Front Południowo-Zachodni (II RP)

Front Południowo-Zachodnizwiązek operacyjny Wojska Polskiego utworzony rozkazem Wodza Naczelnego gen. Józefa Piłsudskiego z 15 czerwca 1919, scalający Front Śląski i Front Cieszyński, utworzone 22 maja. 19 października przemianowany na Front Śląski.

Front Południowo-Zachodni
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

15 czerwca 1919

Rozformowanie

23 marca 1920

Dowódcy
Pierwszy

gen. Józef Haller

Ostatni

płk Franciszek Latinik

Organizacja
Dyslokacja

Kraków (sztab)

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Podległość

Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego

Skład

1 Pułk Strzelców Bytomskich
1 Dywizja Strzelców Polskich
2 Dywizja Strzelców Polskich
6 Dywizja Piechoty
7 Dywizja Piechoty
V Grupa Lotnicza

Historia

edytuj

Wraz ze wzrostem napięcia w stosunkach polsko-niemieckich rosło zagrożenie starcia zbrojnego. Potwierdzała to koncentracja wojsk niemieckich koło Torunia i na Górnym Śląsku, szacowana na 300 tysięcy żołnierzy. Polskie Naczelne Dowództwo przewidywało silne uderzenie Reichswehry na Wielkopolskę oraz mniejsze na Warszawę i Suwałki. W związku z tym postanowiono przeciwstawić tym siłom 4 wyższych związków operacyjnych (frontów). Jednymi z nich były Front Śląski i Cieszyński, jednak dowództwo uznało, że pojedynczo są zbyt słabe i scaliło je we Front Południowo-Zachodni i włączyło w skład kilka dodatkowych dywizji.

W przypadku uderzenia niemieckiego jednostki Frontu miały mieć następujące położenie:

W odwodzie znajdowała się 1 Dywizja Strzelców Polskich.

Latem 1919 generałowie niemieccy, Max Hoffmann i Kurt von dem Borne zdecydowali podjąć lokalne uderzenia, mające na celu sprowokowanie strony polskiej do odwetu i tym samym rozpętania wojny polsko-niemieckiej. W nocy z 22 na 23 czerwca Niemcy zaatakowali niewielkimi siłami polską placówkę graniczną nad Liswartą koło Bolesławca i zostali odparci. 24 czerwca artyleria ostrzelała Bolesławiec i Wieruszów, po czym nastąpiło natarcie niemieckie na te miejscowości. Zostali oni powstrzymani przez 1 Pułk Strzelców Bytomskich i odrzuceni na poprzednie pozycje. Kolejne niewielkie incydenty powtarzały się przez lato, przy czym po podpisaniu przez Niemcy traktatu wersalskiego 28 czerwca były one znacznie słabsze.

Ostatecznie do wybuchu wojny nie doszło i stopniowo jednostki były wysyłane na wschód, a Front Śląski został rozwiązany (wraz z resztą frontów) 23 marca 1920.

Dowództwo i skład

edytuj

Front Śląski

edytuj

Front Cieszyński

edytuj

Front Południowo-Zachodni

edytuj

Od 19 października Front Śląski

Łącznie 34 tysiące żołnierzy (28 czerwca)

Bibliografia

edytuj
  • Tadeusz Wawrzyński. Dowództwa frontów 1919-1920. „Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego 20/1997”. 
  • Mieczysław Wrzosek: Wojny o granice Polski Odrodzonej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1992. ISBN 83-214-0752-8.