Detroit Expressamerykański klub piłkarski z siedzibą w Detroit, w stanie Michigan. Drużyna występowała w lidze NASL, a jego domowym obiektem był Pontiac Silverdome. Zespół istniał w latach 1978–1981.

Detroit Express
Przydomek

The Express

Barwy

pomarańczowe

Data założenia

1978

Data rozwiązania

1981

Liga

NASL

Państwo

 Stany Zjednoczone

Adres

Detroit
Michigan
Stany Zjednoczone

Stadion

Pontiac Silverdome - 80,000

Trener

Ken Furphy

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe

Historia

edytuj

Klub został założony w 1978 roku. Na początku maja 1978 roku zawodnikiem klubu w ramach wypożyczenia został słynny angielski piłkarzTrevor Francis i niemal od razu stał się filarem drużyny oraz ulubieńcem kibiców klubu. W sezonie 1978 Francis w 19 meczach strzelił 22 gole, a także zaliczył 10 asyst. Drugim najskuteczniejszym zawodnikiem drużyny w sezonie był syn trenera Kena Furphy’egoKeith (11 goli i 12 asyst), a następnie na liście najskuteczniejszych zawodników klubu znaleźli się David Bradford i Alan Brazil (po 9 bramek). W dużej mierze ich zasłudze klub ze sporą przewagą wygrał Dywizję Centralną w Konferencji Amerykańskiej i awansował do rundy play-off, gdzie w pierwszej rundzie wygrał z Philadelphia Fury 1:0 po bramce Trevora Francisa, jednak w ćwierćfinale przegrali w trzech meczach 1:2 z Fort Lauderdale Strikers i odpadł z rozgrywek.

W trakcie sezonu 1979 Trevor Francis odszedł za 1 500 000 funtów brytyjskich do angielskiego Nottingham Forest stając się tym samym pierwszym zawodnikiem na Wyspach Brytyjskich, którego kwota transferu wynosiła powyżej 1 000 000 funtów brytyjskich[1]. Mimo tak poważnego osłabienia Detroit Express awansował do rundy play-off, gdzie w pierwszej rundzie przegrał w dwumeczu 0:2 z Tampa Bay Rowdies i odpadł z rozgrywek.

Trevor Francis łącznie w lidze NASL rozegrał 33 mecze i strzelił w nich 36 goli oraz zaliczył 18 asyst, co stawia go na jednym miejscu z Pelé w klasyfikacji najlepszych strzelców w historii ligi NASL, mimo rozegrania 23 meczów mniej. Francis oprócz ma 3 gole i asysty w fazie play-off. Francis jako jedyny zawodnik w historii klubu był wybierany do Drużyny Gwiazd NASL (1978, 1979) obok takich gwiazd jak m.in.: Franz Beckenbauer, Giorgio Chinaglia, Johan Cruijff, Carlos Alberto Torres.

W sezonie 1980 klub zakończył rozgrywki ligi NASL na 3.miejscu w Dywizji Centralnej w Konferencji Amerykańskiej i nie awansowali do fazy play-off, co spowodowało spadek frekwencji na meczach zespołu. Najskuteczniejszym zawodnikiem zespołu w sezonie był Argentyńczyk Pato Margetic, których strzelił 11 goli oraz zaliczył 11 asyst, a następnie na liście najskuteczniejszych zawodników klubu znaleźli się Gary Bannister i Adam Oates (po 10 goli), a najwięcej asyst zaliczył David Bradford (16 asyst), który grał w klubie z numerem 10 na koszulce, oraz w ciągu 3 lat gry w klubie strzelił 14 goli i zaliczył 38 asyst.

W klubie występował także słynny północnoirlandzki piłkarz George Best tournée po Europie we wrześniu 1978 roku. Zespół z Bestem w składzie rozegrał dwa mecze w Austrii oraz rozegrał kilka meczów w Szwajcarii.

Po zakończeniu halowego sezonu 1980/1981 właściciel klubu wygrał batalię sądową w sprawie przeniesienia zespołu do RFK Stadium w Waszyngtonie i klub w sezonie 1981 występował pod nazwą Washington Diplomats, jednak po zakończeniu sezonu klub został rozwiązany.

W latach 1981–1983 w lidze ASL występował klub pod taką samą nazwą i logo, które zachował właściciel klubu – Sonny Van Arnem, który w sezonie 1982 zdobył mistrzostwo ligi.

Klub w kulturze

edytuj

W 94 odcinku (w 6 odcinku 5 sezonu) serialu pt. Jak poznałem waszą matkę jeden z bohaterów, Ted szedł w koszulce starego Detroit Express ze skargą do swoich sąsiadów w sprawie ich grania na dudach.

Koszulkę Detroit Express miał również ubraną Mac w 49 odcinku (w 4 odcinku 5 sezonu) serialu pt. U nas w Filadelfii.

Osiągnięcia

edytuj

Nagrody indywidualne

edytuj

Jedenastka Sezonu NASL

Sezon po sezonie

edytuj
Sezon Liga Bilans meczów Sezon Playoff Śr. frekwencja
1978 NASL 20–10 1.miejsce, Konferencja Amerykańska, Dywizja Centralna Ćwierćfinał 12,194
1979 NASL 14–16 3.miejsce, Konferencja Amerykańska, Dywizja Centralna Pierwsza runda 14,058
1980 NASL 14–18 3.miejsce, Konferencja Amerykańska, Dywizja Centralna Nie zakwalifikował się 11,198

Halowa NASL

edytuj
Sezon Liga Bilans meczów Sezon Playoff Śr. frekwencja
1979–80 Halowa NASL 7–5 3.miejsce, Dywizja Wschodnia Ćwierćfinał
1980–81 Halowa NASL 7–11 3.miejsce, Dywizja Centralna Nie zakwalifikował się

Trenerzy

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Forest reach the summit [dostęp 1979-05-31] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj