Wikipedia

Forti FG01

Forti FG01 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Giacomo Caliriego, Giorgio Stirano i Sergio Rinlanda i skonstruowany przez Forti. Samochód wziął udział w sezonie 1995 Formuły 1, oraz jako Forti FG01B, w pięciu Grand Prix sezonu 1996.

Forti FG01
Ilustracja
Pedro Diniz w Forti FG01 podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii 1995
Kategoria

Formuła 1

Konstruktor

Forti

Projektant

Giacomo Caliri
Giorgio Stirano
Sergio Rinland

Dane techniczne
Nadwozie

monokok z włókien węglowych

Zawieszenie
przednie

podwójne wahacze, popychacze

Zawieszenie
tylne

podwójne wahacze, popychacze

Silnik

Ford ED 3.0 V8
Ford Zetec-R 3.0 V8

Skrzynia biegów

Forti T, ręczna, 6 biegów + wsteczny
Hewland T, półautomatyczna, 6 biegów + wsteczny

Paliwo

Agip
Elf

Opony

Goodyear

Historia
Debiut

Grand Prix Brazylii 1995

Kierowcy

Pedro Diniz
Roberto Moreno
Luca Badoer
Andrea Montermini

Używany

1995–1996

Wyścigi

19

Wygrane

0

Pole position

0

Najszybsze okrążenie

0

– Forti FG03
Multimedia w Wikimedia Commons

Historia

edytuj

Zespół Forti, ścigający się od 1987 roku w Międzynarodowej Formule 3000, odnosił w tej serii sukcesy, stąd też szef zespołu, Guido Forti, zaczął rozważać starty w Formule 1. Pod koniec 1992 roku zespół podpisał kontrakt z Pedro Dinizem, który wniósł do zespołu takich sponsorów, jak Arisco, Duracell, Gillette, Kaiser, Marlboro, Parmalat, Sadia i Unibanco[1][2]. Do zespołu ściągnięto takich pracowników, jak Sergio Rinland i Cesare Fiorio, a także zdołano pod koniec 1994 roku pozyskać budżet w wysokości 17 milionów dolarów, wystarczający do startów w Formule 1[1].

Model FG01 był pierwszym samochodem Forti w Formule 1. Forti, które w Międzynarodowej Formule 3000 korzystało z gotowych nadwozi, po raz pierwszy w swojej historii musiało stworzyć własny samochód. Został on zaprojektowany przez Giacomo Caliriego i Giorgio Stirano z wkładem Sergio Rinlanda, który wcześniej był odpowiedzialny m.in. za projekty Brabhama BT60Y oraz Fondmetalu GR02[3]. W 1994 roku Forti zakupiło pozostałe aktywa upadłego zespołu Fondmetal – w tym model GR02 – oraz zwróciło się do Rinlanda o pomoc z zaprojektowaniu samochodu opartego o model Fondmetal, który miał się ścigać w sezonie 1993, dzięki czemu Rindland miał duży wkład w FG01[4]. Za aerodynamikę odpowiedzialny był były pracownik Brabhama, Fondmetalu i Astauto. Hans Fouche, który korzystał z tunelu aerodynamicznego w Południowej Afryce, natomiast składaniem samochodu zajęła się firma Belco Avia[1][5].

Pojawiły się opinie, że FG01 był jedynie przeróbką modelu Fondmetal GR02[5]. Będąc samochodem nieudanym, przestarzałym, ciężkim, powolnym, kanciastym, nieporęcznym i niewydajnym aerodynamicznie, był określany jako „poprawiony samochód Formuły 3000”[6], a nawet jako „straszna kupa śmieci”[7]. Pojazd dysponował zbyt dużym nosem, a początkowo nie był wyposażony w airbox, zaś moc silników Ford ED, zakupionych po atrakcyjnej cenie dzięki powiązaniom Forti z Ford do Brasil, wynosiła ok. 100 KM mniej od silników Renault RS7[8]. Początkowo, jako jedyny samochód w stawce, dysponował także manualną skrzynią biegów[9]. Samochód był pomalowany w żółto-niebieskie barwy, natomiast felgi pomalowano kolorem zielonym, co miało ilustrować wpływ Brazylii na Forti; dokładny odcień każdego koloru został wybrany w hołdzie dla Ayrtona Senny, który zginął podczas Grand Prix San Marino 1994[10].

Pierwszym kierowcą zespołu, dzięki swoim sponsorom, został ścigający się już dla Forti bez sukcesów w Międzynarodowej Formule 3000 Pedro Diniz, który podpisał z zespołem trzyletni kontrakt[11]. Drugim kierowcą ze względu na doświadczenie i narodowość został wybrany Roberto Moreno[12].

