Wikipedia

Episode Six

brytyjski zespół pop-rockowy

Episode Six – brytyjski zespół pop-rockowy działający w latach 1964–1974.

Episode Six
Rok założenia

1964

Rok rozwiązania

1974

Pochodzenie

Harrow

Gatunek

pop, pop-rock, rock psychodeliczny

Wydawnictwo

Pye, MGM, Chapter 1

Powiązania

Deep Purple, Gillan, Ian Gillan Band, Quatermass

Historia edytuj

 
Ian Gillan i Roger Glover, byli członkowie Episode Six, jako muzycy Deep Purple (fot. 1970)

Zespół Episode Six powstał w lipcu 1964 roku w wyniku połączenia grup muzycznych The Lightnings i The Madisons[1][2], których członkowie zakończyli właśnie naukę w Harrow County Grammar School(inne języki) w Harrow[2]. Ze strony pierwszej z nich w skład Episode Six weszli wokalista Andy Ross, gitarzysta i wokalista Graham Carter-Dimmock (występował również jako Graham Ross) oraz organistka i wokalistka Sheila Carter-Dimmock, siostra Grahama (występowała również jako Sheila Carter). Członkami drugiej grupy, którzy związali się z nowym zespołem byli gitarzysta Tony Lander, basista i wokalista Roger Glover (występujący również jako David Glover) i perkusista Harvey Shield(inne języki)[1][2]. Ich menadżerem został Helmut Gordon[2], menadżer grupy The Tours, która przybrała potem nazwę The Who[2][3].

W kwietniu 1965 roku zespół otrzymał propozycję koncertowania przez miesiąc we frankfurckim[4] klubie Arcadia[2], w związku z czym Glover zrezygnował z nauki w Hornsey College of Art(inne języki)[4]. Episode Six występowało tam od godz. 19 do 3 w nocy z piętnastominutową przerwą na każdą godzinę[2]. W trzecim tygodniu pobytu w Niemczech Glover doznał pęknięcia wyrostka robaczkowego, w wyniku czego gaża zespołu na czas jego nieobecności została obniżona[5].

Po powrocie do Wielkiej Brytanii zespół opuścił Ross[6], który w maju 1965 roku zawarł małżeństwo i porzucił karierę muzyczną[1][7]. W maju[6] bądź czerwcu jego miejsce zajął Gillan[8], występujący od grudnia 1964 roku z grupą Wainwright's Gentlemen, grającą w tych samych pubach i klubach co Episode Six[6]. W tym samym czasie obowiązki Gordona, który porzucił działalność muzyczną[3], przejęła jego asystentka Gloria Britstow (obecna wcześniej na jednym z koncertów Wainwright's Gentlemen[9])[6][10], a Episode Six podpisało, za pośrednictwem firmy Dick Katz/Harold Davidson Ltd[11], kontrakt z wytwórnią Pye Records(inne języki) (zespół otrzymywał 0,75% zysków ze sprzedaży płyt[12] oraz gwarancję zysku w wysokości 30 tys. funtów do końca pierwszego roku obowiązywania kontraktu[13]). Ku niezadowoleniu muzyków, trzy pierwsze single nagrane zostały przez muzyków sesyjnych, a członkowie Episode Six zrealizowali jedynie partie wokalne[6][14]. Zespół prowadził w tym czasie zatrudniające pełnoetatową sekretarkę biuro mieszczące się przy Aylesford St. w londyńskiej dzielnicy Pimlico. Funkcjonował również fanklub[2][15] wydający biuletyn[16]. Bez porozumienia z Pye Records zespół ogłaszał się reklamami o fikcyjnych treściach takich jak: „Episode Six – (wkrótce) zagoszczą pod skrzydłami firmy Decca”[17].

