Gramatyka języka węgierskiego

Gramatyka języka węgierskiego – opis zjawisk gramatycznych w ujęciu synchronicznym w języku węgierskim.

Części mowy

W węgierskiej gramatyce wyróżnia się następujące części mowy:

• rzeczowniki
• czasowniki
• przymiotniki
• liczebniki
• zaimki
• przedimki
• poimki.

Rzeczownik

Węgierski rzeczownik odmienia się przez przypadki, które jednak tworzy się zupełnie inaczej niż w większości języków Europy. Język węgierski dysponuje liczbą mnogą. Charakterystyczne są także końcówki dzierżawcze (odpowiedniki zaimków dzierżawczych).

Odmiana rzeczownika

W języku węgierskim nie ma rodzajów gramatycznych. Polskiej odmianie rzeczownika przez przypadki i używaniu ich z przyimkami odpowiadają końcówki okolicznikowe dodawane do wyrazów. Ta „deklinacja”, która powinna być nazywana aglutynacją, jest niczym innym jak prostym „dolepianiem” odpowiednika polskiego przyimka na końcu wyrazu. I tak: vonat-ban oznacza dosłownie „pociąg-w” (= „w pociągu”) – samo słowo właściwe poprzez dodanie tej końcówki przyimkowej nie zmienia formy, jak w języku polskim.

nazwa przypadka	końcówki	znaczenie	przykład
nominativus	–	(mianownik)	vonat – pociąg
accusativus	-t	(biernik)	vonatot (głoska o jest spójką)
dativus	-nak, -nek	(celownik)	vonatnak – pociągowi
essivus-formalis	-ként	jako	vonatként – jako pociąg
essivus-modalis	-ul, -ül	w jaki sposób	lengyelül – po polsku
illativus	-ba, -be	do wnętrza (D); w (B)	vonatba – do pociągu
inessivus	-ban, -ben	w (Ms)	vonatban – w pociągu
elativus	-ból, -ből	z (D)	vonatból – z pociągu
allativus	-hoz, -hez, -höz	do zewnątrz (D); ku (C)	vonathoz – ku pociągowi
adessivus	-nál, -nél	przy (Ms); u (D)	vonatnál – przy pociągu
ablativus	-tól, -től	od (D)	vonattól – od pociągu
sublativus	-ra, -re	na (B)	vonatra – na pociąg
superessivus	-n, -on, -en, -ön	na (Ms)	vonaton – na pociągu
delativus	-ról, -ről	z (D); o (Ms)	vonatról – o pociągu
instrumentalis-comitativus	-val, -vel	z (N); N	vonattal – z pociągiem (asymilacja; „v” z przyrostków -val, -vel dołączane po spółgłosce zamienia się w tę spółgłoskę, np. kép + vel = képpel (z obrazem), ház + val = házzal (z domem) itp. Po samogłoskach zostaje v, np. óra + val = órával (z godziną).
causalis-finalis	-ért	za (B); dla (D); o (B); po (B)	vonatért – o pociąg
translativus-factivus	-vá, -vé	w (B)	vonattá – w pociąg (asymilacja, podobnie jak w przy dodawaniu końcówki -val, -vel, „v” dołączane po spółgłosce zmienia się w tę spółgłoskę, np. kép + vé = képpé (w obraz [np. zmienia się w obraz, staje się obrazem]), ház + vá = házzá (w dom), ipt. Po samogłoskach zostaje v, np. drága + vá = drágává (staje się drogie)
terminativus	-ig	do czasu/miejsca (D)	januárig – do stycznia
formalis	-képp, -képpen	jako (M); w charakterze (D)	segítségképp(en) – jako pomoc
temporalis	-kor	o (godzinie)	hét órakor – o godzinie siódmej
genetivus	-nak, -nek	(w przybliżeniu dopełniacz)	embernek (a feje) – (głowa) człowieka
sociativus	-stul, -stül	wraz z	családostul – z rodziną
locativus	-t, -ott, -ett, -ött	w (dotyczy tylko niektórych miast)	Győrött – w Győrze (miasto)
distributivus	-nként	1) co (oznacza, że zjawisko powtarza się co pewien okres), 2. na	évenként – co roku, személyenként – na osobę (przypada)
distributivus temporalis	-nta, -nte	Oznacza, że zjawisko odnosi się do jakiegoś okresu, przedziału czasu.	hetente – tygodniowo
modalis-essivus I	– (a)n, – (e)n	jak	vidáman – wesoło
modalis-essivus II	-lag, -leg	jak	egyhangúlag – jednogłośnie
multiplicativus	-szor, -szer, -ször	ile razy	egyszer – jeden raz

Warto też zauważyć ogólną zasadę, że jeśli wyraz kończy się na krótką samogłoskę a lub e, to po dodaniu wymienionych wyżej końcówek (z wyjątkiem -kor) samogłoska ta ulega wydłużeniu, np. haza (ojczyzna), hazában, hazától, hazára, hazának; megye (komitat), megyébe, megyével, megyéhez itd.

Miasta

Przy odmianie nazw miejscowości rdzennie węgierskich (tzn. znajdujących się na obszarze historycznych Węgier, tzw. Korony św. Stefana) należy traktować je jak wzgórze, na które się wchodzi, a nie obszar, do którego się wchodzi. Dlatego jeśli mówimy o mieście jako o miejscu znajdowania się, najczęściej nie używamy inessivusa (-ban/-ben – w czymś), ale superessivusa (-an/-en/-ön/-n – na czymś). Analogicznie, mówiąc o celu podróży używamy nie illativusa (-ba/-be – do środka czegoś), lecz sublativusa (-ra/-re – na coś), a o punkcie wyjazdu – nie elativusa (-ból/-ből – ze środka czegoś), ale delativusa (-ról/-ről – z wierzchu czegoś). Dotyczy to też samych Węgier, ale nie dotyczy innych miast i krajów. A więc: Budapesten, Budapestre, Budapestről; Miskolcon, Miskolcra, Miskolcról; również Nagyváradon (Oradea) itd., Besztercebányán (Bańska Bystrzyca) itd.; a przede wszystkim Magyarországon, Magyarországra, Magyarországról (podobnie jak po polsku: na Węgrzech, na Węgry).

Wyjątków od tej zasady jest sporo – są to miejscowości kończące się na -n, -ny i -város („miasto”), oraz większość kończąca się na -m, -i. Czyli: Veszprémben, Veszprémbe, Veszprémből; Sopronban, Sopronba, Sopronból; Pozsonyban, Pozsonyba, Pozsonyból (Bratysława).

Miejscowości zagraniczne nie stosują się do „zasady wzgórza”. Czyli: Varsóban itd. (Warszawa), Bukarestben itd. Wenecja – miasto we Włoszech – odmienia się: Velencében, Velencébe, Velencéből, ale wieś między Budapesztem a Székesfehérvárem, która nazywa się tak samo – Velence – już będzie się odmieniać według zasady „wzgórza”: Velencén, Velencére, Velencéről (podobne zjawisko, jak w j. polskim sytuacja „we Włoszech” / „we Włochach”, lub „w Pradze” / „na Pradze”).

