Nottingham Forest F.C.

	Nottingham Forest F.C.
Przydomek	The Reds, Forest, Tricky Trees
Barwy	czerwono-białe
Data założenia	1865
Liga	Championship
Państwo	Wielka Brytania
Adres	NFFC; The City Ground,; Nottingham,; NG2 5FJ
Stadion	City Ground; Nottingham
Właściciel	Evangelos Marinakis
Prezes	Nicholas Randall QC
Trener	Chris Hughton
Asystent trenera	Paul Trollope; Steven Reid
Stroje; domowe	Stroje; wyjazdowe
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Nottingham Forest Football Club – angielski klub piłkarski rozgrywający swoje mecze w mieście Nottingham, na stadionie City Ground. Nazwę Nottingham Forest, klub zawdzięcza Forest Recreation Ground, miejscu publicznemu w Nottingham, a nie lasowi Sherwood.

Nottingham Forest to mistrz Anglii z 1978 roku i dwukrotny zdobywca Klubowego Pucharu Europy z 1979 i 1980 roku. Sukcesy te klub odnosił w okresie, kiedy menedżerem był Brian Clough, który pracował z drużyną 18 lat (1975–1993). W sezonie 2020/2021 zespół występował w drugoligowych rozgrywkach angielskiej Football League Championship. Ich spadek z do League One w maju 2005 roku uczynił z nich pierwszego zdobywcę europejskiego pucharu grającego w trzeciej lidze swojego kraju.

HistoriaEdytuj

Nottingham Forest został założony w 1865 roku pod nazwą Nottingham Forest Football and Bandy Club^[1]. Klub zdobył Puchar Anglii w 1898 roku, pokonując Derby County 3:1^[2]. Większość pierwszej połowy XX wieku zespół spędził w drugiej lidze i musiał dokonać reelekcji w 1914 roku. W 1919 roku Pierwsza Liga Piłkarska miała zostać powiększona z dwudziestu do dwudziestu dwóch drużyn. Forest był jednym z ośmiu klubów prowadzących kampanię i otrzymał trzy głosy; Arsenal i Chelsea zdobyły dodatkowe miejsca^[3]. W 1949 roku klub spadł do trzeciej ligi, ale dwa lata później szybko awansował jako mistrz. Zawodnicy Nottingham zdobyli w tym sezonie aż 110 bramek. Krótki okres chwały nastąpił pod koniec lat pięćdziesiątych, kiedy klub rozgrywał mecze w pierwszej lidze w 1957 i 1959 roku. W 1959 roku wygrał Puchar Anglii. Do tego czasu Forest zastąpił Notts County jako największy klub w mieście Nottingham. Po bardzo udanym okresie Nottingham spadło z pierwszej ligi w 1972 roku.

Nottingham Forest awansował do czołówki na koniec sezonu 1976–1977 i ukończył zmagania ligowe na trzecim miejscu. Dzięki temu stał się jednym z nielicznych zespołów, który wygrał mistrzostwo rok po awansie z 2. ligi (sezon 1977–1978). W latach 1978–1979 Forest udało się odnieść zwycięstwo w Pucharze Europy, gdzie w finale w Monachium pokonali Malmö 1:0. W latach 1979–1980 ponownie triumfowali w tych rozgrywkach, pokonując Hamburg 1:0, na stadionie Santiago Bernabéu. Zwycięstwo odnieśli między innymi dzięki znakomitemu występowi bramkarza Petera Shiltona. Wygrali również Superpuchar Europy i dwa Puchary Ligi. Klub dotarł do półfinałów Pucharu UEFA w latach 1983–1984, gdzie w kontrowersyjnych okolicznościach został pokonany przez RSC Anderlecht. Ponad dziesięć lat później okazało się, że w drugiej kolejce belgijski klub przekupił sędziego, ale arbiter zmarł w wypadku samochodowym przez co kwestia pozostała nierozstrzygnięta. Sprawę oddalono, a Anderlecht oczyszczono ze wszystkich zarzutów^[4].

Kolejne sukcesy święcone przez Nottingham Forest pojawiły się w 1989 roku, kiedy klub wygrał Puchar Ligi i Full Members Cup. Forest zakończył ten sezon na trzecim miejscu w lidze, a rok później zajął to samo miejsce. Zespół Clougha triumfował w Pucharze Ligi w 1990 roku, pokonując wówczas Oldham Athletic 1:0, a zwycięską bramkę strzelił Nigel Jemson. Szansa sukces pojawiła się w 1991 roku, kiedy Nottingham pod wodzą Briana Clougha, dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym przegrało z Tottenhamem 1:2. Latem 1991 roku Brian Clough dokonał rekordowego transferu, podpisując umowę z najlepszym strzelcem ligowym w tamtym okresie, napastnikiem Millwall, Teddym Sheringhamem, na łączną kwotę 2,1 miliona funtów.

W 1992 roku Forest pokonał Southampton 3:2 w finale Pucharu Full Cup, lecz później przegrał z Manchesterem United w Pucharze Ligi.

