Franciszek Kolbusz
Franciszek Jerzy Kolbusz (ur. 11 lipca 1895 w Zagorzycach, zm. wiosną 1940 w Kalininie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, poseł na Sejm IV i V kadencji (1935–1939), ostatni prezydent Brześcia nad Bugiem (1938–1939).
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lipca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Poseł V kadencji Sejmu (II RP) | |
| Okres |
od 6 listopada 1938 |
| Przynależność polityczna | |
| Prezydent Brześcia nad Bugiem | |
| Okres |
od 1938 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Marian Wójcik |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Syn Jakuba i Zofii z Charchutów[1]. Ukończył gimnazjum w Dębicy oraz szkołę oficerską armii austriackiej. Przez wybuchem I wojny światowej działał w Związku Strzeleckim oraz Związku Walki Czynnej. W czasie konfliktu światowego znalazł się w Legionach Polskich (od 1917 podporucznik w 1 pułku piechoty)[2], armii austriackiej i POW (kierował obwodem Dębica). W latach 1918–1921 służył w Wojsku Polskim w Galicji Wschodniej (1918–1919) i na Wileńszczyźnie (1919), wziął również udział w III powstaniu śląskim. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.
Po demobilizacji osiadł w Lucynku na Lubelszczyźnie, gdzie prowadził własne gospodarstwo, później również w Bieżnie na Pomorzu i w latach 30. w majątku rodzinnym żony – Kątach[3] na Podlasiu. Od 20 września 1921 był żonaty z Ludwiką Stanisławą Błociszewską h. Ostoja (1895–1942), z którą miał dwie córki: Krystynę Helenę i Izabelę Ludwikę (zm. 1976)[4][1].
Z ramienia Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1935 został wybrany na posła na Sejm IV kadencji w okręgu Pińsk, trzy lata później uzyskał reelekcję w okręgu Brześć nad Bugiem. W tym samym roku wybrano go na prezydenta miasta, którym pozostał do agresji sowieckiej na Polskę w 1939. Jesienią 1939 został aresztowany przez NKWD i wysłany do obozu w Ostaszkowie. Po odmowie współpracy z komunistami wywieziono go do Miednoje i zamordowano. Na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie znajduje się jego symboliczny grób (kwatera 211-3-7)[5].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7101 – 17 maja 1922[6][7][8]
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9][10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1937 „za zasługi na polu pracy społecznej”[11]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie, po raz pierwszy w 1921[12][13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Franciszek Jerzy Kolbusz [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-05-17].
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legjonów Polskich. Warszawa: 12 kwietnia 1917, s. 23. [dostęp 2015-02-05].
- ↑ Raczej Kąty, gmina Kodeń, dawniej gmina wiejska Kostomłoty, lubelskie źródło: https://onlinebrest.by/novosti/posledniy-prezident-bresta-pered-vtoroy-mirovoy-voynoy-fotografii-iz-arhivnyh-razyskaniy.html
- ↑ Pognali ich na Wschód, na śmierć… [online], Tygodnik Reporter Gazeta - Ropczyce, Sędziszów, 11 lipca 2011 [dostęp 2020-01-05] (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KOLBUSZOWIE, BŁOCISZEWSCY, KRAJEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-25].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-21]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-21]..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-21]..
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 64.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-21]..
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Majewski P., Mazur G. (red.), Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny, Tom III: K–Ł, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2005, ISBN 83-7059-712-2.
- Nota biograficzna na stronie Biblioteki Sejmowej.