Czasami, zamiast inessivusa i superessivusa, używa się starej, ugrofińskiej końcówki locativusa -ott/-ött/-ett (słychać ją w takich słówkach, jak itt – tu, ott – tam, alatt – pod, fölött – nad, között – między). Dotyczy ona głównie miast zakończonych na -vár (dosł. zamek) – jak Kaposvár → Kaposvárott, Gyulafehérvár → Gyulafehérvárott (Alba Iulia) oraz kilku innych, np. Pécs → Pécsett, Győr → Győrött. Dla określenia ruchu używa się tradycyjnie sublativusa i delativusa. Końcówka locativusa nie jest obowiązkowa dla tych kilku pozostałych miast i ma tu głównie znaczenie historyczne lub stylistyczne – mówi się w j. potocznym raczej Pécsen, Győrben – natomiast nie można używać inessivusa dla miast zakończonych na -vár, a więc nie można powiedzieć: *Kaposvárban. Tam do wyboru mamy locativus (tradycyjnie: Kaposvárott) lub superessivus (potocznie: Kaposváron). Dodatkowo, małe miasta zakończone na -vár, mające w przeszłości tylko fortyfikacje ziemne (föld, sár) zamiast kamiennych zamków, nie używają nawet locativusa: jedyna przyjęta forma to Balatonföldváron, Sárváron, a nie: *Balatonföldvárott, *Sárvárott, czy *Balatonföldvárban, *Sárvárban.

Liczba mnoga

Liczbę mnogą tworzy się za pomocą końcówki -k.

Np. jó – jók (dobry – dobrzy, dobre); ajtó – ajtók (jedne drzwi – kilkoro drzwi);

Jeżeli wyraz kończy się na samogłoskę -a lub -e, to samogłoski te, po dodaniu do nich przyrostków, wydłużają się na -á i -é.

Np. lámpa – lámpák (lampa – lampy); tábla – táblák (tablica – tablice); barna – barnák (brązowy – brązowe); lecke – leckék (lekcja – lekcje).

Jeśli wyraz kończy się spółgłoską, to pomiędzy temat a przyrostek liczby mnogiej wstawiamy samogłoskę łączącą. Dla wyrazów z samogłoskami przednimi jest nią -e lub -ö, a z samogłoskami tylnymi -o lub -a.

Np. érdekes – érdekesek (ciekawy – ciekawe) szék – székek (krzesło – krzesła) mennyezet – mennyezetek (sufit – sufity) rossz – rosszak (zły – złe, źli) munkás – munkások (robotnik – robotnicy)

Wyrazy zakończone na -ú, otrzymują samogłoskę łączącą -a-.

Np. hosszú – hosszúak (długi – długie).

Wyrazy zakończone na -ű, otrzymują samogłoskę łączącą -e-.

Np. gyönyörű – gyönyörűek (wspaniały – wspaniałe, wspaniali).

Po liczebnikach nie ma potrzeby stawiania rzeczownika w liczbie mnogiej, liczebnik dostatecznie jasno określa ilość, np. két kutya – dwa psy (dosłownie: dwa pies), öt forint – pięć forintów (dosłownie: pięć forint).

Odmiana dzierżawcza

W języku węgierskim istnieją zaimki dzierżawcze (polskie: mój, twój itd. – patrz odp. sekcja), ale używa się ich rzadko. Najczęściej, podobnie jak przy odmianie rzeczownika, zastępuje się je za pomocą specjalnych końcówek dzierżawczych.

Jeden posiadacz jeden przedmiot posiadany	Wielu posiadaczy jeden przedmiot posiadany
mój(a,e) → -m, -om, -am, -em, -öm	nasz(a,e) → -nk, -unk, -ünk
twój(a,e) → -d, -od, -ad, -ed, öd	wasz(a,e) → -tok, -tek, -tök, -otok, -atok, -etek, -ötök
jego/jej → -a, -e, ja, -je	ich → -uk, -ük, -juk, jük
Jeden posiadacz wiele przedmiotów posiadanych	Wielu posiadaczy wiele przedmiotów posiadanych
moi/moje → -im, -aim, -eim, -jaim, -jeim	nasi/nasze → -ink, -aink, -eink, -jaink, -jeink
twoi/twoje → -id, -aid, -eid, -jaid, -jeid	wasi/wasze → -itok, -itek, -aitok, -eitek, -jaitok, -jeitek
jego/jej → -i, -ai, -ei, -jai, -jei	ich → -ik, -aik, -eik, -jaik, -jeik

Przy odmianie rzeczowników przez osobowe końcówki dzierżawcze obowiązuje zmiana końcowych samogłosek -a i -e na -á oraz-é oraz zmiany rdzenne jakie występują przy dodawaniu końcówek przylegających samogłoskami łączącymi.

Przykłady:

szoba (pokój)
szobám (mój pokój)	szobád (twój pokój)	szobája (jego pokój)	szobánk (nasz pokój)	szobátok (wasz pokój)	szobájuk (ich pokój)
szobáim (moje pokoje)	szobáid (twoje pokoje)	szobái (jego pokoje)	szobáink (nasze pokoje)	szobáitok (wasze pokoje)	szobáik (ich pokoje)
könyv (książka)
könyvem (moja książka)	könyved (twoja książka)	könyve (jego książka)	könyvünk (nasza książka)	könyvetek (wasza książka)	könyvük (ich książka)
könyveim (moje książki)	könyveid (twoje książki)	könyvei (jego książki)	könyveink (nasze książki)	könyveitek (wasze książki)	könyveik (ich książki)

Konstrukcja dzierżawcza

Ponieważ język węgierski nie posiada dopełniacza, zastępuje go odpowiednia konstrukcja dzierżawcza, która polega na zestawieniu strony posiadającej z przedmiotem posiadanym.

Posiadanie proste

• konstrukcja prosta – strona posiadająca nie przybiera żadnej końcówki, przedmiot posiadany przybiera osobową końcówkę dzierżawczą 3 os. lp. bądź lmn. – zależnie od liczby przedmiotów np.:

ubranie chłopca – a fiú ruhája (gdzie fiú znaczy chłopiec, a ruha ubranie)

• konstrukcja złożona – strona posiadająca przybiera końcówkę -nak, -nek. Przedmiot posiadany przybiera przedimek określony ‘a’ lub ‘az’, np.:

ubranie chłopca – a fiúnak a ruhája

• Obie konstrukcje w tłumaczeniu oznaczają to samo i nie ma między nimi żadnej różnicy poza stylistyczną.

Posiadanie złożone

Ma miejsce, kiedy strona posiadana jest równocześnie stroną posiadającą. Pierwsza strona posiadająca nie przybiera końcówki, natomiast druga przybiera osobową końcówkę dzierżawczą 3 os. lp. bądź lmn. oraz końcówkę -nak, -nek. Przedmiot posiadany otrzymuje przedimek a, az i osobową końcówkę dzierżawczą 3 os. np.:

guzik ubrania chłopca – a fiú ruhájának a gombja (gdzie gombja znaczy: jego – ubrania – guzik)

Pytania

Do odpowiedzi na pytanie: kié? (czyj?) np.: kié a ruha (czyje jest ubranie?) używa się bezosobowej konstrukcji dzierżawczej -é: odpowiedź: fiúé (chłopca), fiúké (chłopców) Ma ona zastosowanie tylko wtedy, kiedy akcentuje się posiadacza, kiedy chodzi o coś takiego: „ubranie należy do chłopca” = „a ruha a fiúé”, albo po prostu „a fiúé”, jak z kontekstu już wiadomo, o co chodzi. W innych przypadkach możemy tak: „ez a fiú ruhája”= „to jest ubranie chłopca”.

