Harmonicon oiapoqueae

Harmonicon oiapoqueae – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny Dipluridae. Zamieszkuje Gujanę Francuską.

Harmonicon oiapoqueae
Drolshagen et Bäckstam, 2011
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Infrarząd	ptaszniki
Rodzina	Dipluridae
Rodzaj	Harmonicon
Gatunek	Harmonicon oiapoqueae

Taksonomia

Gatunek ten opisali jako pierwsi Bastian Drolshagen i Christian M. Bäckstam w 2011 roku. Opisu dokonali na podstawie parki okazów odłowionych w Saint-Georges w Gujanie Francuskiej. Epitet gatunkowy nawiązuje do płynącej w pobliżu lokalizacji typowej rzeki Oiapoque.

Morfologia

Pająki te osiągają do około 50 mm długości ciała i 13–15 cm rozstawu odnóży w przypadku samic. U holotypowego samca karapaks miał 11,7 mm długości i 10,4 mm szerokości, a opistosoma (odwłok) 12,3 mm długości i 7,2 mm szerokości. U paratypowej samicy wymiary karapaksu wynosiły 13,3 mm długości i 12,6 mm szerokości, a opistosomy 17,4 mm długości i 7,6 mm szerokości. Ubarwienie karapaksu jest jaskrawoczerwone, szczękoczułków czerwone do mahoniowego, opistosomy czerwonawoszare, zaś reszty ciała granatowoczarne. Owłosienie stanowią delikatniejsze szczecinki szare do srebrnych i długie szczecinki czarne. Jamki karapaksu są szczeliniaste, odwrotnie U-kształtne. Nadustek jest wąski. Na szczękoczułkach występują dwa tylno-boczne i jedno grzbietowe pasmo szczecinek pierzastych, to ostatnie w części odsiebnej rozszerzone na całą ich szerokość. Przednia krawędź rowka szczękoczułka ma u samca 9, a u samicy 11 zębów. Szczęki mają przednio-boczną lirę z siedmiu zakrzywionych szczecinek. Kształt wargi dolnej jest trapezowaty. Sternum ma trzy pary sigilli, z których dwie pierwsze są okrągłe, a trzecia, największa, jest owalna, wyróżniając się kształtem na tle całego rodzaju. Odnóża są długie i smukłe, o nibyczłonowanych, pokrytych gęstymi i całkowitymi skopulami stopach. Nogogłaszczki zwieńczone są pazurkami z pojedynczym szeregiem ząbków. U samca pierwsza para odnóży ma guzek w nasadowej części nadstopia. Nogogłaszczki samca mają gruszkowaty, krótszy niż u H. audeae bulbus z długim i niemal prostym embolusem. Genitalia samicy mają dwie Y-kształtne spermateki z nieregularnym zewnętrznym wierzchołkiem.

Ekologia i występowanie

Gatunek neotropikalny, znany tylko z Gujany Francuskiej. Aktywny jest nocą, kiedy to oczekuje ofiary u wylotu oprzędu. Buduje rozległe, osiągające około 2 m², płachtowate sieci łowne rozczepione między gałęziami drzew i krzewów. Sieci takie przechodzą w lejkowate ujście, które prowadzi do długiego na około 20 cm rurkowatego oprzędu, a ten do norki, która najpierw biegnie pionowo, a potem zakrzywia się pod kątem 45°.