Grota Zyblikiewicza
Grota Zyblikiewicza – wgłębienie w skale przy Drodze Pienińskiej ze Szczawnicy do Czerwonego Klasztoru w Pieninach. Znajduje się w zboczu Kaczego na odcinku między Nowym Przewozem a pawilonem Pienińskiego Parku Narodowego[2]. Określenie grota jest obecnie nieprawidłowe. W terminologii speleologicznej i tatrzańskiej tego typu wgłębienia noszą nazwę schronu[2].
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie |
przy Drodze Pienińskiej, niedaleko schroniska PTTK „Orlica” |
| Długość |
13[1] m |
| Głębokość |
16[1] m |
| Wysokość otworów |
435[1] m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
5[1] m |
| Ekspozycja otworów |
ku W[1] |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°25′06″N 20°27′24″E/49,418389 20,456611
| |
Dawniej nazywana była Piecem Majki. Czasami nazywano ją również Grotą Cygańską, gdyż często obozowali w niej Cyganie. Nazwę Grota Zyblikiewicza wprowadzono w 1888 r. dla uczczenia Mikołaja Zyblikiewicza, który zasłużył się dla rozwoju Szczawnicy. Wnioskował o nią tzw. Klub Szczawnicki. W latach 1901–1916 w pobliżu Groty Zyblikiewicza Towarzystwo Tatrzańskie wybudowało altanę zwaną Schroniskiem Zyblikiewicza[2].
Wnęka w skale powstała w wyniku procesów krasowych, a uległa pogłębieniu w wyniku wymywania przez wody Dunajca. Posiada okap na wysokości 13,5 m. Dawniej używana była przez rybaków jako schron, obecnie również wykorzystywana jest przez turystów do schronienia się przed deszczem[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Artur Amirowicz i inni. Jaskinie Pienińskiego Parku Narodowego. „Pieniny – Przyroda i Człowiek”. 3, s. 34–35, 1995.
- ↑ a b c d Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006. ISBN 83-915859-4-8.