Zaimek dzierżawczy

Jeśli na pytanie kié? chcemy odpowiedzieć: mój, twój, nasz, jego itp., używamy zaimków dzierżawczych: enyém mój (moja, moje), tiéd twój (twoja, twoje), övé jego, jej, miénk nasz, nasza, nasze, tiétek wasz, wasza, wasze, övék ich. A więc: Kié a ruha? – Az enyém = Czyje to ubranie? – Moje.

Wyrażanie posiadania

W języku węgierskim nie ma czasownika mieć w takiej postaci, jak w językach indoeuropejskich (ang. to have, niem. haben, fr. avoir itp.; ściślej – jest czasownik bír, ale oznacza on rozporządzać czymś, posiadać coś). Do wyrażenia posiadania używa się konstrukcji typu:

„posiadacz” w celowniku + czas. być + obiekt „posiadany” z końcówką dzierżawczą. Np.:

Mam duży dom = Nekem nagy házam van (ház + am = házam – mój dom, dosł. „mnie duży mój dom jest”)
Stefan ma trzy konie = Istvánnak van három lova (ló + a = lova – jego koń; po liczebniku zawsze jest liczba pojedyncza)
Węgry nie mają dostępu do morza = Magyarországnak nincs kijárata a tengerhez (nincs = nem van; kijárat + a = kijárata – jego dostęp, dosł. wyjście)
Nie miałeś o tym pojęcia = Neked nem volt fogalmad erről (fogalom + ad = fogalmad – twoje pojęcie)

Ale jeśli obiekt „posiadający” nie jest „właścicielem” obiektu „posiadanego”, używamy nieco innej konstrukcji:

„posiadacz” w adessivusie (-nál/-nél) + czas. być z przedrostkiem meg + obiekt „posiadany”, niekoniecznie z końcówką dzierżawczą

Mam twoją książkę = Nálam van a könyved. (końc. dzierżawcza 2. osoby – bo książka jest twoja, nie moja)
Czy on ma klucz? = Van nála kulcs? (brak końcówki dzierżawczej, bo chodzi nie o jego klucz, ale ogólnie o klucz)

Natomiast dwa poniższe zdania oznaczają: Czy masz prawo jazdy? (prawo jazdy – vezető jogosítvány lub krócej jogosítvány, jogsi). Ale:

Van (neked) (vezetői) jogosítványod? = Czy masz uprawnienia do kierowania pojazdami?
Nálad van a (vezetői) jogosítványod? = Czy masz w tej chwili przy sobie prawo jazdy?

Łączenie końcówek

W języku węgierskim można połączyć ze sobą najwyżej dwie końcówki, przy czym najpierw występuje końcówka dzierżawcza lub końcówka liczby mnogiej, następnie – końcówka przypadka. Ponieważ końcówki dzierżawcze dla liczby mnogiej są inne, niż dla pojedynczej, nigdy nie wystąpi końcówka dzierżawcza z końcówką liczby mnogiej. Inaczej jest w jęz. fińskim: najpierw mamy końcówkę liczby mnogiej, potem końcówkę przypadka, jako ostatnią – końcówkę dzierżawczą (a więc trzy naraz):

pol.: dom – domy – mój dom – moje domy
węg.: ház – ház-ak – ház-am – ház-aim
fiń.: talo – talo-i – talo-ni – talo-i-ni

pol.: w domu – w domach – w moim domu – w moich domach
węg.: ház-ban – ház-ak-ban – ház-am-ban – ház-aim-ban
fiń.: talo-ssa – talo-i-ssa – talo-ssa-ni – talo-i-ssa-ni

Należy zauważyć, że w języku węgierskim można odrzucić końcówkę biernika, jeśli występuje razem z końcówką dzierżawczą pierwszej lub drugiej osoby liczby pojedynczej:

Várom a barátaim(at) – Czekam na moich przyjaciół
Eladták a kerted(et) tudtodon kívül – Sprzedali twój ogród bez twojej wiedzy

Ale: A szomszéd megvette a házát – Sąsiad kupił jego dom (tu zawsze mamy obie końcówki: dzierżawczą -a i biernika -t)

Z innymi przypadkami się tak nie robi, bo zaciemniłoby to sens wypowiedzi – w przykładzie z ogrodem mamy tudtodon kívül: tudtodon = tudat (wiedza) + końc. dzierżawcza 2. os. -od + końcówka superessivusa -on, której wymaga wyraz kívül (poza, oprócz).

Czasownik

W języku węgierskim wyróżnia się dwie koniugacje:

• Podmiotową
  • gdy czasownik jest nieprzechodni: Ülök – Siedzę.
  • gdy czasownik jest przechodni, ale nie ma dopełnienia: Veszek – Biorę, kupuję
  • gdy przedmiot, na którym operuje jest nieokreślony: Szeretek egy embert. – Kocham człowieka.

• Przedmiotową
  • gdy przedmiotem jest nazwa własna – imię, miejscowość, kraj itp.: Szeretem Sándort. – Kocham Aleksandra. Szeretem Magyarországot. – Kocham Węgry.
  • gdy przedmiot jest określony (przez użycie przedimka a/az): Szeretem a férjet. – Kocham męża.
  • gdy przedmiotem jest wyraz z przyrostkiem dzierżawczym: Szeretem a férjemet. – Kocham mojego męża.
  • gdy przedmiotem jest jeden z wyrazów: ő (on, ona, ono), ön (pan), ez (ten, ta, to), az (tamten, tamta, tamto), valamennyi (wszyscy, wszystko), egymás (siebie), magam (ja sam), magad (ty sam), maga (on sam), magunk (my sami), magatok (wy sami), maguk (oni sami), zaimki kończące się na -ik, np. melyik? (który?): Szeretem önt. – Kocham pana.
  • gdy przedmiotem jest liczebnik porządkowy: Olvasom a huszadik könyvet. – Czytam dwudziestą książkę.
  • gdy przedmiotem jest zdanie podrzędne, a orzeczenie zdania nadrzędnego wymaga biernika:
    • w mowie zależnej: Látom, hogy szereted a férjedet. – Widzę, że kochasz twojego męża.
    • w mowie niezależnej: Szeretlek. – feleli Mária. – Kocham cię- odpowiada Maria. (Słowo objaśnienia – Szeretlek. – zdanie podrzędne w koniugacji podmiotowej, Feleli Mária. – zdanie nadrzędne w koniugacji przedmiotowej. Zdanie podrzędne jest przedmiotem zdania nadrzędnego.)

