Nadwozie samonośne
Ten artykuł od 2012-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Nadwozie samonośne (z fr. monocoque) – rodzaj nadwozia, gdzie elementem nośnym jest samo pudło będące belką nośną, dzięki czemu wyeliminowano podział na podwozie ramowe oraz karoserię nieniosącą na nim osadzoną (np. samochody ciężarowe).
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Citroen_Traction_Avant_body-chassis_unit_%28Autocar_Handbook%2C_13th_ed%2C_1935%29.jpg/220px-Citroen_Traction_Avant_body-chassis_unit_%28Autocar_Handbook%2C_13th_ed%2C_1935%29.jpg)
Stosowanie nadwozi samonośnych spowodowało bardzo znaczny spadek masy pojazdów oraz wzrost ich wytrzymałości zderzeniowej. Pośrednią konstrukcją jest nadwozie półniosące, gdzie karoseria jest przykręcana na sztywno do lekkiej ramy.[1]
Budowa
edytujNadwozie samonośne składa się z:
- płyty podłogowej (w samochodach osobowych i autobusach niskopodłogowych)
- kratownicy (w autobusach dalekobieżnych) lub ostoi (w konstrukcjach kolejowych)
- struktury nośnej nadwozia (słupki boczne, wzmocnienia dachowe itp.)
Zastosowanie
edytujNadwozie samonośne najczęściej jest stosowane w konstrukcjach pojazdów. Pierwszym samochodem z nadwoziem samonośnym była Lancia Lambda, następnie powstały nadwozia trolejbusowe Vetra, furgonów Chenard&Walcker i autobusowe, gdzie pierwszy był w 1942 r. Chausson, którego nadwozie było także stosowane jako trolejbusowe.
Pierwsze polskie konstrukcje samonośne pochodzą z lat pięćdziesiątych XX wieku i są to: Mikrus MR-300 w zakresie samochodów osobowych, i San H01 w dziedzinie autobusów, jednak oba pojazdy nie odegrały znaczącej roli w polskiej motoryzacji.
Rozwój nadwozi samonośnych doprowadził m.in. do powstania autobusów i tramwajów niskopodłogowych.
Przypisy
edytuj- ↑ Definition of MONOCOQUE [online], www.merriam-webster.com [dostęp 2019-11-15] (ang.).