Excidobates mysteriosus

gatunek płaza bezogonowego

Excidobates mysteriosus – gatunek płaza bezogonowego z rodziny drzewołazowatych (Dendrobatidae). Endemit Peru. Zagrożony wyginięciem. Bywa hodowany w terrariach.

Excidobates mysteriosus[1]
(Myers, 1982)
Ilustracja
Excidobates mysteriosus w pełnej okazałości
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

płazy

Rząd

płazy bezogonowe

Podrząd

Neobatrachia

Nadrodzina

Dendrobatoidea

Rodzina

drzewołazowate

Podrodzina

Dendrobatinae

Rodzaj

Excidobates

Gatunek

Excidobates mysteriosus

Synonimy
  • Dendrobates mysteriosus Myers, 1982[1]
  • Ranitomeya mysteriosa (Myers, 1982)[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Występowanie edytuj

 
Osobnik w terrarium
 
Excidobates mysteriosus na roślinie z rodziny bromeliowatych

Płaz bardzo rzadki, widywany jedynie w pobliżu miejscowości Santa Rosa i dorzeczu Marañón w paśmie górskim Cordillera del Cóndor w północno-zachodnim Peru[3][4][5]. Dorosłe osobniki widziane w wyżynnych lasach deszczowych, w koronach drzew, od 950 do 1200 m n.p.m.[4] Temperatura w dzień sięgać może tam do 37 °C, natomiast nocą nie przekracza 15 °C[4]; wilgotność w nocy osiąga 100%[4].

Morfologia edytuj

Długość ciała od 22 do 29 mm. Ubarwienie czekoladowe lub czarne[4]. Skóra lekko chropowata[4]. Na ciele znajdują się białe (lub kremowe) plamki, które występują na palcach oraz udach i nierzadko łączą się w większe łaty[4].

Ekologia i zachowanie edytuj

 
Osobnik w niemieckim zoo

Drapieżnik; pożywia się głównie małymi owadami (muszki owocówki), stonogami i pająkami[3][4]. Wtedy to najczęściej schodzi na dno lasu. W przypadku hodowli dietę należy suplementować minerałami i witaminami specjalnymi dla płazów[6].

Niezależnie od wieku Excidobates mysteriosus przebywa blisko roślin z rodziny bromeliowatych, które gromadzą ogromne ilości wody[3][4]. Młode osobniki często żyją w małych stadach[4]. Dorosłe osobniki występują (samce najczęściej) zwykle na zewnątrz liści[3]. Samce w wieku 8–11 miesięcy odzywają się głośnym, przypominającym grzechotkę bzyczeniem[3]. Są wtedy bardzo terytorialne i urządzają tzw. pojedynki na głos, a jeśli to nie wystarczy, próbują walczyć fizycznie; jeden z nich musi zostać przyłożony do ziemi[4]. Następnie przegrany będzie przeganiany przez gospodarza z terytorium, dopóty, dopóki nie opuści terytorium zwycięzcy[4]. Po tym samica składa skrzek, którego ziarenko ma średnicę 2 mm (u drzewołazowatych nie występuje ampleksus)[4]. Samiec następnie opiekuje się skrzekiem i kijankami, które przenosi po dłuższym czasie do zbiorników wodnych uformowanych z liści bromeliowatych do prawdziwych stawików[3][6]. Jeśli odbierze się skrzek parze, zaczną rozmnażać się ponownie[6]. Po metamorfozie młode żabki mają ok. 6 mm i są wtedy łatwo podatne na stres[6]. W terrarium zatem trzeba zapewnić liczne kryjówki lub baseniki z wodą[6]. W niewoli drzewołaz ten nie jest jadowity, gdyż nie zjada roztoczy i owadów, które dostarczają mu toksyny[6].

Status edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje Excidobates mysteriosus za gatunek zagrożony wyginięciem[2][5]. Płaz chętnie hodowany jako zwierzę domowe, ponadto zagrażają mu wycinka lasów i zamienianie ich w pola uprawne[3]. Przed zakupem trzeba uzyskać formularz, który informuje o legalności zakupu i hodowli, oraz powinno zarejestrować płaza w odpowiednim urzędzie, natomiast przy rozmnożeniu powiadomić lekarza weterynarii[6].

Przypisy edytuj

  1. a b c Excidobates mysteriosus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Excidobates mysteriosus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. a b c d e f g Excidobates mysteriosus. [w:] AmphibiaWeb [on-line]. University of California, Berkeley, CA, USA, 2010. [dostęp 2021-08-03]. (ang.).
  4. a b c d e f g h i j k l m Jacek Jakubowski: Excidobates mysteriosus. Terrarium. [dostęp 2021-08-03]. (pol.).
  5. a b Evan Twomey & Jason Brown: Excidobates mysteriosus. Dendrobates.org. [dostęp 2021-08-03]. (ang.).
  6. a b c d e f g Radomir Jaskółka, Magazyn Akwarium Nr 6/2018 (172), Warszawa, s. 96–103, ISSN 1643-0182 [dostęp 2021-08-03].

Linki zewnętrzne edytuj