Ale:

Belépve a lakásomba, rájött, hogy világít a lámpa – Wchodząc do (mojego) mieszkania, zorientował się, że świeci się lampa; orzeczenie zdania nadrzędnego – czasownik rájön (wpaść na coś, zorientować się) – łączy się z sublativusem (końc. -ra/-re), dlatego występuje w koniugacji podmiotowej. Dokładniej byłoby: ...arra jött rá, hogy... – zorientował się na tym, że...

Hiszem, hogy a szerelem győz – Wierzę, że miłość zwycięży: orzeczenie zdania nadrzędnego – czasownik hisz (wierzyć) – łączy się w tym przypadku z inessivusem (-ban/-ben) (czyli: Abban hiszek, hogy... – Wierzę w to, że... – dosł. „wierzę w tym”), dlatego występuje w koniugacji podmiotowej. (Ale: úgy hiszem, hogy... = azt hiszem, hogy... – uważam, że...; w mowie potocznej skraca się do asszem)

Örülök, hogy találkozunk – Cieszę się, że się spotykamy; örül + celownik (-nak/-nek) (cieszę się temu, że...)

Bezokolicznik

Bezokolicznik czasownika węgierskiego kończy się na ni np. tudni – wiedzieć. W niektórych czasownikach (zakończonych zbitkami spółgłoskowymi lub spółgłoską poprzedzoną długą samogłoską) końcówka ni jest poprzedzona samogłoską a lub e np.: hallani – słyszeć, kezdeni – zaczynać.

Formą słownikową czasowników w języku węgierskim nie jest – jak to ma miejsce w przypadku większości języków – forma bezokolicznikowa, lecz forma 3. osoby l. poj. koniugacji podmiotowej.

W języku węgierskim bezokolicznik może pełnić funkcje rzeczownika, jego nazwa w dosłownym tłumaczeniu brzmi: imiesłów rzeczownikowy.

Bezokolicznik z końcówkami osobowymi

Gdy bezokolicznik jest używany w połączeniu z czasownikiem bezosobowym (po polsku np.: trzeba, można, należy), często trzeba do tego bezokolicznika dołączyć końcówki, wskazujące, jakiej osoby dotyczy.

osoba	końcówka
Én	-nom, -nem, -nöm
Te	-nod, -ned, -nöd
Ő	-nia, -nie
Mi	-nunk, -nünk
Ti	-notok, -netek, -nötök
Ők	-niuk, -niük

Np.: szerezni (zdobywać) – szereznem, szerezned, szereznie, szereznünk, szereznetek, szerezniük; futni (biegać) – futnom, futnod, futnia, futnunk, futnatok, futniuk

Takie czasowniki bezosobowe to: kell – trzeba (wraz z formą czasu przeszłego kellett – trzeba było, trybu przypuszczającego czasu teraźniejszego – kellene, czyli powinien, oraz przeszłego – kellett volna, czyli powinien był), muszáj – trzeba, ale silniejsze niż kell, szabad – wolno, można, tilos – zabronione. Często też dodaje się dopełnienie – rzeczownik w celowniku – mówiące, kogo te czasowniki dotyczą.

(Nekem) Holnap munkába kell mennem – Jutro muszę iść do pracy.
(Neked) Végre meg kellene javítanod ezt a kiöntőt – Powinieneś wreszcie naprawić ten zlew.
szabad leülnöm? – Czy mogę usiąść?
Itt nektek tilos dohányoznotok – Nie możecie tu palić papierosów.

Czas teraźniejszy

Końcówki czasu teraźniejszego

osoba	końcówki koniugacji podmiotowej	końcówki koniugacji przedmiotowej
Én	-ok, -ek, -ök	-om, -em, -öm
Te	-sz	-od, -ed, -öd
Ő	–	-ja, -i
Mi	-unk, -ünk	-juk, -jük
Ti	-tok, -tek, -tök	-játok, -itek
Ők	-nak, -nek	-ják, -ik

Końcówki dołączamy zgodnie z zasadami harmonii samogłosek. Przykłady:

• vágni (ciąć)
  • koniugacja podmiotowa: vágok, vágsz, vág, vágunk, vágtok, vágnak
  • koniugacja przedmiotowa: vágom, vágod, vágja, vágjuk, vágjátok, vágják
• kenni (smarować)
  • koniugacja podmiotowa: kenek, kensz, ken, kenünk, kentek, kennek
  • koniugacja przedmiotowa: kenem, kened, keni, kenjük, kenitek, kenik
• törni (tłuc, rozbijać)
  • koniugacja podmiotowa: török, törsz, tör, törünk, törtök, törnek
  • koniugacja przedmiotowa: töröm, töröd, töri, törjük, töritek, törik

Uwagi dotyczące koniugacji podmiotowej

• W przypadku gdy temat czasownika kończy się na spółgłoskę: -s, -z, -sz, -zs, -dz w 2. os. l poj. używamy końcówek -ol, -el, öl zamiast -sz. Przykłady: olvasni (czytać) → olvasol (czytasz), dolgozni (pracować) → dolgozol (pracujesz), venni (brać/kupować niereg. temat vesz-) → veszel (bierzesz/ kupujesz).
• Istnieje grupa czasowników tzw. ikowych, które w trzeciej osobie l. poj. konugacji podmiotowej przyjmują końcówkę -ik oraz przeważnie w pierwszej osobie tejże konugacji końcówki: -om, -em, -öm. Przykłady:
  • dolgozni → dolgozom, dolgozol, dolgozik, dolgozunk, dolgoztok, dolgoznak
  • lakni (mieszkać) → lakok lub lakom, laksz, lakik, lakunk, laktok, laknak
  • enni (jeść niereg. temat esz-) → eszem, eszel, eszik, eszünk, esztek, esznek
• Kiedy temat czasownika jest zakończony na dwie spółgłoski lub -ít, to przed końcówkami -sz, -oraz -nak/nek należy dodać samogłoskę łączącą a/e otrzymujemy wtedy odpowiednio: -asz/esz, oraz -anak/enek, zaś przed -tok/tek/tök dodajemy samogłoski o/e/ö, otrzymując: -otok/etek/ötök. (Samogłoska łącząca jest taka sama jak samogłoska w dodawanej końcówce) Przykłady:
  • mondani (powiedzieć) → mondok, mondasz, mond, mondunk, mondotok, mondanak
  • fürödni (kąpać się, cz. ikowy, niereg. temat fürd-) → fürdöm lub fürdök, fürdesz lub fürödsz, fürdik, fürdünk, fürdötök, fürdenek
  • tanítani (uczyć kogoś) → tanítok, tanítasz, tanít, tanítunk, tanítotok, tanítanak

Uwagi dotyczące koniugacji przedmiotowej

• W końcówkach zaczynających się od -j, czyli: -ja, -juk/jük, -játok, -ják spółgłoska ta asymiluje się ze spółgłoskami: dz, dzs, s, sz, z, zs. Oznacza to, że przy dołączeniu takiej końcówki j znika a spółgłoska tematu ulega w tym miejscu wydłużeniu. Przykłady:
  • olvasni (czytać) → olvasom, olvasod, olvassa, olvassuk, olvassátok, olvassák
  • nézni (patrzeć) → nézem, nézed, nézi, nézzük, nézitek, nézik

Czas przeszły

Końcówki czasu przeszłego

W czasie przeszłym wyróżnia się trzy kategorie:

