od powietrza, która przeleciała nad Atlantykiem. W maju 1919 roku NC-4 pokonał w dziewiętnastodniowym locie z międzylądowaniami Ocean Atlantycki.

Curtiss NC-4
Ilustracja
NC-4, po powrocie do USA, 1919
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Curtiss Aeroplane and Motor Company

Konstruktor

Glenn Curtiss

Typ

łódź latająca

Konstrukcja

dwupłat konstrukcji mieszanej, podwozie pływakowe

Załoga

6

Historia
Data oblotu

30 kwietnia 1919

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

4× 12-cylindrowy silnik widlasty chłodzony cieczą Liberty L-12

Moc

1200 kW (1600 KM)
4× 300 kW (400 KM)

Wymiary
Rozpiętość

38,40 m

Długość

20,80 m

Wysokość

7,40 m

Powierzchnia nośna

221,0

Masa
Własna

7260 kg

Użyteczna

5440 kg

Startowa

12700 kg

Osiągi
Prędkość maks.

156 km/h

Prędkość minimalna

100 km/h

Pułap

1370 m

Zasięg

2352 km

Współczynnik obciążenia konstrukcji

56,3 kg/m²

Dane operacyjne
Uzbrojenie
karabin maszynowy z przodu kadłuba, 1× karabin maszynowy z tyłu kadłuba
Wyposażenie dodatkowe
przygotowane miejsce dla bomb głębinowych
Użytkownicy
Stany Zjednoczone

Pomysł przelotu nad oceanem był wynikiem idei jeszcze z czasów I wojny światowej, podczas której alianckie statki były masowo atakowane przez okręty podwodne nieprzyjaciela. Projektanci zaczęli wtedy myśleć nad samolotem zdolnym pokonać trasę ze Stanów Zjednoczonych do Europy za pomocą swojego napędu.

Lot transatlantycki

edytuj

Misja lotu transatlantyckiego rozpoczęła się 8 maja 1919 roku. Maszyna została zbudowana na podstawie dwóch innych łodzi latających: NC-1 i NC-3. 16 maja NC-4 wyruszyła z Nowej Fundlandii by pokonać najdłuższy odcinek trasy – do Azorów. Udało to się osiągnąć po 15 godzinach lotu i dość szczęśliwym lądowaniu okupionym usterkami. Po niezbędnych naprawach, zespół ruszył dalej i 27 maja wylądował w Lizbonie, Portugalia. Był to pierwszy w historii ludzkości przelot nad Oceanem Atlantyckim. Łączny czas spędzony w powietrzu wyniósł 26 godzin. Później NC-4 poleciała do Anglii, by 31 maja w Plymouth świętować olbrzymi sukces.

Sukces trwał jednak bardzo krótko – wydarzenie zostało szybko przyćmione przez przelot Alcocka i Browna bez międzylądowania niespełna miesiąc później.

Załoga

edytuj
  • Albert Cushing Read – dowódca/nawigator
  • Walter Hinton – pilot
  • Elmer F. Stone – pilot
  • James L. Breese – inżynier lotu
  • Eugene "Smokey" Rhoads – inżynier lotu
  • Herbert Rood – operator radia pokładowego

Dodatkowo miał lecieć również E. H. Howard, ale tuż przed misją stracił w wypadku dłoń wskutek czego jego miejsce zajął Rhoads.

NC-4 jest aktualnie eksponowany w Naval Aviation Museum w Pensacola, Floryda.

Zobacz też

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj