Elżbieta Luksemburska (1390–1451)
Elżbieta Luksemburska fr. Élisabeth de Goerlitz (ur. październik 1390 w Hořovicach, zm. 3 sierpnia 1451 w Trewirze) – księżna Luksemburga 1411 - 1443.
| ||
| ||
| ||
| książę Luksemburga | ||
| Okres | od 1411 do 1443 | |
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | Luksemburgowie | |
| Data i miejsce urodzenia | październik 1390 Hořovice | |
| Data i miejsce śmierci | 3 sierpnia 1451 Trewir | |
| Ojciec | Jan Zgorzelecki | |
| Matka | Richarda | |
| Mąż | Antoni I Brabancki | |
| Mąż | Jan III bawarski | |
| Dzieci | z Antonim: Wilhelm, ? (córka) | |
Była jedyną córką Jana, księcia na Zgorzelcu i pana na Nowej Marchii, i jego żony Richardy (córki Albrechta II, księcia meklemburskiego na Szwerynie).
16 lipca 1409 poślubiła Antoniego - księcia Brabantu, syna Filipa Śmiałego - księcia Burgundii. Z tego małżeństwa pochodziło dwoje dzieci - syn Wilhelm (ur. 2 VI 1410, zm. 10 VII 1410) i nieznana z imienia córka (ur. i zm. 1412).
Mężowi w 1411 wniosła w wianie Luksemburg - otrzymany od swojego wuja Zygmunta Luksemburskiego. Nigdy go zresztą razem nie przejęli. Owdowiała w 1415 - Antoni zginął w bitwie pod Azincourt.
W 1416 stronnictwo proluksemburskie w Polsce proponowało, aby król Władysław II Jagiełło poślubił Elżbietę. Jednym z argumentów za tą kandydaturą był fakt, że Elżbieta była praprawnuczką Kazimierza III Wielkiego[1]. Władysław Jagiełło wyraził zgodę na ten związek, jednak Elżbieta odmówiła poślubienia polskiego króla. Odpowiedź swoją motywowała "niechęcią do dalszych ślubów".
W 1417 lub 1418 wyszła za Jana III, księcia bawarskiego. 6 stycznia 1425 owdowiała po raz drugi.
W 1443 sprzedała Luksemburg Filipowi III Burgundzkiemu, co wywołało protest Luksemburgów.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Elżbieta była po mieczu wnuczką Karola IV Luksemburskiego i Elżbiety, księżniczki pomorskiej; ta ostatnia po kądzieli była wnuczką Kazimierza III Wielkiego.
BibliografiaEdytuj
- Duczmal M., Jagiellonowie. Leksykon biograficzny, Poznań - Kraków 1996, ISBN 83-08-02577-3, s. 226,
- Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959, tablica 46.