Osoba	Kategoria I		Kategoria II		Kategoria III
	końcówki koniugacji podmiotowej	końcówki koniugacji przedmiotowej	końcówki koniugacji podmiotowej	końcówki koniugacji przedmiotowej	końcówki koniugacji podmiotowej	końcówki koniugacji przedmiotowej
Én	-tam, -tem	-tam, -tem	-ottam, -ettem, -öttem	-ottam, -ettem, -öttem	-tam, tem	-tam, tem
Te	-tál, -tél	-tad, -ted	-ottál, -ettél	-ottad, -etted, -ötted	-tál, -tél	-tad, -ted
Ő	-t	-ta, -te	-ott, -ett, -ött	-otta, -ette, -ötte	-ott, -ett, -ött	-ta, -te
Mi	-tunk, -tünk	-tuk, -tük	-ottunk, -ettünk, -öttünk	-ottuk, -ettük, -öttük	-tunk, -tünk	-tuk, -tük
Ti	-tatok, -tetek	-tátok, -tétek	-ottatok, -ettetek, -öttetek	-ottátok, -ettétek, -öttétek	-tatok, -tetek	-tátok, -tétek
Ők	-tak, -tek	-ták, -ték	-ottak, -ettek, -öttek	-ották, -ették, -ötték	-tak, -tek	-ták, -ték

Podział czasowników na poszczególne kategorie:

Kategoria I

• czasowniki, których tematy kończą się na: j, l, ly, n, ny, r
• czasowniki dwusylabowe, nieprzechodnie, których tematy kończą się na ad lub ed

Przykłady:

• • tanulni (uczyć się)
    • koniugacja podmiotowa: tanultam, tanultál, tanult, tanultunk, tanultatok, tanultak
    • koniugacja przedmiotowa: tanultam, tanultad, tanulta, tanultuk, tanultátok, tanulták

Kategoria II

• czasowniki, których temat kończy się na dwie spółgłoski
• czasowniki, których tematy kończą się na ít
• czasowniki jednosylabowe, których tematy zakończone są samogłoską krótką + t

Kategoria III

• Do tej kategorii należą pozostałe czasowniki.

Przykład:

• czasownik lakni (mieszkać):
• laktam, laktál, lakott, laktunk, laktatok, laktak.

Czas przyszły

Czynność przyszłą wyraża się na dwa sposoby:

1. Za pomocą czasownika posiłkowego fog (dosł. łapać) łączonego z bezokolicznikiem czasownika zasadniczego, np.
PODM.: fogok várni, fogsz várni, fog várni, fogunk várni, fogtok várni, fognak várni – będę, będziesz, będzie... czekać
PRZEDM.: fogom várni, ...
Taka konstrukcja często odpowiada polskiemu aspektowi niedokonanemu, choć Węgrzy aspektów nie rozróżniają.

2. Za pomocą odpowiedniego przedrostka, np. várok – czekam, megvárom – poczekam
Taka konstrukcja często odpowiada polskiemu aspektowi dokonanemu. Jednak – podobnie jak w wielu innych językach – dodanie przedrostka często zmienia znaczenie czasownika, a wtedy tego, czy mówimy o czynności przyszłej, czy teraźniejszej, należy domyślać się z kontekstu:

Felhívom Lacit, ne zavarj – Dzwonię do Władka, nie przeszkadzaj. (czas teraźniejszy)
Felhívom Lacit este – Zadzwonię do Władka wieczorem. (czas przyszły)

Sam czasownik hívni znaczy wołać, wzywać; z przedrostkiem fel znaczy telefonować, z przedrostkiem meg – zapraszać, z przedrostkiem ki – wyzywać (na pojedynek) itp.

Jedynym czasownikiem posiadającym formy czasu przyszłego jest czasownik być (lenni – p. odp. sekcja).

Tryb rozkazujący

Podstawowe końcówki trybu rozkazującego są następujące:

osoba	końcówki koniugacji podmiotowej	końcówki koniugacji przedmiotowej
Én	-jak, -jek	-jam, -jem
Te	-j (-jál, -jél)	-d (-jad, -jed)
Ő	-jon, -jen, -jön	-ja, -je
Mi	-junk, -jünk	-juk, -jük
Ti	-jatok, -jetek	-játok, -jétek
Ők	-janak, -jenek	-ják, -jék

Jak widać, wyznacznikiem trybu rozkazującego jest głoska j. Ale zachodzą następujące zmiany:

1. Jeśli temat czasownika kończy się na -s, -st oraz krótką samogłoskę + t, j zmienia się na -ss.
2. Jeśli temat czasownika kończy się na -t z wyj. p. 1, j zmienia się na -ts.
3. Jeśli temat czasownika kończy się na -sz lub -szt, j zmienia się na -ssz.
4. Jeśli temat czasownika kończy się na -z, j zmienia się na -zz.
5. Jeśli temat czasownika kończy się na -dz, j zmienia się na -ddz.
6. Dla czasowników ikowych końcówka 1. os. l. poj. koniugacji podmiotowej jest taka sama, jak dla przedmiotowej.

Przykłady:

égni (spalać – temat ég-): PODM.: égjek, égj(él), égjen, égjünk, égjetek, égjenek; PRZEDM.: égjem, ég(je)d, égje, égjük, égjétek, égjék
vágni (ciąć – temat vág-): PODM.: vágjak, vágj(ál), vágjon, vágjunk, vágjatok, vágjanak; PRZEDM.: vágjam, vág(ja)d, vágja, vágjuk, vágjátok, vágják
szőni (tkać – temat sző-): PODM.: szőjek, szőj(él), szőjön, szőjünk, szőjetek, szőjenek; PRZEDM.: szőjem, sző(je)d, szője, szőjük, szőjétek, szőjék
mosni (myć – temat mos-): PODM.: mossak, moss(ál), mosson, mossunk, mossatok, mossanak; PRZEDM.: mossam, mos(sa)d, mossa, mossuk, mossátok, mossák
festeni (malować – temat fest-): PODM.: fessek, fess(él), fessen, fessünk, fessetek, fessenek; PRZEDM.: fessem, fes(se)d, fesse, fessük, fessétek, fessék
ütni (uderzać – temat üt): PODM.: üssek, üss(él), üssen, üssünk, üssetek, üssenek; PRZEDM.: üssem, üs(se)d, üsse, üssük, üssétek, üssék
tanítani (uczyć kogoś – temat tanít-): PODM.: tanítsak, taníts(ál), tanítson, tanítsunk, tanítsatok, tanítsanak; PRZEDM.: tanítsam, taníts(a)d, tanítsa, tanítsuk, tanítsátok, tanítsák
sérteni (ranić – temat sért-): PODM.: sértsek, sérts(él), sértsen, sértsünk, sértsetek, sértsenek; PRZEDM.: sértsem, sérts(e)d, sértse, sértsük, sértsétek, sértsék
játszani (bawić się – czasownik ikowy, temat játsz-): PODM.: játsszam, játssz(ál), játsszon, játsszunk, játsszatok, játsszanak; PRZEDM.: játsszam, játszd/játsszad, játssza, játsszuk, játsszátok, játsszák
fejleszteni (rozwijać, udoskonalać – temat fejleszt-): PODM.: fejlesszek, fejlessz(él), fejlesszen, fejlesszünk, fejlesszetek, fejlesszenek; PRZEDM.: fejlesszem, fejleszd/fejlesszed, fejlessze, fejlesszük, fejlesszétek, fejlesszék
hozni (nosić – temat hoz-): PODM.: hozzak, hozz(ál), hozzon, hozzunk, hozzatok, hozzanak; PRZEDM.: hozzam, hozd/hozzad, hozza, hozzuk, hozzátok, hozzák
fogódzani (trzymać się czegoś – czasownik ikowy, temat fogódz-): PODM.: fogóddzam, fogóddz(ál), fogóddzon, fogóddzunk, fogóddzatok, fogóddzanak; PRZEDM.: fogóddzam, fogódzd/fogóddzad, fogóddza, fogóddzuk, fogóddzátok, fogóddzák

