Eparchia wiacka – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w metropolii wiackiej. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow), zaś funkcję katedry pełni sobór Zaśnięcia Matki Bożej w kompleksie zabudowań Monasteru Tryfonowskiego[1].

Eparchia wiacka
Вятская епархия
Ilustracja
Tryfonowski Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie z soborem katedralnym
Państwo

 Rosja

Obwód

 kirowski

Siedziba

Kirow
ul. Gorbaczowa 4

Data powołania

1657

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Metropolia

wiacka

Sobór

Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie

Biskup diecezjalny

metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow)

Dane statystyczne
Liczba kapłanów

171

Liczba dekanatów

18

Liczba parafii

252

Liczba klasztorów

7

Położenie na mapie Kirowa
Położenie na mapie Rosji
Położenie na mapie obwodu kirowskiego
Ziemia58°36′05,0″N 49°41′22,9″E/58,601389 49,689694
Strona internetowa

Zarys historyczny

edytuj

Prawosławie pojawiło się w regionie wiackim w ostatnich dziesięcioleciach XII stulecia[2]. Samodzielna eparchia obejmująca ten obszar została erygowana w październiku 1657[3]. Po jej powstaniu na terytorium eparchii powstały pierwsze murowane cerkwie[2]. Na początku XX wieku podlegało jej 866 cerkwi parafialnych obsługiwanych przez 1853 kapłanów. Funkcjonowało również 13 monasterów zamieszkiwanych przez 200 mnichów i mniszek oraz 1300 posłuszników i posłusznic[2]. Duchowieństwo eparchii wiackiej stało się w okresie stalinizmu celem represji; w grudniu 1937 został rozstrzelany zarządzający eparchią arcybiskup Cyprian (Komarowski). Do 1941 z 866 cerkwi czynnych pozostało dziewięć. Wiele świątyń zostało całkowicie zniszczonych[2]. Cerkwie zaczęły być ponownie otwierane w czasie II wojny światowej – w okresie sprawowania urzędu biskupa kirowskiego przez arcybiskupa Beniamina (Tichonickiego) liczba parafii wzrosła do 80. W latach 50. i 60. doszło do kolejnej akcji zamykania świątyń – na terenie eparchii kirowskiej władze radzieckie zlikwidowały 45 placówek duszpasterskich[2]. Sytuacja ta zmieniła się dopiero w latach 80. XX wieku, po zmianie polityki ZSRR oraz objęciu katedry kirowskiej przez Chryzanta (Czepila). Otwarto wówczas 120 nowych cerkwi, zaś w 1994 reaktywowany został najważniejszy klasztor eparchii: Monaster Tryfonowski[2].

Nazwy eparchii i tytulatura zwierzchników[3]

edytuj
  • 1657–1799: wiacka i wielkopermska
  • 1799–1918: wiacka i słobodzka
  • 1918–1922: wiacka i głazowska
  • 1922–1934: wiacka i słobodzka
  • 1934–1994: kirowska i słobodzka
  • od 1994: wiacka i słobodzka

Podział administracyjny

edytuj

Eparchia dzieli się na 18 dekanatów: wiacki I, wiacki II, wiacko-polański, kilmeski, kirowsko-czepiecki, kotelnicki, kstiniński, kukarski, murasziński, noliński, omutniński, podosinowski, sanczurski, słobodzki, uniński, urżumski, szabalińsko-swieczyński i jarański[3]. Łącznie na terenie eparchii działają 252 parafie obsługiwane przez 171 kapłanów[3].

Ponadto eparchii podlegają następujące monastery[3]:

Ordynariusze[4]

edytuj

Przypisy

edytuj