Gasteria (Gasteria Duval) – rodzaj sukulentów z rodziny złotogłowowatych. Obejmuje 26 gatunków[4]. Występują one głównie w przylądkowej części południowej Afryki, w większości rosnąc w Karru. Sprowadzone zostały wcześnie do Europy – uprawiane są w Anglii od 1730 roku. Ze względu na łatwość tworzenia mieszańców – mnóstwo ich uzyskano w wyniku hodowli[5].

Gasteria
Ilustracja
Gasteria carinata var. verrucosa
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

szparagowce

Rodzina

złotogłowowate

Rodzaj

gasteria

Nazwa systematyczna
Gasteria Duval
Pl. Succ. Horto Alenç. 6. 1809
Typ nomenklatoryczny

Gasteria angustifolia Duval[3]

Kwiaty Gasteria carinata var. verrucosa
Gasteria batesiana

Nazwa rodzaju pochodzi od łacińskiego słowa gaster = żołądek i nadana została ze względu na kształt kwiatów.

Morfologia

edytuj
Liście
Ułożone spiralnie bądź dwurzędowo, z reguły charakterystycznie pokryte białymi plamkami lub brodawkami[5].
Kwiaty
Niepozorne, białe lub czerwonawe, zebrane w długie, luźne grona[5]. Okwiat rurkowaty, rozdęty u podstawy.

Systematyka

edytuj
Wykaz gatunków[4]

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-11] (ang.).
  3. Gasteria. Index Nominum Genericorum (ING). [dostęp 2009-06-11]. (ang.).
  4. a b Gasteria Duval. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-11-30].
  5. a b c Wielka Encyklopedia Przyrody. Rośliny kwiatowe 2. Warszawa: Muza SA, 1998, s. 371. ISBN 83-7079-779-2.
  6. a b c d e f g Ludmiła Karpowiczowa (red.): Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973, s. 100.