Franciszek Maserak
Franciszek Maserak (ur. 29 lipca 1897 w Biskupicach, zm. 22 marca 1968 w Zielonej Górze) – marynarz armii niemieckiej, żołnierz armii wielkopolskiej i starszy marynarz Marynarki Wojennej (II RP), uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 starszy marynarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 marca 1968 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Antoniego i Jadwigi z d. Nowaczyk[1]. Absolwent szkoły powszechnej. Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Zmobilizowany w styczniu 1916 do marynarki Cesarstwa Niemieckiego. Zwolniony w lutym 1919. Następnie internowany w obozie Havelberg, z którego zbiegł. Od 13 czerwca 1919 brał udział w powstaniu wielkopolskim w szeregach kompanii sanitarnej w Poznaniu. Od marca 1920 marynarz w Flotylli Pińskiej walczył aż do Łojewa nad Dnieprem. Odesłany do Modlina z powodu choroby. Następnie w Flotylli Wiślanej na statku „Stefan Batory”, na którym walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej.
Szczególnie zasłużył się 18 sierpnia 1920 pod Płockiem, kiedy „podczas ostrzeliwania jednostki przez artylerię bolszewicką został ranny, trwał jednak na stanowisku przy armacie. Po otrzymaniu rozkazu opuszczenia statku, zdjął celownik i zamek z obsługiwanej armaty i wyniósł na ląd. /.../ wyniósł z wody ciężko rannego marynarza Skrzypczaka i doniósł go do punktu opatrunkowego”[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Służył też na statku „Warneńczyk”. Zwolniony z wojska 27 października 1921. Następnie wyjechał do Francji w poszukiwaniu pracy. Wrócił do Polski w 1934. Pracował w PKP aż do wybuchu wojny.
W czasie kampanii wrześniowej brał udział w walkach nad Bzurą i obronie Warszawy. Po zakończeniu walk wrócił do Poznania. Podczas okupacji niemieckiej brał udział w akcjach sabotażowych. Po 1945 pracował w Zielonej Górze, jako zastępca komendanta Służby Ochrony Kolei. Zmarł w Zielonej Górze, został pochowany na cmentarzu w Poznaniu.
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Marianną Górską. Mieli troje dzieci[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 132.
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 133.
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.