Wikipedia

Egil Hovland

Egil Hovland (ur. 18 października 1924 w Mysen[1][2][3][4], zm. 5 lutego 2013 we Fredrikstad[3][5]) – norweski kompozytor i organista.

Egil Hovland
Data i miejsce urodzenia

18 października 1924
Mysen

Pochodzenie

norweskie

Data i miejsce śmierci

5 lutego 2013
Fredrikstad

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor, organista

Odznaczenia
Kawaler Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Życiorys edytuj

W latach 1946–1949 uczył się gry na organach i kompozycji w konserwatorium w Oslo, gdzie jego nauczycielami byli Arild Sandvold i Per Steenberg[1][2][4]. W 1949 roku został organistą i kierownikiem chóru Glemmen kirke we Fredrikstad[1][3][4]. Uzupełniające studia muzyczne odbył u Bjarnego Brustada w Oslo (1951–1952), Vagna Holmboe’a w Kopenhadze (1954), Aarona Coplanda w Tanglewood (1957) oraz u Luigiego Dallapiccoli we Florencji (1959)[1][2][3][4]. Jako organista odbył liczne podróże koncertowe po krajach skandynawskich[1].

Kawaler Orderu Świętego Olafa (1983)[2].

Twórczość edytuj

W swojej twórczości początkowo korzystał ze środków neoklasycznych, w latach 60. zaczął posługiwać się techniką serialną[1][2][3][4]. Był pierwszym norweskim kompozytorem, który użył skali dwunastodźwiękowej jako podstawy kompozycji (Suita na flet i smyczki, 1959)[1]. Nawiązywał do tradycji chorału gregoriańskiego, z drugiej strony eksperymentując z awangardowymi nurtami, korzystał z elementów aleatoryzmu i muzyki elektronicznej[3]. Ważne miejsce w jego twórczości zajmuje muzyka kościelna o niekonwencjonalnym charakterze, wykorzystująca w oprawie liturgii tancerzy czy udział zgromadzenia wiernych[1].

Wybrane kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Passacaglia i fuga na smyczki (1949)
  • Uwertura festiwalowa (1951)
  • 3 symfonie (I 1954, II 1956, III na recytatora, chór i orkiestrę 1970)
  • Suita (1954)
  • Concertino na 3 trąbki i smyczki (1955)
  • Muzyka na 10 instrumentów (1957)
  • Suita na flet i smyczki (1959)
  • Uwertura festiwalowa na orkiestrę dętą (1962)
  • Lamenti na orkiestrę i taśmę (1964)
  • Fanfare og koral na orkiestrę dętą (1966)
  • Rorate na 5 sopranów, organy, orkiestrę kameralną i taśmę (1967)
  • Rapsodi 69 (1969)
  • Koncert na puzon i orkiestrę (1972)
  • Koncert skrzypcowy (1974)
  • Noëlvariasjoner (1975)
  • Koncert fortepianowy (1977)
  • Tombeau de Bach (1978)
  • Koncert na flet piccolo, flet i smyczki (1986)

Utwory kameralne

  • Suita na flet i fortepian (1950)
  • Motus na flet solo (1961)
  • Cantus I na flet i klawesyn (1964)
  • Varianti na 2 fortepiany (1964)
  • Trio fortepianowe (1965)
  • 2 kwintety dęte (I 1965, II 1980)
  • Elementa na organistę i 2 registrantów (1965, zrewid. 1966)
  • Wariacje na obój i fortepian (1969)
  • Cantus II na flet prosty i fortepian (1975)
  • Cantus IV na kwintet instrumentów dętych blaszanych (1979)
  • Kwartet smyczkowy (1981)
  • Cantus V na puzon i organy (1982)
  • Cantus VI na flet, flet prosty i fortepian (1982)
  • Cantus VII na organy, 9 instrumentów dętych blaszanych i kotły (1985)
  • Cantus VIII na obój i kwartet smyczkowy (1986)
  • Cantus IX na organy i perkusję (1986)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Song of Songs na sopran, skrzypce, perkusję i fortepian (1963)
  • Missa vigilate na sopran, baryton, chór, 2 tancerki, organy i taśmę (1967)
  • Mass to the Risen Christ na chór i instrumenty (1968)
  • All Saint’s Mass na sopran, chór, organy i instrumenty (1970)
  • Den vakreste rosen na recytatora, 4 soprany, organy i orkiestrę (1970)
  • Missa verbi na chór, organy i instrumenty (1973)
  • Pilgrim’s Mass na chór, organy, 9 instrumentów dętych blaszanych i wiernych (1982)

Opery

  • Brunnen (wyst. Oslo 1982)
  • Fanfe og fri (1990)

Balety

  • Dona Nobis Pacem (1982)
  • Den Heliga Dansen (1982)
  • Danses de la Mort (1983)
  • Veni Creator Spiritus (1984)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 304–305. ISBN 83-224-0453-0.
  2. ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1624. ISBN 978-0-02-865528-4.
  3. ↑ a b c d e f Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Rowman & Littlefield, 2023, s. 222. ISBN 978-1-5381-2433-8.
  4. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 396. ISBN 0-674-37299-9.
  5. ↑ Egil Hovland er død. nrk.no, 2013-02-05. [dostęp 2023-10-20]. (norw.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Egil_Hovland&oldid=71563876”