Frank Clark wrócił do klubu w maju 1993 roku, aby objąć stanowisko menedżera, zastępując tym samym Briana Clougha. Forest zakończył sezon na trzecim miejscu i zakwalifikował się do Pucharu UEFA po raz pierwszy od czasów Heysela. W sezonie 1996/1997 Clark opuścił drużynę po tym, jak znalazła się w strefie spadkowej.

34-letni kapitan Stuart Pearce został tymczasowo zatrudniony jako menedżer piłkarski tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 1996 roku i pod jego wodzą klub zanotował krótkotrwałą poprawę. Jednak w marcu 1997 roku Dave Bassett zastąpił go na stałe, który razem z klubem uniknął spadku. Bassett został zwolniony w styczniu 1999 roku, a zastąpił go nowy menadżer, Ron Atkinson.

W grudniu 2001 roku odnotowano, że klub traci ponad 100 000 funtów tygodniowo, a jego perspektywy finansowe pogorszyły się z powodu upadku ITV Digital, którzy zakończyli umowę z klubem. Pomimo trudności klub w sezonie 2002–2003 zajął szóste miejsce i zakwalifikował się do play-offów. W półfinale przegrał z Sheffield United. Z powodu straty kilku kluczowych zawodników i zagrożenia spadku do niższej ligi Paul Hart został zwolniony w lutym 2004 roku.

Na kolejnego trenera został mianowany Oe Kinnear, który poprowadził Forest do 14. miejsca w lidze. W sezonie 2004–2005 klub ponownie znalazł się w strefie spadkowej, co doprowadziło do rezygnacji Kinneara ze stanowiska w grudniu 2004 roku. Wtedy Mick Harford przejął tymczasowy zarząd w okresie Bożego Narodzenia, zanim Gary Megson został wyznaczony na nowego szkoleniowca. Megson nie zdołał uniknąć spadku, ponieważ klub zakończył sezon na 23. miejscu, stając się zarazem pierwszym zwycięzcą Pucharu Europy, który będzie grał na trzecim poziomie rozgrywkowym. W sezonie 2007/2008 pod wodzą Colina Calderwooda klub ponownie wrócił do Championship.

W lipcu 2012 roku kuwejcka rodzina Al-Hasawi kupiła klub. Nowi właściciele powiedzieli prasie, że mają długoterminową wizję klubu opierającą się na planie 3-5 letnim, a po rozmowie z kilkoma potencjalnymi nowymi menedżerami trenerem został Sean O’Driscoll (będący poprzednio dyrektorem Doncaster Rovers i Crawley Town). Do 15 grudnia 2012 roku Forest, zajmujący dziewiąte miejsce z 33 punktami, był zaledwie o trzy punkty poza pozycjami gwarantującymi grę w play-offach. Plan rodziny Al-Hasawi stał się impulsem do zagrania w barażach o Premier League. Tego samego weekendu klub ogłosił, że Omar Al-Hasawi zrezygnował ze względów osobistych, a Fawaz Al-Hasawi został większościowym udziałowcem z 75% udziałów w klubie wraz z bratem Abdulazizem Al-Hasawim posiadającym 20% udziałów i jego kuzynem Omarem Al-Hasawim, posiadającym pozostałe 5% udziałów. W Boxing Day 2012 roku Sean O’Driscoll został zwolniony po zwycięstwie 4:2 nad Leeds United, a właściciele poinformowali o zamiarze zmiany wraz z rozpoczęciem styczniowego okna transferowego, mając nadzieję na powołanie menedżera z doświadczeniem w Premier League. Na to stanowisko powołano Alexa McLeisha. Ruch ten został skrytykowany przez niektórych członków zespołu Nottingham Forest. W dniu 5 lutego 2013 roku, po upływie zaledwie 40 dni, umowa z Alexem McLeishem została rozwiązana. Dwa dni później trenerem został Billy Davies. W marcu 2014 roku klub zakończył współpracę z Daviesem po porażce 5:0 z Derby. Sezon 2020/2021 klub zakończył na 17 miejscu w Championship, przegrywając w ostatniej kolejce z Preston North End F.C.

W dniu 18 maja 2017 roku potwierdzono, że Evangelos Marinakis został nowym właścicielem Nottingham Forest^[5], co doprowadziło do zakończenia zarządu rodziny Al-Hasawi.

SukcesyEdytuj

Mistrzostwo Anglii: 1978
Puchar Europy Mistrzów krajowych: 1979, 1980
Puchar Anglii: 1898, 1959
Puchar Ligi Angielskiej: 1978, 1979, 1989, 1990
Superpuchar Europy: 1979

Obecny składEdytuj

Osobna strona: Kategoria:Piłkarze Nottingham Forest F.C..