 
Star-Club(inne języki) w Hamburgu, w którym występowało Episode Six (fot. 1968)

Zespół zyskał popularność jako grupa koncertowa[18], występując m.in. w londyńskim klubie Establishment[4], podczas trasy z Dusty Springfield jesienią 1966 roku[4] (cztery minuty podczas na początku pierwszej, oraz siedem minut na początku drugiej części występu Springfield[12][19]) oraz w hamburskim klubie Star-Club(inne języki) (do siedmiu razy w ciągu wieczora, na pół godziny, pomiędzy innymi występami)[19]. Nie odniósł sukcesu fonograficznego poza Libanem[19][20] (trzy single w Top 10), w którego stolicy koncertował w grudniu 1966 roku[19], kupując za honorarium mikrobus[4] marki Commer[21]. We wrześniu tego roku Episode Six opuścił Shield, który postanowił związać się z grecką tancerką poznaną w Bejrucie. Zastąpił go grający wcześniej w The Pirates(inne języki)[22] John Kerrison, który zrezygnował w czerwcu 1968 roku. Jego miejsce zajął Mick Underwood(inne języki)[4][23][24][25]. W drugiej połowie 1967 roku powstała stacja radiowa BBC Radio 1[26], a Episode Six w okresie od października 1968 do czerwca 1969 roku[16] ośmiokrotnie występował w tamtejszej, nadawanej na żywo audycji Radio One Club[27], nagrywanej m.in. w londyńskim Paris Theatre(inne języki)[16]. Utwory zespołu nadawane były również przez pirackie stacje radiowe[2][28] Radio Caroline[28] i Radio London(inne języki)[4][28], których prezenter Tony Blackburn(inne języki) kilkukrotnie występował z Episode Six jako wokalista[15]. Zespół wystąpił również w programie Ready Steady Go!(inne języki)[29].

W kwietniu 1969 roku zespół przystąpił do pracy nad nigdy nieukończonym debiutanckim albumem o roboczym tytule The Stroy So Far. W tym czasie Glover skłaniał się do założenia zespołu grającego muzykę folkową. Z kolei Gillan i Underwood zamierzali grać muzykę bardziej rockową[30], planując zmianę wizerunku oraz nazwę Episode Six[31]. W tym czasie Ritchie Blackmore, gitarzysta Deep Purple, poszukiwał nowego wokalisty, który zastąpiłby Roda Evansa. Underwood, grający wcześniej z Blackmorem w The Outlaws(inne języki), zaproponował Gillana. Blackmore i Jon Lord obecni byli podczas koncertu Episode Six 4 czerwca 1969 roku w klubie Ivy Lodge w Woodford[32][33], pod którego koniec Blackmore dołączył do zespołu na scenie, co nie spotkało się z aprobatą Glovera. Gillan postanowił dołączyć do Deep Purple namawiając do tego samego Glovera, który czuł się jednak związany z muzykami, których znał od czasów szkolnych[32]. W związku z odejściem wokalisty i basisty menadżerowie Deep Purple, Tony Edwards i John Colletta, wypłacili Britstow 3000 funtów[34].

Miejsce Gillana i Glovera zajęli Dave Lawson(inne języki) oraz basista Tony Dangerfield. Lander został członkiem The Confederates. Underwood zaczął grać z Quatermass(inne języki), których członkami byli również klawiszowiec Pete Robinson i basista John Gustafson występujący z Episode Six w ostatnich tygodniach jego działalności[4].

6 grudnia 2015 roku Glover, Shield, Lander, Gillan, Kerrison, Sheila Carter-Dimmock i Tony Reeve(inne języki) (producent pierwszego singla Episode Six) wystąpili przed około 80 osobami na prywatnym koncercie w północno-zachodnim Londynie z okazji 50. rocznicy nagrania „Put Yourself in My Place”. Graham Carter-Dimmock, mieszkający w Nowym Meksyku, uczestniczył w spotkaniu za pośrednictwem komunikatora internetowego[35].

Dyskografia edytuj

(na podstawie materiału źródłowego[4][36][37][38])

Utwór „Gentlemen of the Park” został użyty w ścieżce dźwiękowej filmu Les Bicyclettes de Belsize(inne języki)[26] wydanej przez Polydor Records w 1969[4].

