Emil Morgiewicz

Emil Morgiewicz (ur. 25 lipca 1940 w Wilnie, zm. 29 października 2017^[1]) – polski działacz niepodległościowy w czasach PRL, jeden z twórców podziemnej organizacji Ruch. Jeden z redaktorów pierwszego pisma niezależnego „drugiego obiegu”, które zaczęło ukazywać się w PRL po upadku powojennej konspiracji.

ŻyciorysEdytuj

Ukończył prawo i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Wiosną 1970 został aresztowany w przeddzień planowanego podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie, skazany na cztery lata więzienia w procesie działaczy Ruchu (po siedem lat – otrzymali Andrzej Czuma i Stefan Niesiołowski). Po wyjściu na wolność pisze krytyczny raport o sytuacji w polskim więziennictwie, wysłany do Amnesty International. Został znów aresztowany pod zarzutem przekazywania za granicę fałszywych informacji mogących zaszkodzić PRL. Tym razem siedział kilka tygodni. W 1975 wstąpił do AI.

Członek Komitetu Obrony Robotników (KOR). Jako członek KOR wziął udział w rozmowach na temat powołania komitetu reprezentującego wszystkie stronnictwa opozycyjne. Po przekształceniu KOR w Komitet Samoobrony Społecznej „KOR” był uczestnikiem ROPCiO.

Internowany po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 na pół roku w Białołęce. Od 1983 do 1990 na emigracji w RFN. W Monachium współpracuje z Radiem Wolna Europa. Przez pewien czas związany m.in. z prowadzoną przez ks. Franciszka Blachnickiego Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów. Po powrocie do Polski zatrudniony w Biurze Interwencji Kancelarii Senatu RP. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

OdznaczeniaEdytuj

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 2006^[2]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1989 (zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie)^[3]
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” – 2017, pośmiertnie^[4]

PrzypisyEdytuj

↑ Z żałobnej karty (pol.). sws.org.pl. [dostęp 2017-11-02].
↑ M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848 – pkt 8.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 99, Nr 6 z 15 grudnia 1989.
↑ Ostatnie pożegnanie śp. Emila Morgiewicza (pol.). mon.gov.pl, 2017-11-04. [dostęp 2017-11-05].

BibliografiaEdytuj

Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989, Wyd. Ośrodek KARTA, t. 1–2, Warszawa 2000–2002, ISBN 83-88288-65-2, ISBN 83-88288-11-3
Dariusz Cecuda, Leksykon Opozycji Politycznej 1976–1989, Toruń 1989, ISBN 83-85102-00-0
Jan Józef Lipski, KOR
Sylwetki 38 członków KOR
KOR

[1] Z żałobnej karty (pol.). sws.org.pl. [dostęp 2017-11-02].

[2] M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848 – pkt 8.

[3] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 99, Nr 6 z 15 grudnia 1989.

[4] Ostatnie pożegnanie śp. Emila Morgiewicza (pol.). mon.gov.pl, 2017-11-04. [dostęp 2017-11-05].

[1]

[2]

[3]

[4]