Przeczenie w trybie rozkazującym (zakaz) wyrażamy nie słowem nem, jak przy formie oznajmującej, ale słowem ne:

Ne írj az asztalon! – Hiszen nem írok. = Nie pisz po stole! – Przecież nie piszę.

Tryb rozkazujący stosujemy w węgierskim nie tylko w takich przypadkach, jak w polskim – do wyrażenia rozkazu, życzenia itp. – ale też w zdaniach podrzędnych z łącznikiem żeby (w językach romańskich odpowiada mu w tym przypadku tryb łączący). Dlatego formy trybu rozkazującego tworzy się nie tylko dla 2. osoby, ale dla wszystkich osób. Słówko żeby to po węgiersku hogy – identycznie, jak że, tak więc tryb rozkazujący zmienia sens zdania z hogy.

Mondta, hogy Mari vegyen néhány tojást. – Powiedział, żeby Mari kupiła kilka jajek.
Mondta, hogy Mari vett néhány tojást. – Powiedział, że Mari kupiła kilka jajek.

Bywają często przypadki, że formy trybu rozkazującego są identyczne z formami trybu oznajmującego – wtedy sensu takiego zdania można się tylko domyślać:

Mondta, hogy Mari vegye ki a tojásokat a hűtőszekrényből. = Powiedział, żeby Mari przyniosła jajka z lodówki = Powiedział, że Mari przyniesie jajka z lodówki. (w 3. os. l. poj. koniugacji przedmiotowej formy czasownika kivenni dla obu trybów są identyczne).

Przeczenie:

Felhúzta a kesztyűt, hogy ne fázzon a keze. – Założył rękawiczki, żeby nie marzły mu ręce.
Csak nehogy elmeneküljön! – Żeby tylko nie uciekł!

Końcówki -lak/-lek

Jeśli czasownik przechodni występuje w 1. osoby liczby pojedynczej, a jego dopełnienie jest w 2. osobie w bierniku, nie stosujemy do tego czasownika zwykłej końcówki koniugacji przedmiotowej, lecz końcówki -lak/-lek:

Szeretek túrázni = Kocham chodzić na wycieczki.
Szeretem őt = Kocham ją / jego.
Szeretlek = Kocham cię.

Vártam egy óráig – Czekałem godzinę.
Vártam a kettest. – Czekałem na (autobus) dwójkę.
Vártalak egy óráig – Czekałem na ciebie godzinę.

Nem akarlak látni. – Nie chcę cię widzieć.

Anyukám kérte, hogy hívjalak fel. – Mama prosiła, żebym do ciebie zadzwonił.

Tryb przypuszczający

Czas teraźniejszy

Końcówki trybu przypuszczającego w czasie teraźniejszym są następujące:

osoba	końcówki koniugacji podmiotowej	końcówki koniugacji przedmiotowej
Én	-nék	-nám, -ném
Te	-nál, -nél	-nád, -néd
Ő	-na, -ne	-ná, -né
Mi	-nánk, -nénk	-nánk, -nénk
Ti	-nátok, -nétek	-nátok, -nétek
Ők	-nának, -nének	-nák, -nék

W 1. os. l. poj. koniugacji podmiotowej końcówka jest ta sama, bez względu na samogłoskę tematu (brak harmonii wokalicznej).

Czas przeszły

Tryb przypuszczający czasu przeszłego tworzy się przez dodanie do formy oznajmującej czasu przeszłego słówka volna. A więc:

Ezt nem csinálnám – Nie robiłbym tego (teraz lub w przyszłości).
Ezt nem csináltam volna – Nie robiłbym tego (w przeszłości).

Zdania warunkowe

Zdania warunkowe tworzymy tak samo, jak w języku polskim (jeśli to po węgiersku ha, a w połączeniu z trybem przypuszczającym będzie oznaczać gdyby):

Jeśli będę miał pieniądze, pojadę do Grecji. → Ha lesz pénzem, elutazom Görögországba.
Gdybym miał pieniądze, pojechałbym za tydzień do Grecji. → Ha lenne pénzem, elutaznék Görögországba egy hét múlva. („za tydzień” – egy hét múlva – oznacza, że mówimy o przyszłości i używamy trybu przypuszczającego czasu teraźniejszego)
Gdybym w zeszłym roku miał pieniądze, pojechałbym do Grecji. → Ha tavaly lett volna pénzem, elutaztam volna Görögországba. („w zeszłym roku” – tavaly – oznacza, że mówimy o przeszłości i używamy trybu przypuszczającego czasu przeszłego; tryb przypuszczający czasu przeszłego dla czasownika być tworzymy z użyciem formy lett, nie volt – p. sekcja „Czasownik być”)

Czasownik być

W języku węgierskim czasownik być w bezokoliczniku brzmi lenni. Jego odmiana jest następująca:

Osoba	tryb oznajmujący			tryb przypuszczający		tryb rozkazujący
	czas teraźniejszy	czas przeszły	czas przyszły	czas teraźniejszy	czas przeszły	czas teraźniejszy
Én	vagyok	voltam	leszek	lennék	lettem volna	legyek
Te	vagy	voltál	leszel	lennél	lettél volna	legyél, légy
Ő	van	volt	lesz	lenne	lett volna	legyen
Mi	vagyunk	voltunk	leszünk	lennénk	lettünk volna	legyünk
Ti	vagytok	voltatok	lesztek	lennétek	lettetek volna	legyetek
Ők	vannak	voltak	lesznek	lennének	lettek volna	legyenek

W 3 osobie liczby pojedynczej i mnogiej czasu teraźniejszego trybu oznajmującego używamy czasownika być tylko do określenia posiadania albo przebywania (znajdowania się gdzieś), natomiast nie używamy do określenia stanu lub zawodu. Wówczas funkcję orzeczenia pełni np. przymiotnik.

