Flatida coccinea

	Flatida coccinea
	Auber, 1955
	; Osobniki dorosłe
	; Stadium larwalne
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	pluskwiaki
Podrząd	fulgorokształtne
Rodzina	Flatidae
Podrodzina	Flatinae
Plemię	Phromniini
Rodzaj	Flatida
Gatunek	Flatida coccinea
Synonimy
	Phromnia coccinea Auber, 1955;
	Phromnia coccinea Auber, 1955;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Flatida coccinea – gatunek pluskwiaka z rodziny Flatidae i podrodziny Flatinae. Endemit Madagaskaru.

Taksonomia edytuj

Gatunek ten opisany został w 1955 roku przez Jacquesa Aubera pod nazwą Phromnia coccinea. Jako miejsce typowe wskazano Ampijoroę w pobliżu Tsaramandroso, w dystrykcie Ambato-Boeny regionu Boeny na północy Madagaskaru. Liczący kilkanaście okazów materiał typowy zdeponowano w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu oraz w Institut Recherche Scientifique de Madagascar^[1]. W 1957 roku Zeno Payne Metcalf zsynonimizował rodzaj Phromnia z Flatida, stąd obecna kombinacja^[2].

Morfologia edytuj

Pluskwiak osiągający od 18 do 21,5 mm długości pokryw. W jego ubarwieniu dominuje czerwień lub pomarańcz^[1].

Głowa jest czerwona, o słabo rozbiegających się ku nadustkowi, przewężonych między czułkami i silniej rozbiegających się ku potylicy żeberkach czołowych. Czułki są czerwone z czarną wierzchołkową połową drugiego członu, który to jest dwukrotnie dłuższy od członu pierwszego. Biczyk ma człon pierwszy wykształcony lepiej niż pozostałe^[1].

Przedplecze ma przednią krawędź pośrodku wciętą, wskutek czego robi wrażenie dwupłatowej. Powierzchnia przedplecza zaopatrzona jest w żeberko środkowe, parę słabiej zaznaczonych żeberek bocznych oraz biegnące prostopadle do żeberek nieregularne bruzdy. Wysklepione, sercowate w zarysie śródplecze również ma żeberko środkowe i parę słabiej zaznaczonych żeberek bocznych. Pokrywy są czerwone z niewielkim, białawym nabrzmieniem na remigium między odgałęzieniami pierwszej żyłki kubitalnej. Bliższa część krawędzi kostalnej pokrywy jest słabiej uwypuklona, a wierzchołkowa krawędź słabiej zaokrąglona niż u F. rubra. Odnóża są żółtawoczerwone z ciemniejszymi stopami i pazurkami, dwoma czarnymi kolcami na zewnętrznych listewkach goleni tylnej pary oraz czarnych kolcach na odsiebnych krawędziach tychże goleni i dwóch pierwszych członów stóp^[1].

Odwłok jest żółtawobrązowy. Genitalia samca cechują się ruchomymi członami paramer dłuższymi niż połowa długości osłonki fallusa, wyraźnie ku szczytowej ⅓ rozszerzonymi, na wierzchołkach zakrzywionymi i przekręconymi^[1].

Ekologia i występowanie edytuj

Owad endemiczny dla Madagaskaru^[1]^[2].

Pluskwiak ten żeruje na pędach Elachyptera minimiflora w dużych, kolonijnych agregacjach. W czasie suchej pory zimowej stadia larwalne tego piewika wydzielają kropelki spadzi, które opadają na liście pod kolonią i zasychają^[3]. Wydzielina ta zawiera duże ilości cukrów i stosunkowo niewielkie ilości białek^[4]. Stanowi ona istotny składnik diety niektórych lemurkowatych. Ssaki te mogą ją zarówno zlizywać z owadów, jak i, zaschniętą, spożywać z liści^[3]. U mikruska malutkiego spadź ta stanowi aż 82% diety^[5]. Chętnie zjadana jest też przez mikrusa ogoniastego i mikruska myszatego, zwłaszcza w porze suchej, gdy inny pokarm jest niedostępny^[3]^[6].

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Jacques Auber. Deux nouveaux Flatides malgaches [Homopt]. „Bulletin de la Société entomologique de France”. 60 (5-6), s. 77-80, 1955.
↑ ^a ^b Z.P. Metcalf: General Catalogue of the Homoptera. Fascicule IV. Part 13. Flatidae and Hypochthonellidae. Raleigh: North Carolina State College, 1957, s. 1-565.
↑ ^a ^b ^c C.MC.M. Hladik C.MC.M., P.P. Charles-Dominique P.P., J.J.J.J. Petter J.J.J.J., Feeding Strategies of Five Nocturnal Prosimians in the Dry Forest of West Coast of Madagascar, [w:] P.P. Charles-Dominique (red.), Nocturnal Malagasy primates: Ecology, Physiology, and Behavior, New York, London, Toronto, Sydney, San Francisco: Academic Press, 1980, s. 41-71 .
↑ Melanie Dammhahn, Peter M. Kappeler. Comparative Feeding Ecology of Sympatric Microcebus berthae and M. murinus. „International Journal of Primatology”. 29, s. 1567–1589, 2008.
↑ Johanna Henke-von der Malsburg, Claudia Fichtel. Are generalists more innovative than specialists? A comparison of innovative abilities in two wild sympatric mouse lemur species. „Royal Society Open Science”. August 2018 Volume 5Issue 8, 2018. DOI: 10.1098/rsos.180480.
↑ Ch.Ch. Schwitzer Ch.Ch. i inni, Family Cheirogaleidae (Mouse, Giant Mouse, Dwarf and Fork-marked Lemurs), [w:] R.A.R.A. Mittermeier, A.B. Rylands & D.E.A.B.R.& D.E. Wilson, Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 28–56, ISBN 978-84-96553-89-7 (ang.).

[Auber-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Jacques Auber. Deux nouveaux Flatides malgaches [Homopt]. „Bulletin de la Société entomologique de France”. 60 (5-6), s. 77-80, 1955.

[Metcalf-2] Z.P. Metcalf: General Catalogue of the Homoptera. Fascicule IV. Part 13. Flatidae and Hypochthonellidae. Raleigh: North Carolina State College, 1957, s. 1-565.

[cd-3] C.MC.M. Hladik C.MC.M., P.P. Charles-Dominique P.P., J.J.J.J. Petter J.J.J.J., Feeding Strategies of Five Nocturnal Prosimians in the Dry Forest of West Coast of Madagascar, [w:] P.P. Charles-Dominique (red.), Nocturnal Malagasy primates: Ecology, Physiology, and Behavior, New York, London, Toronto, Sydney, San Francisco: Academic Press, 1980, s. 41-71 .

[dk-4] Melanie Dammhahn, Peter M. Kappeler. Comparative Feeding Ecology of Sympatric Microcebus berthae and M. murinus. „International Journal of Primatology”. 29, s. 1567–1589, 2008.

[mf-5] Johanna Henke-von der Malsburg, Claudia Fichtel. Are generalists more innovative than specialists? A comparison of innovative abilities in two wild sympatric mouse lemur species. „Royal Society Open Science”. August 2018 Volume 5Issue 8, 2018. DOI: 10.1098/rsos.180480.

[HMW-6] Ch.Ch. Schwitzer Ch.Ch. i inni, Family Cheirogaleidae (Mouse, Giant Mouse, Dwarf and Fork-marked Lemurs), [w:] R.A.R.A. Mittermeier, A.B. Rylands & D.E.A.B.R.& D.E. Wilson, Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 28–56, ISBN 978-84-96553-89-7 (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]