Elżbieta Zechenter-Spławińska

Elżbieta Zechenter-Spławińska (ur. 17 lipca 1935 w Krakowie) – polska poetka, tłumaczka, prozaiczka, pedagożka, doktorka nauk humanistycznych.

Elżbieta Zechenter-Spławińska
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1935
Kraków

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka „Honoris Gratia”

Życiorys edytuj

Urodziła się w 1935 roku w Krakowie jako córka poety, satyryka i dziennikarza Witolda Zechentera, wnuczka dziennikarza Edmunda Zechentera[1]. W Krakowie mieszkała i tworzyła na przestrzeni kolejnych dekad.

Ukończyła studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskała na Akademii Pedagogicznej w Krakowie. W latach 1972–1976 była kierowniczką literacką Państwowego Teatru Lalek „Rabcio” w Rabce, a w latach 1978–1987 kierowniczką Studia Filmów Animowanych w Krakowie[1].

Debiutowała noworoczną fraszką w Sztandarze Młodych w 1955 roku[1]. Na przełomie lat 50. i 60. XX w. związana była z grupą poetycką Muszyna[2]. Publikowała wiersze w czasopismach literackich oraz czasopismach dla dzieci[1], była autorką tekstów dla dzieci oraz opowiadań. Wydała kilkanaście zbiorów wierszy. Jej teksty były śpiewane przez zespół Wawele Jana Wojdaka oraz artystów kabaretowych Piwnicy pod Baranami i Loch Camelot, znalazły się też w szeregu zbiorów i almanachów, a także podręczników szkolnych[1].

W styczniu 1997 została uhonorowana nagrodą Krakowska Książka Miesiąca za tom wierszy Czapka niewidka[3]. W późniejszych latach wchodziła w skład jury tej nagrody. W 2007 roku jako stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wydała wspomnienia na temat Witolda Zechentera pt. Malinowy tort.

Od 1990 przez szereg lat prowadziła warsztaty literackie w Ośrodku Kultury im. Cypriana Kamila Norwida (grupa literacka Sylaba)[1], a od 1995 także warsztaty dla młodzieży w Centrum im. dr. Henryka Jordana[1]. Gościnnie prowadziła warsztaty poetyckie w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Autorów ZAiKS[1].

Życie prywatne edytuj

Jej mężem był farmakolog Jacek Spławiński. Ich syn Grzegorz Spławiński został tłumaczem poezji polskiej na język francuski[1].

Elżbieta Zechenter-Spławińska hobbystycznie odbywa wycieczki po Gorcach i Beskidzie Sądeckim. Szczególną sympatią „otacza koty i psy”[1], a także dzieci[1].

Wybrane publikacje edytuj

  • Epitafium dla biedronki, Kraków 1962
  • Zazdrośćmy szarotkom, Warszawa 1968
  • Ten nieznośny koń na biegunach, Kraków 1976
  • Ósma Góra, Kraków 1979
  • Wiersze wybrane, Kraków 1986
  • Zaginął pies, Kraków 1987
  • Na łowiskach świata, Kraków 1992
  • Czapka niewidka, Kraków 1996
  • Szansa, Kraków 2000
  • Opowieści pod psem, Kraków 2001
  • Pod gwiaździstym niebem, Kraków 2004
  • Malinowy tort. Witold Zechenter po latach, Kraków 2007
  • Kot Moniki, Kraków 2019
  • Zapamiętane, Kraków 2022

Odznaczenia i nagrody edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j k l Biogram na stronie Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. [dostęp 2020-05-15].
  2. Słownik europejskich kierunków i grup literackich XX wieku. Grzegorz Gazda (redaktor). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 348–349. ISBN 978-83-01-15724-1.
  3. Laureaci 2009-1995 – Krakowska Książka Miesiąca [online] [dostęp 2023-06-29] (pol.).
  4. Znamy laureatów nagrody „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. Kraków Miasto Literatury Unesco, 2015. [dostęp 2020-05-05].
  5. Zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa w sprawie nadania odznaki Honoris Gratia dr Elżbiecie Zechenter-Spławińskiej. bip.krakow.pl, 30 września 2015. [dostęp 2020-05-05].