Ford Cortina
Ford Cortina – samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1962 – 1983.
Pierwsza generacja edytuj
_-_8683617715.jpg) Ford Cortina I | |
| Inne nazwy |
Hyundai-Ford Cortina |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Wrzesień 1962 |
| Okres produkcji |
1962 – 1966 |
| Miejsce produkcji |
|
| Poprzednik | |
| Następca |
Ford Cortina II |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
4274-4280 mm |
| Szerokość |
1588 mm |
| Wysokość |
1435-1467 mm |
| Rozstaw osi |
2489 mm |
| Masa własna |
787-940 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
_-_8684737074.jpg)
.jpg)
_-_14412960540.jpg)
Ford Cortina I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1962 roku.
Pierwsza generacja samochodu została zaprojektowana przez Roya Browna w ramach brytyjskiego oddziału Forda jako następca modelu Consul Classic[1]. Prezentacja pojazdu nastąpiła we wrześniu 1962 roku jako Ford Consul Cortina. Do stycznia 1963 roku wszystkie samochody były wyposażane w silnik 1,2 z Forda Anglii, po czym za dodatkową opłatą można było nabyć jednostkę 1,5 litra. Samochód był dostępny z nadwoziem dwu- lub czterodrzwiowym. Jednocześnie w 1963 roku rozpoczęto produkcję bliźniaczego Lotusa Cortiny, będącego sportową odmianą. W 1964 roku zmieniono nazwę podstawowego modelu na po prostu Ford Cortina[2].
Sport edytuj
Początkowo Ford Cortina był wystawiany w rajdach samochodowych, a później również w wyścigach samochodów turystycznych. W 1963 roku Jack Sears w Fordzie Cortina GT zdobył mistrzostwo BSCC. Rok później to samo osiągnięcie zdobył w barwach Team Lotus Lotusem Cortiną Jim Clark. Również w 1964 roku Peter Hughes w Fordzie Cortinie GT wygrał Rajd Safari. Zwykle w zawodach sportowych stosowano mocny i lekki silnik 1,6 litra[3].
Silniki edytuj
- L4 1.2l Kent
- L4 1.5l Kent
- L4 1.6l Twin-Cam
Druga generacja edytuj
 Ford Cortina II | |
| Inne nazwy |
Hyundai-Ford Cortina |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Październik 1966 |
| Okres produkcji |
1966 – 1970 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Cortina I |
| Następca |
Ford Cortina III |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
4267 mm |
| Szerokość |
1648 mm |
| Wysokość |
1415 mm |
| Rozstaw osi |
2489 mm |
| Masa własna |
857-922 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
.jpg)
Ford Cortina II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1966 roku.
Druga generacja samochodu, zaprojektowana przez Roya Haynesa, powstała na zmodernizowanej platformie poprzednika[4]. Zmieniono wygląd nadwozia, które przybrało agresywniejszy charakter. Zyskało one bardziej kanciaste i zwarte proporcje, z wyraźniej zaznaczonymi błotnikami, niżej osadzonymi reflektorami oraz kanciastymi tylnymi lampami. Zaokrąglone i wielokształtne przetłoczenia zastąpiono prostszymi liniami. Przód zdominowała duża, prostokątna atrapa chłodnicy obejmująca reflektory i zdobiona chromem.
W gamie pojawił się nowy silnik o pojemności 1,6 litra[5]. W Południowej Afryce samochód był ponadto sprzedawany z trzylitrowym silnikiem V6, rozwijanym przez Basil Green Motors[6].
Podobnie jak w przypadku poprzednika, na bazie Forda Cortiny drugiej generacji został zbudowany sportowy wariant Lotus Cortina opracowany z brytyjską marką samochodów sportowych Lotus[7].
Silniki edytuj
- L4 1.2l Kent
- L4 1.3l Kent
- L4 1.3l Crossflow
- L4 1.5l Kent
- L4 1.6l Crossflow
- L4 1.6l Twin-Cam
- V6 3.0l Essex
Trzecia generacja edytuj
_(15435378810).jpg) Ford Cortina III przed liftingiem | |
| Inne nazwy |
Ford Taunus |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Styczeń 1970 |
| Okres produkcji |
1970 – 1976 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Cortina II |
| Następca |
Ford Cortina IV |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
4361-4356 mm |
| Szerokość |
1702 mm |
| Wysokość |
1321 mm |
| Rozstaw osi |
2565 mm |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
_(15001040863).jpg)
.jpg)
Ford Cortina III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1970 roku.
Trzecia generacja Forda Cortiny przeszła obszerną metamorfozę. Po raz pierwszy w historii, pojazd był wynikiem współpracy konstruktorów brytyjskiego oraz niemieckiego oddziału marki Ford. W ten sposób, konstrukcja w Wielkiej Brytanii i Irlandii stała się kontynuacją linii modelowej Cortina, z kolei w Niemczech i wielu ościennych krajach Europy Zachodniej pojazd stał się szóstą generacją modelu Taunus[8].
Kształt nadwozia był inspirowany butelką Coca-Coli, charakteryzując się obłymi tylnymi błotnikami, a także wyraźnie zaznaczonymi przednimi nadkolami. Pas przedni zdobiła duża, chromowana atrapa chłodnicy obejmująca okrągłe reflektory. W podstawowej ofercie znajdowały się jednostki 1,3, 1,6 i 2,0, jednakże w Południowej Afryce sprzedawano pojazdy z silnikami 2,5 i 3,0, a w Australii oferowano modele z pochodzącymi z Forda Falcona silnikami 3,3 i 4,1[5].
