Enrico Toti (1928)

włoski okręt podwodny

Enrico Totiwłoski dwukadłubowy okręt podwodny typu Balilla o wyporności nawodnej 1427 ton, zwodowany 14 kwietnia 1928 roku w stoczni Muggiano. Okręt wszedł do służby w marynarce wojennej Królestwa Włoch 19 września 1928 roku. Okręt był intensywnie wykorzystywany w latach 30. XX wieku, jednak po wybuchu II wojny światowej był już przestarzały i zbyt duży na przejrzyste wody Morza Śródziemnego[1]. Bazując w Tarencie, w początkowym okresie wojny prowadził ofensywne patrole, został jednak wkrótce skierowany do misji zaopatrzeniowych dla wojsk włoskich w północnej Afryce[2]. Okręt został unieruchomiony w 2 kwietnia 1943 roku i przesunięty do rezerwy[2]. Podczas II wojny światowej jedynym sukcesem jednostki było zatopienie w pojedynku torpedowo-artyleryjskim 15 października 1940 roku brytyjskiego okrętu podwodnego HMS „Triad”[1].

Enrico Toti
Ilustracja
Domenico Millelire”,
okręt bliźniaczy „Enrico Toti”
Klasa

okręt podwodny

Typ

Balilla

Historia
Stocznia

Muggiano

Położenie stępki

26 stycznia 1925

Wodowanie

14 kwietnia 1928

 Regia Marina
Wejście do służby

19 września 1928

Wycofanie ze służby

2 kwietnia 1943

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1427 ton
1874 tony

Długość

86,5 metra

Szerokość

7,8 metra

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki Diesla Fiat, 2 silniki elektryczne Savigliano(inne języki), 2 wały napędowe (1600 kW)
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


16 węzłów
7 węzłów

Zasięg

13 000 Mm @ 7 węzłów (powierzchnia)
80 Mm @ 4 węzłów (zanurzenie)

Uzbrojenie
16 torped, 1 działo 120 mm
2 podwójne przeciwlotnicze nkm 13,2 mm
Wyrzutnie torpedowe

dziób: 4 x 533 mm
rufa: 2 x 533 mm

Załoga

77

Okręt wypierał 1874 tony pod wodą, uzbrojony był w cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm na dziobie oraz dwie wyrzutnie tego samego kalibru na rufie. Ponadto miał działo kal. 120 mm, a także 2 podwójne wkm kal. 13,2 mm[2][3]. Układ napędowy okrętu stanowiły dwa silniki Diesla Fiat oraz 2 silniki elektryczne Savigliano(inne języki), 2 wały napędowe (1600 kW) a także pomocniczy silnik Diesla Fiat o mocy 425 KM, służący do rejsu z prędkością ekonomiczną[2]. Napęd główny okrętu zapewniał mu prędkość maksymalną 16 węzłów na powierzchni oraz 7 węzłów w zanurzeniu[2].

Przypisy

edytuj
  1. a b Robert Stern: The Hunter Hunted, s. 98-101.
  2. a b c d e Paul E. Fontenoy: Submarines, s. 226.
  3. Robert Stern: The Hunter Hunted, s. 206

Bibliografia

edytuj