Épagneul breton
Épagneul breton – rasa psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów kontynentalnych. Zaklasyfikowana jest do podsekcji psów w typie spaniela. Typ wyżłowaty[2]. Podlega próbom pracy[1].
| |
| Inne nazwy |
Brittany, Brittany Spaniel |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Francja[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
ok. 20 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VII, Sekcja 1.2, |
| AKC |
Sporting |
| ANKC |
Grupa 3 (Gundogs) |
| CKC |
Grupa 1 - Sporting Dogs |
| KC(UK) |
Gundog |
| NZKC |
Gundog |
| UKC |
Gun Dog Breeds |
| Wzorce rasy | |
Historia rasy i jej użytkowość
edytujÉpagneul breton wywodzi się z Francji. Rasę wyhodowano w XVIII wieku, na terenie zachodniej Bretanii. Do odrodzenia hodowli spaniela bretońskiego walnie przyczynił się Arthur Enaud, twórca planowego programu hodowlanego, który na początku XX wieku pozwolił odbudować podupadającą wówczas rasę. Na wystawie psów rasowych spaniel bretoński pojawił się po raz pierwszy w 1896 roku, do Stanów Zjednoczonych rasę sprowadzono w latach 30. XX wieku. Épagneul breton jest psem należącym do legawców, wykorzystującym w polowaniu na drobną zwierzynę leśną i ptactwo "górny wiatr". Wykazuje dużą wszechstronność: nadaje się zarówno do wystawiania i płoszenia zwierzyny, jak i jej aportowania. W trakcie polowania zdradza tendencję do pracy w pobliżu swojego właściciela. W Polsce spaniele bretońskie są rzadko spotykane, podczas gdy we Francji to jedna z najpopularniejszych ras myśliwskich. Liczne hodowle tej rasy występują także w Anglii oraz w Stanach Zjednoczonych.[potrzebny przypis] Od 1982 roku rasa oficjalnie występuje tam pod nazwą brittany[3].
Zachowanie i charakter
edytujPies energiczny, przyjacielski, lubiący towarzystwo ludzi (w tym dzieci) i innych zwierząt. Aktywny pies myśliwski, aportujący, pracujący i chętny do zabaw. Ze względu na łagodne usposobienie i łatwość w prowadzeniu odpowiedni również dla początkujących myśliwych. Potrzebuje dużo ruchu. Jako podopieczny osoby niebędącej myśliwym sprawdza się zwłaszcza jako towarzysz do uprawiania joggingu. W przypadku zaniedbania jego potrzeb ruchowych może wykazywać zachowania niszczycielskie.
Wygląd
edytujRasa dobrze umięśniona, wyróżniająca się elegancką sylwetką i długimi łapami. Sierść średniej długości, gęsta, z frędzlami na uszach, piersi, podbrzuszu i wyższych partiach łap. Umaszczenie białe w łaty: w Stanach Zjednoczonych wyłącznie pomarańczowe lub wątrobiane, w Europie dopuszcza się także czarne oraz odmianę trójkolorową. Mogą występować drobne cętki, preferuje się jednak wyraźne łaty. W porównaniu do innych spanieli épagneul breton ma mniejsze i wyżej osadzone uszy, lżejszą głowę, krótszy ogon i bardziej napiętą skórę.
Zdrowie i pielęgnacja
edytujSpaniel bretoński ma tendencję do zapadania na infekcje uszu. Inne typowe dla przedstawicieli tej rasy schorzenia to zaćma, postępujący zanik siatkówki i hemofilia. Psa należy regularnie szczotkować i dokładnie sprawdzać stan uszu.
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- David Alderton, Wybierz psa dla siebie, Paweł Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7, OCLC 802562854.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 132. ISBN 83-7073-122-8.
- [Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy]: Pies: poradnik dla miłośników. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2006. ISBN 83-7319-904-7.
- Bonnie Wilcox, Chris Walkowicz: Atlas ras psów świata. Warszawa: MUZA SA, 1997. ISBN 83-7079-617-6.