Fiodor Czajka

radziecki generał-major

Fiodor Wasiljewicz Czajka (ros. Фёдор Васильевич Чайка, ukr. Федір Васильович Чайка, Fedir Wasylowycz Czajka, ur. 3 marca 1918 we wsi Czajkiwka w rejonie wołczańskim, zm. 13 października 1974 w Odessie) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Fiodor Czajka
Фёдор Васильевич Чайка
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1918
Czajkiwka, rejon wołczański

Data i miejsce śmierci

13 października 1974
Odessa

Przebieg służby
Lata służby

1938–1967

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa III klasy (ZSRR) Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina”

Życiorys

edytuj

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Skończył 8 klas, pracował jako buchalter, od 1938 służył w Armii Czerwonej, został młodszym dowódcą w 49 pułku piechoty 50 Dywizji Piechoty w Połocku. W 1941 ukończył szkołę wojskową w Suchumi, od lutego 1942 uczestniczył w wojnie z Niemcami, był pomocnikiem szefa i szefem sztabu pułku piechoty, dowódcą batalionu piechoty i dowódcą pułku piechoty, walczył kolejno na Froncie Południowo-Zachodnim, Stalingradzkim, Dońskim, Południowo-Zachodnim, 3 Ukraińskim i 1 Białoruskim. Był dwukrotnie ranny, od 1943 należał do WKP(b). Brał udział m.in. w bitwie pod Stalingradem, wyzwalaniu Pawłohradu i forsowaniu Dniepru, walkach o Nikopol, operacji bieriezniegowato-sniegiriowskiej, wyzwalaniu Odessy, operacji jassko-kiszyniowskiej, wyzwalaniu Kiszyniowa, operacji wiślańsko-odrzańskiej (w tym w walkach na przyczółku magnuszewskim, gdzie 15 stycznia 1945 został ranny w rękę), uchwyceniu przyczółka kostrzyńskiego i operacji berlińskiej jako dowódca 1042 pułku piechoty 295 Dywizji Piechoty 5 Armii Uderzeniowej 1 Frontu Białoruskiego w stopniu podpułkownika. W 1948 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a w 1956 wyższe kursy akademickie przy tej akademii, 1948-1956 dowodził pułkiem w Nadmorskim Okręgu Wojskowym, a 1956-1960 dywizją. W 1960 został zastępcą dowódcy 44 Korpusu Armijnego w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, w 1967 zakończył służę w stopniu generała majora.

Odznaczenia

edytuj

Bibliografia

edytuj