Formula processus
Formula processus – kodyfikacja ziemskiego polskiego prawa procesowego. Jedyny dział prawa sądowego objęty kodyfikacją w okresie nowożytnym.
Powstanie projektu kodyfikacji było przejawem ruchu egzekucyjnego. Projekt został opracowany przez komisję kodyfikacyjną powołaną na sejmie bydgoskim w 1520 ustawą „De conformandis iuribus et consuetudinibus Regni” (O uzgodnieniu praw i obyczajów Królestwa). W jej skład weszli delegaci szlacheccy oraz wyznaczeni przez króla doktorzy prawa kanonicznego i prawa rzymskiego. Projekt został oparty w przeważającej części na prawie małopolskim. Prace nad nim zostały ukończone w roku 1523, zatwierdzone przez sejm piotrkowski. Początkowo obowiązywał jedynie w Małopolsce, następnie przyjęty w całym Królestwie.
Kodeks składał się z dwóch części, w skład których wchodził:
- materiał normatywny
- wzory formuł procesowych.
Całość liczyła 111 artykułów, część druga nadawała kodeksowi charakter podręcznika, którym można było się posłużyć przy nauce.
Kodeks zreformował dotychczasowe polskie prawo procesowe czerpiąc ze wzorów prawa rzymskiego i prawa kanonicznego. Do najważniejszych innowacji należą m.in.:
- wprowadzenie apelacji
- usprawnienie egzekucji wyroków (przeniesienie ciężaru egzekucji z ruchomości na nieruchomości)
- zniesienie nadmiernego formalizmu
- zniesienie nagany sędziego (przywrócono ją w 1538 pod postacią mocji)
- skrócenie i usprawnienie procesu
- przyczynił się do rozwoju skargowości i pisemności w prawie polskim.
Kodeks został opracowany w sposób zwięzły i syntetyczny jednak nie wyczerpywał w pełni prawa procesowego. Wobec braków w jego regulacjach od połowy XVI w. odczuwano potrzebę uzupełnienia i zmian, która narastała z upływem czasu. Praktyka sądowa rozwijała się bowiem dążąc do przedłużania i komplikowania procedury. Wskutek czego pojawiły się postulaty ponownej kodyfikacji (samodzielnie lub z innymi razem gałęziami prawa). Do prób takich kodyfikacji należą m.in.: Korektura praw (1532), Kodeks Stanisława Augusta doby Sejmu Czteroletniego, wcześniej zaś „Postępek z praw cesarskich około karania na gardle” (tłumaczenie i złagodzona przeróbka Caroliny) z 1559 r. Bartłomieja Groickiego, czy Postępek prawny skrócony z (1611), autorstwa Jana Swoszowskiego, pisarza, a następnie podkomorzego lwowskiego, marszałka sejmu 1611[1] oraz projekt pod nazwą Correctura iurium (1642)[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Volumina Legum tom 3, s. 6 Skrócenie postępku prawnego, tekst projektu, s. 35 – 43 Postępek prawny skrócony, s. 95 uchwała z 1613 odrzucenie projektu
- ↑ Volumina Legum tom 4, s. 9 uchwała z roku 1641 Correctura iurium powołująca deputację do prac legislacyjnych, w roku 1642 omawiano ”projekt nowego typu trybunału sejmowego, najprawdopodobniej tylko w sprawach mieszczan, w którym orzekaliby deputaci izby poselskiej i senatu. W wyniku oporu króla i senatu projekt odrzucono.” [1]
Bibliografia
edytuj- Juliusz Bardach, Bogusław Leśnodorski, Michał Pietrzak: Historia ustroju i prawa polskiego Wydawnictwo prawnicze LexisNexis Warszawa 2005 ISBN 83-88296-02-7
- Stanisław Płaza, Historia prawa w Polsce na tle porównawczym, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2002, ISBN 83-7188-609-8, OCLC 749555828.
- Katarzyna Sójka-Zielińska: Historia prawa Wydawnictwo prawnicze LexisNexis Warszawa 2001 ISBN 83-7334-393-8
Linki zewnętrzne
edytuj- Volumina Legum tom 1, str. 178 (De conformandis iuribus et consuetudinibus Regni) i str. 202 – 213 (Formula Processus iudiciarii, terrarum Cracoviensis, Sandomiriensis, Lublinensis, Russiae, Belzenzis et Podolae) [2]