Stan na 20 lipca 2021^[6]^[7]

Nr	Poz.	Piłkarz
3	2 obrońcaOB	Tobias Figueiredo
4	2 obrońcaOB	Joe Worrall
6	2 obrońcaOB	Loïc Mbe Soh
7	4 napastnikNA	Lewis Grabban
8	3 pomocnikPO	Jack Colback
9	4 napastnikNA	Nuno da Costa
10	3 pomocnikPO	João Carvalho
12	1 bramkarzBR	Jordan Smith
13	2 obrońcaOB	Gaëtan Bong
14	3 pomocnikPO	Fouad Bachirou
16	2 obrońcaOB	Carl Jenkinson

Nr	Poz.	Piłkarz
17	4 napastnikNA	Alex Mighten
22	3 pomocnikPO	Ryan Yates
23	4 napastnikNA	Joseph Lolley
24	2 obrońcaOB	Tyler Blackett
26	2 obrońcaOB	Scott McKenna
30	1 bramkarzBR	Brice Samba
31	3 pomocnikPO	Harry Arter
33	4 napastnikNA	Lyle Taylor
40	4 napastnikNA	Brennan Johnson
46	2 obrońcaOB	Jordan Lawrence-Gabriel
–	1 bramkarzBR	Ethan Horvath

Piłkarze na wypożyczeniuEdytuj

Nr	Poz.	Piłkarz
	2 obrońcaOB	Nikolas Joanu (w Como 1907 do 30 czerwca 2022)

Najlepszy gracz roku w klubieEdytuj

Rok	Zwycięzca
1977	Tony Woodcock^[8]
1978	Kenny Burns^[8]
1979	Garry Birtles^[8]
1980	Larry Lloyd^[8]
1981	Kenny Burns^[9]
1982	Peter Shilton^[9]
1983	Steve Hodge^[9]
1984	Chris Fairclough^[9]
1985	Jim McInally^[9]
1986	Nigel Clough^[9]
1987	Des Walker^[9]
1988	Nigel Clough^[9]
1989	Stuart Pearce^[9]
1990	Des Walker^[10]
1991	Stuart Pearce^[10]

Rok	Zwycięzca
1992	Des Walker^[10]
1993	Steve Sutton^[10]
1994	David Phillips^[10]
1995	Steve Stone^[10]
1996	Stuart Pearce^[10]
1997	Colin Cooper^[10]
1998	Pierre van Hooijdonk^[10]
1999	Alan Rogers^[10]
2000	Dave Beasant^[11]
2001	Chris Bart-Williams^[11]
2002	Gareth Williams
2003	David Johnson
2004	Andy Reid
2005	Paul Gerrard
2006	Ian Breckin

Rok	Zwycięzca
2007	Grant Holt
2008	Julian Bennett
2009	Chris Cohen
2010	Lee Camp
2011	Luke Chambers
2012	Garath McCleary
2013	Chris Cohen
2014	Andy Reid
2015	Michail Antonio
2016	Dorus de Vries
2017	Eric Lichaj
2018	Ben Osborn
2019	Joseph Lolley
2020	Matty Cash

Europejskie pucharyEdytuj

Legenda do wszystkich tabel:

Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe

Sezon	Rozgrywki	Runda	Klub	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1961/62	Puchar Miast Targowych	1R	Valencia CF	1–5	0–2	1–7
1967/68	Puchar Miast Targowych	1R	Eintracht Frankfurt	4–0	1–0	5–0
1967/68	Puchar Miast Targowych	2R	FC Zürich	2–1	0–1	2–2, w.
1978/79	Puchar Europy	1R	Liverpool	2–0	0–0	2–0
		1/8	AEK Ateny	5–1	2–1	7–2
		1/4	Grasshopper Club Zürich	4–1	1–1	5–2
		1/2	1. FC Köln	3–3	1–0	4–3
		F	Malmö FF	1–0 (N)
1979	Superpuchar Europy	F	FC Barcelona	1–0	1–1	2–1
1979/80	Puchar Europy	1R	Östers IF	2–0	1–1	3–1
		1/8	Argeș Pitești	2–0	2–1	4–1
		1/4	BFC Dynamo Berlin	0–1	3–1	3–2
		1/2	AFC Ajax	2–0	0–1	2–1
		F	Hamburger SV	1–0 (N)
1980	Superpuchar Europy	F	Valencia CF	2–1	0–1	2–2, w.
1980/81	Puchar Europy	1R	CSKA Sofia	0–1	0–1	0–2
1983/84	Puchar UEFA	1R	FC Vorwärts Frankfurt	2–0	1–0	3–0
		2R	PSV Eindhoven	1–0	2–1	3–1
		1/8	Celtic F.C.	0–0	2–1	2–1
		1/4	Sturm Graz	1–0	1–1	2–1, Dogr.
		1/2	RSC Anderlecht	2–0	0–3	2–3
1984/85	Puchar UEFA	1R	Club Brugge	0–0	0–1	0–1
1995/96	Puchar UEFA	1R	Malmö FF	1–0	1–2	2–2, w.
		2R	AJ Auxerre	0–0	1–0	1–0
		1/8	Olympique Lyon	1–0	0–0	1–0
		1/4	Bayern Monachium	1–5	1–2	2–7