Lifting edytuj
We wrześniu 1972 roku Cortina trzeciej generacji przeszła obszerną modernizację. Z przodu pojawił się nowy wzór atrapy chłodnicy, a także duże prostokątne reflektory, które zastąpiły dotychczasowe, okrągłe[9].
Silniki edytuj
- L4 1.3l Crossflow
- L4 1.6l Crossflow
- L4 1.6l Pinto
- L4 2.0l Pinto
- L6 3.3l Falcon
- L6 4.1l Falcon
- V4 2.0l Essex
- V6 2.5l Essex
- V6 3.0l Essex
Czwarta generacja edytuj
 Ford Cortina IV | |
| Inne nazwy |
Ford Taunus |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Wrzesień 1976 |
| Okres produkcji |
1976 – 1979 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Cortina III |
| Następca |
Ford Cortina IV |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
4341-4440 mm |
| Szerokość |
1699 mm |
| Wysokość |
1367 mm |
| Rozstaw osi |
2576 mm |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
.jpg)
Ford Cortina IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1976 roku.
Czwarta generacja Cortiny została gruntownie zmodernizowana, powstając od podstaw jako nowy model. Podobnie jak poprzednik, pojazd powstał w ramach współpracy brytyjskiego i niemieckiego oddziału Forda, dzięki której pojawiła się też kolejna, siódma generacja modelu Taunus[10].
Pas przedni wyróżniał się dużymi, kanciastymi reflektorami, a także czarną, znajdującą się między nimi atrapą chłodnicy w prostokątnym kształcie. Z tyłu z kolei znalazły się wielokształtne, znajdujące się na narożnikach błotników lampy, a nadwozie zyskało łagodniejsze przetłoczenia[11].
Silniki edytuj
- L4 1.3l Crossflow
- L4 1.6l Crossflow
- L4 1.6l Pinto
- L4 2.0l Pinto
- L6 3.3l Falcon
- L6 4.1l Falcon
- V6 2.0l Essex
- V6 2.3l Essex
- V6 3.0l Essex
Piąta generacja edytuj
 Ford Cortina V | |
| Inne nazwy |
Ford Taunus |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Sierpień 1979 |
| Okres produkcji |
1979 – 1983 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Cortina IV |
| Następca |
Ford Sierra (Europa) |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
4341-4440 mm |
| Szerokość |
1707-1712 mm |
| Wysokość |
1321 mm |
| Rozstaw osi |
2578 mm |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
.jpg)
Ford Cortina V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1979 roku.
Piąta i ostatnia generacja Forda Cortiny była de facto głęboko zmodernizowanym poprzednikiem, zyskując nowocześniejsze rozwiązania techniczne, a także obszernie zmodernizowane nadwozie[12]. Z przodu pojawiły się dwuczęściowe, dwubarwne reflektory obejmujące tym razem także krawędzie przednich błotników, z kolei z tyłu zamontowano znacznie większe, prostokątne lampy. Poza tym, kształt drzwi czy przetłoczenia na błotnikach pozostały bez zmian[13].
Restylizacja, firmowana jako nowa generacja, nie dotyczyła bliźniaczego Forda Taunusa – ten był produkowany w tej samej formie od 1976 roku.
Koniec produkcji i następca edytuj
W 1983 roku Ford zakończył produkcję Cortiny, zastępując ją na rynku europejskim zupełnie nowym modelem Sierra. Na rynku australijskim i nowozelandzkim następcą został z kolei inny model – Telstar.
Łącznie sprzedano 4,3 miliona egzemplarzy Cortiny wszystkich generacji, w większości w Wielkiej Brytanii. Był to najlepiej sprzedający się samochód w Wielkiej Brytanii przez wiele lat, głównie w latach 70. XX wieku[3].
Silniki edytuj
- L4 1.3l Crossflow
- L4 1.6l Crossflow
- L4 1.6l Pinto
- L4 2.0l Pinto
- L6 3.3l Falcon
- L6 4.1l Falcon
- V4 2.0l Essex
- V6 2.3l Cologne
- V6 3.0l Essex
Przypisy edytuj
- ↑ Roy Brown. telegraph.co.uk. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Cortina History. fordcortina.co.uk. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ a b Ford Cortina celebrates 50th on BBC’s One Show. ford.co.uk, 2012-09-21. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-09)]. (ang.).
- ↑ New Ford Cortina with more room. news.google.com. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ a b Marcin Lewandowski: Ford Cortina – 50 lat minęło. moto.pl, 2012-09-13. [dostęp 2020-03-18]. (pol.).
- ↑ Cortina Perana Mk 2. africanmusclecars.com. [dostęp 2020-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-25)]. (ang.).
- ↑ Beautifully restored 1966 Lotus Cortina looking for a new home. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ Historia Ford Taunus/Cortina 1970-1982. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ FORD Cortina 1970 – 1976. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ Ford Cortina. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ FORD Cortina 1976 – 1979. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ Ford Cortina (1962 – 1982) used car review. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ History of the Ford Cortina – picture special. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).