Single
  • „Put Yourself in My Place”[a] / „That's All I Want” (Pye, styczeń 1966)
  • „When I Hear Trumpets Blow”[b] / „True Love Is Funny (That Way)” (Pye, kwiecień 1966)
  • „Here, There and Everywhere”[c] / „Mighty Morris Ten”[d] (Pye, sierpień 1966)
  • "I Will Warm Your Heart” / „Incense" (Pye, wydane jako Sheila Carter & Episode Six)
  • "Love-Hate-Revenge” / „Baby, Baby, Baby" (Pye, luty 1967)
  • "Morning Dew”[e] / „Sunshine Girl" (czerwiec 1967)
  • "I Can See Through You” / „When I Fall In Love" (Pye, październik 1967)
  • "Little One” / „Wide Smiles" (MGM, maj 1968, wydane jako Episode)
  • "Lucky Sunday” / „Mr. Universe" (Chapter 1, październik 1968)
  • "Mozart Versus The Rest”[f] / „Jak D'Or" (Chapter 1, styczeń 1968)
Kompilacje
  • Put Yourself in My Place (PRT, 1987)
  • The Roots of Deep Purple – The Complete Episode Six (Sequel, 1991)
  • Episode Six Live!!! Radio 1 Club Sessions 68/69 (RPM, 1997)

Uwagi edytuj

  1. ↑ Cover piosenki zespołu The Hollies[6]
  2. ↑ Cover piosenki zespołu The Tokens(inne języki)[6]
  3. ↑ Cover piosenki zespołu The Beatles[19]
  4. ↑ Parodia piosenki Surfin'(inne języki) zespołu The Beach Boys[4][39][40]
  5. ↑ Cover piosenki Tima Rose’a[26]
  6. ↑ Oparte na III część XI Sonaty fortepianowej W.A. Mozarta[4]

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Weiss 2000 ↓, s. 912.
  2. ↑ a b c d e f g h i Thompson 2013 ↓, s. 86.
  3. ↑ a b Gillan 2018 ↓, s. 72.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l Weiss 2000 ↓, s. 913.
  5. ↑ Thompson 2013 ↓, s. 86–87.
  6. ↑ a b c d e f g Thompson 2013 ↓, s. 87.
  7. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 73.
  8. ↑ Szmajter i Bury 2009 ↓, s. 60.
  9. ↑ Szmajter i Bury 2009 ↓, s. 59.
  10. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 79.
  11. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 81.
  12. ↑ a b Szmajter i Bury 2009 ↓, s. 61.
  13. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 81, 83.
  14. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 82–83.
  15. ↑ a b Gillan 2018 ↓, s. 74.
  16. ↑ a b c Gillan 2018 ↓, s. 75.
  17. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 82.
  18. ↑ Thompson 2013 ↓, s. 86, 88.
  19. ↑ a b c d e Thompson 2013 ↓, s. 88.
  20. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 101.
  21. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 85.
  22. ↑ Weiss 2000 ↓, s. 912–913.
  23. ↑ Szmajter i Bury 2009 ↓, s. 62–63.
  24. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 112–113.
  25. ↑ Thompson 2013 ↓, s. 90.
  26. ↑ a b c Thompson 2013 ↓, s. 89.
  27. ↑ Thompson 2013 ↓, s. 85, 89.
  28. ↑ a b c Gillan 2018 ↓, s. 74–75.
  29. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 98.
  30. ↑ Szmajter i Bury 2009 ↓, s. 63.
  31. ↑ Thompson 2013 ↓, s. 90–91.
  32. ↑ a b Thompson 2013 ↓, s. 91.
  33. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 115–116.
  34. ↑ Szmajter i Bury 2009 ↓, s. 64.
  35. ↑ Episode Six 50th Reunion December 2015 [online], Radiolondon.co.uk [dostęp 2023-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2023-11-05] (ang.).
  36. ↑ Szmajter i Bury 2009 ↓, s. 61–63.
  37. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 113.
  38. ↑ Thompson 2013 ↓, s. 89, 419.
  39. ↑ Thompson 2013 ↓, s. 88–89.
  40. ↑ Gillan 2018 ↓, s. 84.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Episode_Six&oldid=72771233”