Wikipedia

Francesco Durante (kompozytor)

włoski kompozytor

Francesco Durante (ur. 31 marca 1684 we Frattamaggiore, zm. 30 września 1755 w Neapolu[1][2][3]) – włoski kompozytor i pedagog muzyczny.

Francesco Durante
Ilustracja
Popiersie Durantego na gmachu Opéra Garnier w Paryżu
Data i miejsce urodzenia

31 marca 1684
Frattamaggiore

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

30 września 1755
Neapol

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, pedagog

Powiązania

szkoła neapolitańska

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Życiorys edytuj

Był siódmym z jedenaściorga dzieci wełniarza[3]. Po śmierci ojca w 1699 roku przeszedł pod opiekę stryja, księdza Angelo Durantego, u którego pobierał pierwsze lekcje muzyki[1][2]. W latach 1702–1705 uczęszczał do Conservatorio di San Onofrio a Capuana w Neapolu, gdzie pobierał nauki u skrzypka Gaetano Francone[1][2]. Przypuszczalnie uczył się też u Bernardo Pasquiniego i Giuseppe Ottavio Pitoniego w Rzymie[1][2][3]. Od 1710 do 1711 roku był wykładowcą w neapolitańskim Conservatorio di San Onofrio a Capuana[1][2]. O kolejnych kilkunastu latach jego życia brak informacji źródłowych[1][2]. W latach 1728–1738 był kapelmistrzem Conservatorio dei Poveri di Gesù Christo w Neapolu[1][2][3]. Od 1742 do 1755 roku uczył w Conservatorio di Santa Maria di Loreto, od 1745 roku ponownie był też wykładowcą Conservatorio di San Onofrio a Capuana[1][2]. Do jego uczniów należeli m.in. Giovanni Battista Pergolesi, Niccolò Jommelli, Giovanni Paisiello, Niccolò Piccinni, Tommaso Traetta, Pasquale Anfossi, Egidio Romualdo Duni, Pietro Alessandro Guglielmi, Nicola Logroscino i Leonardo Vinci[1][2]. Po śmierci został pochowany w neapolitańskim kościele San Lorenzo Maggiore[1].

Twórczość edytuj

Należał do czołowych przedstawicieli szkoły neapolitańskiej, pomimo iż w przeciwieństwie do innych jej przedstawicieli nie napisał ani jednej opery[1]. Zajmował się głównie twórczością religijną, łącząc w swoich kompozycjach typową dla szkoły neapolitańskiej śpiewność z kunsztowną polifonią charakterystyczną dla ośrodka rzymskiego[1]. Operował techniką kontrapunktyczną w stylu koncertującym, wprowadzał dwuchórowość[1]. Stosował bogatą koloraturę w partiach solowych, co zbliża stylistycznie jego arie i duety w mszach do arii operowych[1].

W sonatach na klawesyn stosował 2-częściową budowę z obszernym 2–4 głosowych studio w technice fugowanej w części pierwszej i krótkim 2-głosowym divertimento w części drugiej[1].

Wybrane kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Dramaty religijne edytuj

  • Prodigii della divina misericordia verso i devoti del gloriosa S. Antonio di Padova (1705, muzyka zaginiona)
  • La cerva assetata ovvero L’anima nelle fiamme della gloria (wyst. Neapol 1719, zaginione)
  • Abigaile (wyst. Rzym 1736, muzyka zaginiona)
  • S. Antonio di Padova (wyst. Wenecja 1754)

Muzyka sakralna edytuj

  • 3 cykle mszalne
  • 19 mszy
  • 5 requiem
  • 30 psalmów
  • 14 motetów
  • części mszalne, antyfony, hymny, sekwencje

Utwory instrumentalne edytuj

  • 8 concerti per quartetto concertanti per archi
  • Concerto B-dur na klawesyn i instrumenty smyczkowe
  • 6 sonate per cembalo divisi in studii e divertimenti
  • 7 sonat klawesynowych

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 486–487. ISBN 83-224-0223-6.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 958. ISBN 0-02-865527-3.
  3. ↑ a b c d Joseph P. Swain: Historical Dictionary of Baroque Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 97. ISBN 978-0-8108-7824-2.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Francesco_Durante_(kompozytor)&oldid=71471818”