Wikipedia

Eugeniusz Stecz

Eugeniusz Sykstus Stecz (27 marca 1868[a] we Lwowie, zm. 16 lipca 1940 w Przemyślu) - tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Eugeniusz Sykstus Stecz
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1868
Lwów

Data i miejsce śmierci

16 lipca 1940
Przemyśl

Przebieg służby
Lata służby

1889-1923

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

12 Pułk Piechoty
46 Pułk Strzelców Kresowych
XXXII Brygada Piechoty
Obóz Warowny „Przemyśl”

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca brygady piechoty
dowódca obozu warownego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

 
Odsłonięcie popiersie Józefa Piłsudskiego w Przemyślu. Na zdjęciu widoczny płk Stecz
 
Nagrobek gen. Eugeniusza Stecza

Eugeniusz Sykstus Stecz urodził się 27 marca 1868 roku we Lwowie, w rodzinie Jana i Teofili z Szulców. W 1886 roku złożył maturę w IV Gimnazjum Klasycznym we Lwowie po czym podjął studia w Krajowej Szkole Gospodarstwa Lasowego we Lwowie. W 1888 roku przeniósł się do Wyższej Szkoły Rolniczej w Wiedniu (niem. Hochschule für Bodenkultur[b]). W następnym roku ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy Piechoty we Lwowie. 1 stycznia 1890 roku awansował na porucznika (niem. leutnant) rezerwy w 15 Galicyjskim pułku piechoty we Lwowie. 1 października tego roku został przeniesiony w rezerwie do 89 pułku piechoty. 1 maja 1895 roku awansował na starszego porucznika (niem. oberleutnant). Od 1 stycznia do 31 sierpnia 1901 roku był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Korpuśnej w Zagrzebiu. 1 maja 1906 roku awansował na kapitana. Od 1 października 1908 roku do 1 października 1909 roku był słuchaczem Wyższej Szkoły Realnej Wojskowej w Morawie. Po jej ukończeniu pełnił służbę w 77 Galicyjskim pułku piechoty w Samborze między innymi na stanowisku oficera do specjalnych poruczeń.

Na początku I wojny światowej walczył na froncie serbskim jako dowódca batalionu 77 pułku piechoty. 9 listopada 1914 roku został ciężko ranny. 1 maja 1915 roku awansował na majora. 19 lipca 1915 roku został przeniesiony na front rosyjski, gdzie walczył jako dowódca batalionu w 253 i 214 pułku piechoty. Od 10 czerwca 1916 roku do 17 lipca 1917 roku przebywał na leczeniu szpitalnym. 1 maja 1917 roku awansował na podpułkownika (niem. oberstleutnant). Od 17 sierpnia 1917 roku do 30 września 1918 roku był c. i k. komendantem powiatu etapowego w Kocmaniu, a następnie w Tłumaczu i Dolinie.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Krakowie. Od 20 listopada 1918 roku do 21 stycznia 1919 roku czasowo pełnił obowiązki dowódcy Pułku Piechoty Ziemi Wadowickiej, który w międzyczasie został przemianowany na 12 pułk piechoty[c]. 1 kwietnia 1919 roku został dowódcą Szkoły Podoficerów Okręgu Wojskowego Cieszyn. Od 28 maja 1919 roku czasowo dowodził grupą Frontu Cieszyńskiego na czele, którego stał pułkownik Franciszek Latinik[1]. 25 października 1919 roku objął dowództwo 46 pułku Strzelców Kresowych, który w 1921 roku został przemianowany na 5 pułk Strzelców Podhalańskich. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[2]. Od 29 maja do 10 sierpnia dowodził XXXII Brygadą Piechoty[3]. 1 grudnia 1920 roku został dowódcą Obozu Warownego „Przemyśl”. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[4].

Dekretem Naczelnego Wodza z 12 listopada 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 1 czerwca 1922 roku w stopniu tytularnego generała brygady i z prawem noszenia munduru[5]. Pozostawiony czasowo w służbie czynnej i przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X pozostając oficerem nadetatowym 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[6]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała brygady[7]. Z dniem 1 stycznia 1924 roku Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby[8]. Na emeryturze mieszkał w Przemyślu[9][10]. Tam 16 lipca 1940 roku zmarł i został pochowany na cmentarzu komunalnym Zasanie w Przemyślu (kwatera 4, rząd I, grób 14)[11].

Żonaty z Marią Zofią ze Szczepańskich, z którą miał syna Kazimierza (ur. 18 listopada 1908) i córkę Łucję Eugenię (ur. 22 października 1909). Kazimierz Stecz zmarł 7 września 1942 roku i został pochowany na cmentarzu na Zasaniu (kwatera 4, rząd V, grób 16)[12].

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322 tu podano, że generał urodził się 28 marca 1867 roku.
  2. ↑ Obecnie jest to Uniwersytet Rolniczy Wiedeń (niem. Universität für Bodenkultur Wien.
  3. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 319, natomiast Jerzy Adam Radomski w szkicu biograficznym generała podał, że dowodził 12 pp od 20 grudnia 1918 roku do 21 stycznia 1919 roku, kiedy to został zatrzymany przez władze czeskie w drodze powrotnej z Dolnej Austrii i internowany do 30 marca 1919 roku. Autorzy Księgi chwały piechoty podali, że Eugeniusz Stecz dowodził pułkiem od 1 do 20 stycznia 1919 roku, natomiast Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie ..., s. 170 podali, że dowodził pułkiem od stycznia do października 1919 roku.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Jerzy Adam Radomski podał, że Eugeniusz Stecz był „dowódcą Frontu Śląskiego (Cieszyńskiego), a od 25 czerwca 1919 roku dowódcą Obozu Ćwiczeń formacji marszowych 6 Dywizji Piechoty w Cieszynie i Bielsku”.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 29 maja 1920 roku, poz. 527, natomiast Jerzy Adam Radomski podał błędnie, że Eugeniusz Stecz został mianowany pułkownikiem 1 kwietnia 1920 roku ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku.
  3. ↑ Wykaz pułkowników i podpułkowników, którzy dowodzili dywizjami lub brygadami L.dz. 622/Tjn. z 1927 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/121, s. 42. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 319 i Jerzy Adam Radomski podali, że pułkownik Eugeniusz Stecz 1 czerwca 1920 roku objął dowództwo XXXI Brygady Piechoty należącej do tej samej 16 Dywizji Piechoty.
  4. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 129, 889.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 6 stycznia 1923 roku, s. 22. Piotr Stawecki podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło 31 maja 1922 roku.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1578.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 739.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 73 z 21 listopada 1923 roku, s. 682.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1407.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 881.
  11. ↑ Eugeniusz Stecz. Cmentarze Przemyśl.
  12. ↑ Kazimierz Stecz. Cmentarze Przemyśl.
  13. ↑ Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski ..., s. 170 podali, że generał był odznaczony Krzyżem Walecznych - trzykrotnie, zapewne opierając się na informacji w Rocznikach Oficerskich z 1923 i 1924.

Bibliografia edytuj

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.
  • Księga chwały piechoty, komitet redakcyjny pod przewodnictwem płk. dypl. Bolesława Prugara Ketlinga, Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1992.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Jerzy Adam Radomski, Eugeniusz Sykstus Stecz, Internetowy Polski Słownik Biograficzny
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugeniusz_Stecz&oldid=70149967”