Początek sezonu 1995 był dla Forti bardzo nieudany. W Grand Prix Argentyny oraz Grand Prix San Marino żaden z kierowców zespołu nie został sklasyfikowany ze względu na przejechanie poniżej 90% dystansu wyścigu, ponadto najlepsze czasy okrążeń znacznie odbiegały od innych najsłabszych zespołów, jak Pacific, Simtek czy Minardi[13]. Do samochodu stopniowo wprowadzano jednak ulepszenia, jak zmniejszenie wagi o 60 kg, zastosowanie półautomatycznej skrzyni biegów, airboksu i poprawienie przedniego spojlera, sekcji bocznych i monokoku[11]. Spowodowało to wzrost konkurencyjności Forti: w połowie sezonu obaj kierowcy Forti po raz pierwszy wyprzedzili w kwalifikacjach obu kierowców Pacifika, a podczas Grand Prix Australii Moreno po raz pierwszy zmieścił się w obowiązującym od 1996 roku limicie 107%[14][15]. Diniz w tym wyścigu zajął siódme miejsce, co wprawdzie nie dało Forti punktów, ale pozwoliło zespołowi na wyprzedzenie w klasyfikacji konstruktorów Pacifika i Simteka[16][17].

Na sezon 1996 Diniz wraz ze swoimi sponsorami niespodziewanie odszedł do Ligiera, co znacznie zmniejszyło budżet zespołu i opóźniło prace nad nowym modelem. Spowodowało to, że na początku sezonu zespół był zmuszony użyć ubiegłorocznego modelu, który napędzały jedynie trochę bardziej konkurencyjne od silników Ford ED jednostki Ford Zetec-R[18]. Kierowcami zostali Luca Badoer i Andrea Montermini, którzy podczas Grand Prix Australii oraz Grand Prix Europy nie zmieścili się w limicie 107% i nie zakwalifikowali się do wyścigu[19][20]. Podczas Grand Prix San Marino Badoer ścigał się nowym samochodem FG03, a od Grand Prix Monako model ten przeznaczony był już dla obu kierowców[21].

Wyniki w Formule 1

edytuj
Sezon Zespół Silnik Kierowcy Wyniki w poszczególnych eliminacjach Wyniki
kierowców 		Wyniki
konstruktora
1995                                 Punkty Pozycja Punkty Pozycja
Parmalat Forti Ford Ford   Pedro Diniz 10 NS NS NU 10 NU NU NU NU NU 13 9 16 13 17 NU 7 0 21 0 11
  Roberto Moreno NU NS NS NU NU NU 16 NU NU NU 14 NU 17 NU 16 NU NU 0 32
1996                                 Punkty Pozycja Punkty Pozycja
Forti Grand Prix Ford   Luca Badoer NZ 11 NU NZ - - - - - - - - - - - - 0 21 0 11
  Andrea Montermini NZ NU 10 NZ NZ - - - - - - - - - - - 0 23

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c CONSTRUCTORS: FORTI CORSE S.R.L. grandprix.com. [dostęp 2013-03-16]. (ang.).
  2. ↑ The Diniz Family buys into Prost. grandprix.com, 2000-11-30. [dostęp 2013-03-16]. (ang.).
  3. ↑ Sergio Rinland. chicanef1.com. [dostęp 2013-03-16]. (ang.).
  4. ↑ Bruce Jones (red.). Grand Prix '95 Preview: Formula 1 Team Guide. „Autosport”. 138 (12), s. 45, 1995-03-23. 
  5. ↑ a b Rinland leaves Forti?. grandprix.com, 1995-05-08. [dostęp 2010-03-16]. (ang.).
  6. ↑ Pierre Ménard: The Great Encyclopedia of Formula 1 (3rd Edition). T. 2. Chronosports S.A., 2006, s. 626. ISBN 2-84707-123-7.
  7. ↑ No news is big news!. grandprix.com, 1996-01-01. [dostęp 2013-03-16]. (ang.).
  8. ↑ Luc Domenjoz (red.): Formula 1 Yearbook 1995. Chronosports Editeur, 1995, s. 36-37. ISBN 2-940125-06-6.
  9. ↑ Forti FG01-95. statsf1.com. [dostęp 2013-03-16]. (fr.).
  10. ↑ Tony Dodgins. Brazilian GP: News In Brief. „Autosport”. 138 (13), s. 39, 2009-03-30. 
  11. ↑ a b Bob Constanduros: Formula 1 Review: Forti. W: Alan Henry: AUTOCOURSE 1995-96. Hazleton Publishing Ltd, 1995, s. 71. ISBN 1-874557-36-5.
  12. ↑ Andrew Benson. Formula 1 News: News In Brief. „Autosport”. 138 (12), s. 7, 1995-03-23. 
  13. ↑ Gran Premio Marlboro de Argentina 1995 - Rezultat wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  14. ↑ Grosser Mobil 1 Preis von Deutschland 1995 - Wyniki kwalifikacji. f1wm.pl. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  15. ↑ EDS Australian Grand Prix 1995 - Wyniki kwalifikacji. f1wm.pl. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  16. ↑ EDS Australian Grand Prix 1995 - Rezultat wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  17. ↑ 1995 - All teams. f1.com. [dostęp 2013-03-16]. (ang.).
  18. ↑ Alan Henry: Formula 1 Review: Forti. W: Alan Henry: AUTOCOURSE 1995-96. Hazleton Publishing Ltd, 1995, s. 92. ISBN 1-874557-36-5.
  19. ↑ Transurban Australian Grand Prix 1996 - Wyniki kwalifikacji. f1wm.pl. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  20. ↑ Grosser Preis von Europa 1996 - Wyniki kwalifikacji. f1wm.pl. [dostęp 2013-03-16]. (pol.).
  21. ↑ Forti FG03-96. statsf1.com. [dostęp 2013-03-16]. (fr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Forti_FG01&oldid=65823261”