Boldog vagyok – Jestem szczęśliwy.
Boldog vagy – Jesteś szczęśliwy.
Ők boldogok / Tamás boldog – Oni/one są szczęśliwi/e. Tomasz jest szczęśliwy.
Tamás diák. – Tomasz jest uczniem / studentem.
A juh állat. – Owca to zwierzę.
Munkában vagyok – Jestem w pracy.
Tamás az iskolában van. – Tomasz jest w szkole.
Tamás boldog lenne, ha nem lenne az iskolában. – Tomasz byłby szczęśliwy, gdyby nie był w szkole.
Tamás volt tegnap a vidámparkban és nagyon boldog volt emiatt. – Tomasz był wczoraj w wesołym miasteczku i był bardzo szczęśliwy z tego powodu.
Legyen szíves, adjon egy üveg tejet. – Proszę dać mi butelkę mleka (dosł. Niech Pan/Pani będzie miła)

Przeczenie wyrażamy słówkiem nem, które w przypadku 3. osoby czasu teraźniejszego trybu oznajmującego zlewa się z czasownikiem w jeden wyraz:

nem van = nincs
nem vannak = nincsenek

Zasada stosowania czasownika być w tym przypadku zostaje zachowana:

Nem vagyok boldog. – Nie jestem szczęśliwy.
Ők nem boldogok / Tamás nem boldog – Oni/one nie są szczęśliwi/e. Tomasz nie jest szczęśliwy. (nie mówimy tu nem van / nem vannak!)
Nem vagyok munkában. – Nie jestem w pracy.
Tamás nincs az iskolában. – Tomasza nie ma w szkole.
A gyerekek már nincsenek a kertben. – Dzieci już nie ma w ogrodzie.
Ne legyen ilyen vagány! – Niech Pan nie będzie taki cwany!

Przymiotnik

Do przymiotników stosuje się te same zasady co do rzeczowników, czyli mogą one przyjmować te same końcówki na takich samych zasadach. Ale jeśli przymiotnik występuje jako przydawka (określa rzeczownik), nie odmienia się. A więc powiemy:

Ezek a házak magasak – Te domy są wysokie (jakieś tam domy). Ale: Ezek magas házak – To są wysokie domy (rzeczywiście wysokie). Lub: Ezek a magas házak – To są te wysokie domy (o których już wspominałem).
Az egyiptomi piramisokat gyönyörűeknek tartják. – Piramidy egipskie uważa się za cudowne (-eknek – końc. l. mn + końc. celownika). Ale: Az egyiptomi piramisokat gyönyörű építményeknek tartják. – Piramidy egipskie uważa się za cudowne budowle.

Stopniowanie przymiotników

• stopień wyższy (középfok) tworzymy za pomocą przyrostka -bb, -abb lub -ebb, np.: magas (wysoki) → magasabb (wyższy)
• stopień najwyższy (felsőfok) tworzymy poprzez dodanie przedrostka leg- do stopnia wyższego np.: magasabb (wyższy) → legmagasabb (najwyższy)
• stopień przesadzający (túlzófok) tworzymy poprzez dodanie przedrostka leges- do stopnia najwyższego np.: legmagasabb (najwyższy) → legeslegmagasabb (absolutnie najwyższy, naj-najwyższy, przenajwyższy)

Najczęściej spotykane wyjątki:

• kicsi / kis – kisebb – legkisebb (mały – mniejszy – najmniejszy)
• bátor – bátrabb – legbátrabb (odważny – odważniejszy – najodważniejszy)
• jó – jobb – legjobb (dobry – lepszy – najlepszy)
• szép – szebb – legszebb (piękny – piękniejszy – najpiękniejszy)
• nehéz – nehezebb – legnehezebb (ciężki – cięższy – najcięższy)
• könnyű – könnyebb – legkönnyebb (łatwy – łatwiejszy – najłatwiejszy)
• hosszú – hosszabb – leghosszabb (długi – dłuższy – najdłuższy)
• lassú – lassabb – leglassabb (wolny – wolniejszy – najwolniejszy)
• bő – bővebb – legbővebb (szeroki – szerszy – najszerszy)

Porównanie

Przy porównaniu używamy spójnika mint oznaczający niż np.: Az asztal nagyobb, mint a szék co jest jednoznaczne ze zdaniem: stół (jest) większy niż krzesło. Inna możliwość to dodanie końcówki -nál, -nél na przykład: az asztal nagyobb a széknél, czyli: stół (jest) większy od krzesła. Warto zauważyć, że wiele przymiotników odmienia się nieregularnie.

Dwa kolory: czerwony

W języku węgierskim istnieją dwa oznaczenia koloru, który w innych językach nazywa się jednolicie czerwonym:

• piros
• vörös

Nie są to bynajmniej synonymy wymienne ze sobą.

Wyraz piros określa zwyczajny kolor czerwony. Tak ten kolor nazywają dzieci, to jest kolor nieba wieczorem, to może być kolor pojazdów, sukienek, zabawek, czy grzybów.

Natomiast vörös musi mieć coś dodatkowego. Stosuje się to określenie w odniesieniu do koloru czerwonego w ciemnym odcieniu lub związanego z uczuciami, np. z parami zakochanymi, lub z polityką:

• Vér, véres, czyli krew, okrwione – to jest pochodzenie samego słowa vörös
• Vörösbor – wino czerwone
• Vörös forradalom, zászló, hadsereg – czerwona rewolucja, flaga, armia itp.
• Vöröskereszt – Czerwony Krzyż
• Vörös tenger – Morze Czerwone
• Vörös és fekete – Czerwone i czarne, powieść Stendhala

Liczebnik

Liczebniki w języku węgierskim dzieli się na określone i nieokreślone.

Liczebniki określone

Banknot tysiącforintowy. Słowo forint występuje w liczbie pojedynczej, rzeczownik nie przybiera w języku węgierskim formy liczby mnogiej, gdy stoi przed nim liczebnik.

Do liczebników określonych należą:

a) główne np. egy (jeden). Jeśli liczebnik główny występuje przed rzeczownikiem, to rzeczownik NIE PRZYBIERA liczby mnogiej, np.: négy asztal (cztery stoły, dosł. cztery stół).

Nazwy liczebników:
1 – egy, 2 – két / kettő, 3 – három, 4 – négy, 5 – öt, 6 – hat, 7 – hét, 8 – nyolc, 9 – kilenc, 10 – tíz

Liczebniki od 11 do 19 tworzy się przez dodanie nazwy odpowiedniej cyfry do przedrostka tizen-:
11 – tizenegy, 12 – tizenkét / tizenkettő, ..., 19 – tizenkilenc

Liczebnik 20 to húsz. Liczebniki od 21 do 29 tworzy się przez dodanie nazwy odpowiedniej cyfry do przedrostka huszon-:
21 – huszonegy, 22 – huszonkét / huszonkettő,...

Liczebnik 30 to harminc. Dalsze „dziesiątki” tworzy się przez dodanie do nazwy odpowiedniej cyfry końcówki -van/-ven (zgodnie z zasadą harmonii wokalicznej; samogłoski długie się skracają!):
40 – negyven, 50 – ötven, 60 – hatvan, 70 – hetven, 80 – nyolcvan, 90 – kilencven

Liczebniki typu 33, 45, 71 itp., piszemy już bez zmiany nazwy liczebnika dziesiątek – ale łącznie (harminchárom, negyvenöt, hetvenegy).

