Heksafluororutenian ksenonu

Heksafluororutenian ksenonu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.	dla [XeF]+; [RuF; 5]−; : pentafluorydorutenian(1−) fluorydoksenonu(1+)
	Inne nazwy i oznaczenia
	daw. sześciofluororutenian ksenonu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	XeRuF6
Masa molowa	346,35 g/mol
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	XePtF; 6, XeRhF; 6, [XeF]+; [RuF; 6]−;

Heksafluororutenian ksenonu, XeRuF
6 – nieorganiczny związek chemiczny ksenonu i rutenu z fluorem.

Otrzymywanie edytuj

Jest to jeden z pierwszych otrzymanych związków chemicznych ksenonu. W oparciu o syntezę heksafluoroplatynianu ksenonu^[1] Bartlett przeprowadził również reakcję z fluorkiem rutenu(VI)^[2]^[3] otrzymując przypuszczalnie związek o składzie XeRuF
6^[3].

Xe + RuF
6 → XeRuF
6

Jest to jeden z nielicznych przypadków, w których ksenon ulega bezpośredniemu utlenieniu za pomocą heksafluorku metalu^[4]. W podobnej reakcji udało się otrzymać także XeRhF
6^[5]. Inna metoda syntezy, polegająca na przeprowadzeniu reakcji difluorku ksenonu z fluorkiem rutenu(V) w roztworze pentafluorku bromu prowadzi do [XeF]+
[RuF
6]−
^[3]^[6]^[7].

Przypisy edytuj

↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. DOI: 10.1039/PS9620000197.
↑ C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .
↑ ^a ^b ^c Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79–81. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2.
↑ Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207.
↑ H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
↑ F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.
↑ Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: 2001, s. 238. ISBN 981-02-2775-2.

[Bartlett_1962-1] N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. DOI: 10.1039/PS9620000197.

[Chernick-2] C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .

[Gmelins-3] Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79–81. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2.

[Tamadon-4] Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207.

[Bartlett_1963-5] H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.

[Bartlett_1969-6] F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.

[Bartlett_2001-7] Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: 2001, s. 238. ISBN 981-02-2775-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]