Liczebnik 100 to száz. Dalsze „setki” tworzy się przez dodanie do nazwy odpowiedniej cyfry końcówki -száz:
200 – kétszáz, 300 – háromszáz, ..., 900 – kilencszáz

Liczebnik 1000 to ezer (dalej – kétezer, háromezer,...), 1 000 000 – millió.

b) porządkowe, które tworzymy poprzez dodanie końcówki -adik, -edik, -ödik lub -odik zgodnie z zasadami harmonii samogłoskowej. Wyjątkami są:

• első (pierwszy)
• második (drugi).

c) ułamkowe. Liczebniki ułamkowe tworzy się od liczebników głównych przez dodanie przyrostka -ad, -od, -ed lub -öd, stosując zmiany rdzenia zachodzące przy tworzeniu liczebników porządkowych, np.: egy harmad (jedna trzecia). Wyjątek stanowi egy ketted, czyli jedna druga.

Kettő / két

Liczebnik 2 przyjmuje w języku węgierskim dwie formy. Zasada jest identyczna, jak przy koniugacji podmiotowej i przedmiotowej: „dwa” jako takie (kettő), lub „dwie sztuki czegoś tam” (két).

1. Formy dłuższej kettő używa się najczęściej, gdy występuje samodzielnie: Hány kenyeret kérsz? – Kettőt. (Ile chcesz [prosisz] chlebów? – Dwa.)
2. Formy krótszej két używa się, gdy pełni funkcję przydawki (Két kenyeret kérek – Poproszę dwa chleby) oraz w złożeniach (np. kétszer – dwukrotnie, kétfejű – dwugłowy). Jednak ponieważ két jest podobne w brzmieniu do hét (7), w niektórych przypadkach (jak np. przy określaniu sumy pieniędzy lub współrzędnych swojego położenia) lepiej użyć formy kettő. (Normalnie rok 2010 to: kétezertíz. W przemówieniach politycznych przeważa krytykowana forma kettőezertíz.

Podobne zasady dotyczą np. liczebnika mindkettő – obydwaj, obydwoje, a także liczebników złożonych (12, 22, 32,...)

Taki „dualizm” jest cechą charakterystyczną języków ugryjskich. W języku chantyjskim mamy kat / kătɘn, zaś w mansyjskim – kit / kitiɣ. Są to ślady tzw. liczby podwójnej występujące w tych także językach.

Przedimek

Przedimek w języku węgierskim jest nieokreślony (egy – dosł. jeden, jak po niemiecku, francusku, hiszpańsku) lub określony (a / az – zależnie od tego, czy wyraz zaczyna się na spółgłoskę, czy samogłoskę).

Przedimka nieokreślonego używamy, gdy:

• chodzi nam o pojedynczą sztukę czegoś, zwłaszcza gdy wspominamy o tym po raz pierwszy (Kérek egy tollat – Poproszę długopis. A NOX egy magyar együttes – NOX jest węgierską grupą muzyczną.)
• wyrażamy, że coś gdzieś jest, nie kładąc nacisku na miejsce (Az asztalon van egy telefon – Na stole jest telefon – analogicznie do hiszp. hay lub ang. there is) – ale gdy nacisk kładziemy na miejsce, użyjemy już przedimka określonego (A telefon az asztalon van – Telefon jest na stole – analogicznie do hiszp. está)

Przedimka określonego używamy częściej:

• gdy określamy „typ” desygnatu, a nie pojedynczą sztukę (Az áruház nyolckor nyit – Dom towarowy otwierają o ósmej – w znaczeniu „domy towarowe” jako instytucja; A harangokat bronzból öntik – Dzwony odlewa się z brązu – „dzwon” jako typ przedmiotów)
• gdy określamy pojęcia abstrakcyjne (A szépség nem minden – Piękno to nie wszystko; Ilyen az élet – Takie jest życie)
• gdy określamy materiał lub gatunek, ale nie w połączeniu „coś jest zrobione z czegoś” (A víz nélkülözhetetlen az élethez – Woda jest niezbędna do życia. Szeretem a magyar borokat – Lubię węgierskie wina. Ale: Ez a táska bőrből van – Ta torba jest ze skóry; p. też przykład z dzwonami – bronz nie ma przedimka)
• gdy określamy czynności (Az úszás nagyon egészséges – Pływanie jest bardzo zdrowe)
• w połączeniu z nazwami gór, rzek, mórz, prowincji: a Duna, a Kárpátok, a Földközi-tenger (Morze Śródziemne), az Alföld (Wlk. Niz. Węgierska), a Mazovia (Mazowsze), a Gellért-hegy (Góra Gellerta w Budapeszcie)
• w połączeniu z wieloczłonowymi nazwami państw (az Egyesült Államok – Stany Zjednoczone, a Magyar Köztársaság – Republika Węgierska)
• w połączeniu z nazwą miasta, dzielnicy, państwa lub kontynentu, gdy nazwa ta jest określona przydawką (a régi Európa – Stara Europa, a kis Svájc – mała Szwajcaria, a szép Róma – piękny Rzym, a veszélyes Bronx – niebezpieczny Bronx); ogólnie jednak miasta, dzielnice, państwa i kontynenty nie mają żadnego przedimka
• w połączeniu z zaimkiem dzierżawczym i z rzeczownikiem z końcówką dzierżawczą (Ez a kocsi nem az enyém – Ten samochód nie jest mój. A mi irodánk a földszinten van – Nasze biuro jest na parterze)

Nie używamy żadnego przedimka w przypadkach wspomnianych wyżej, a także:

• gdy klasyfikujemy desygnat (np. mówimy o zawodach: A bátyám mérnök – Mój (starszy) brat jest inżynierem. Lub: Ez nem bor – To nie wino. A juh állat – Owca to zwierzę)
• gdy rzeczownik określa ogólne czynności lub rzeczy (Este mindig tévét nézek – Wieczorem zawsze oglądam telewizję)
• gdy mówimy o części większej całości (Vizet kérek – Poproszę wody. Fehér lovat vettem a vásáron – Na targu kupiłem białego konia [jednego z wielu]) – w języku polskim często (choć nie zawsze) taki rzeczownik jest w dopełniaczu, w fińskim – w partitivusie
• w połączeniu z imionami i nazwiskami

Prawidłowe użycie przedimka jest dużo ważniejsze w języku węgierskim, niż w niektórych innych, posiadających przedimki (np. angielskim czy romańskich), ponieważ od przedimka stojącego przed dopełnieniem zależy, czy czasownik rządzący tym dopełnieniem wystąpi w koniugacji podmiotowej, czy przedmiotowej. Podobnie jest w jęz. niemieckim, gdzie od przedimka zależy końcówka przydawki.

Bibliografia

• Eugeniusz Mroczko: Język węgierski dla początkujących. Warszawa: Wiedza Powszechna, s. 158–159.
• Istvan Varsányi Magyar-lengyel és lengyel-magyar szótár, Terra, Budapest, 1988
• Istvan Kenesei (red.) A nyelv és a nyelvek, Akadémiai Kiadó, Budapest, 2004
• György. Nanofvszky (red.) Nyelvrokonaink, Teleki Laszló Alapítvány, Budapest, 2000
• Hungarolingua – Magyar nyelvkönyv, t. 1–3, Debreceni Nyári Egyetem, Debrecen 1996–2001.