Wikipedia

Henryk Niemiec

polski żołnierz, ofiara zbrodni katyńskiej

Henryk Marian Niemiec (ur. 23 czerwca 1898 w Suchej Górze na Śląsku Cieszyńskim, zm. między 9 a 11 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Henryk Marian Niemiec
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1898
Sucha Góra

Data i miejsce śmierci

między 9 a 11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

–1940

Siły zbrojne

Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej
45 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Życiorys edytuj

Był synem Antoniego i Genowefy z Fajów[3]. Absolwent Akademii Handlowej w Krakowie (1919). Uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika z dniem 1 kwietnia 1920 z „grupy byłej Armii gen. Hallera”[4]. W 1923 w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1384 lokatą służył w 44 pułku piechoty[5]. Był dowódcą kompanii w 14 baonie Korpusu Ochrony Pogranicza[3]. W 1928 był oficerem 45 pułku piechoty[6]. W 1929 został zakwalifikowany jako kandydat na Kurs Normalny 1930/1932 do Wyższej Szkoły Wojennej[7]. 1 stycznia 1930 został awansowany do stopnia kapitana (starszeństwo z dniem awansu i 12 lokata)[8]. 20 lutego 1931 jako oficer 45 pp został przeniesiony służbowo z Kostopola do Równego[9]. Awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937. W marcu 1939 był kierownikiem referatu Wydziału Wyszkolenia Departamentu Piechoty MSWojsk[10].

Podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów. 19 września 1939 był przetrzymywany w więzieniu w Kamieńcu Podolskim. Między 25 a 30 września 1939 został przeniesiony do obozu w Putywlu. W listopadzie 1939 został wysłany do Kozielska. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 017/2 poz 13, nr akt 2036[11] z 05.04.1940[1]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, brakuje raportu z czynności z tego dnia. W związku z brakiem raportu nie figuruje liście AM a Komisja Techniczna PCK nadała numer 67. Przy szczątkach Niemca w mundurze znaleziono: książeczkę PKO, oraz na liście PCK dodano dwa adresy z nazwiskiem Irena Niemcowa 6 Sierpnia 58 i Aleja Szucha 16[12][13]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 89 z 1943. Jego nazwisko zostało podane jako jedno z pierwszych przez prasę okupacyjną obok gen. Bronisława Bohatyrowicza i Mieczysława Smorawińskiego. W Archiwum Robla znajduje: się spis przedmiotów znalezionych przy zwłokach Niemca (pakiet 62); dziennik znaleziony przy szczątkach majora Stanisława Kukli, w którym pod datami 13.09.1939, 19.09.1939, 25-30.09.1939 jest wymieniony mjr Niemiec z Departamentu Piechoty (bez podania imienia) (pakiet 27-03, 04, 05); zdjęcie chłopca z podpisem „Bronek Niemiec, Warszawa, czerwiec 1939" które znaleziono podczas ekshumacji w kopercie z pocztą adresowaną do Stanisława Rutkowskiego (pakiet 63-01); karty wizytowe Niemca i jego małżonki wraz z warszawskimi adresami znaleziono przy poruczniku Eugeniuszu Niemunisie (pakiet 75-01, 02).

Życie prywatne edytuj

Był żonaty, miał syna.

Ordery i odznaczenia edytuj

Upamiętnienie edytuj

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 537.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 176.
  3. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 426.
  4. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 50), Warszawa, 29 grudnia 1920, s. 1434.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa 1923, s. 254, 435.
  6. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1928, s. 61.
  7. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 5), Warszawa, 20 lutego 1930, s. 75.
  8. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 2), Warszawa, 28 stycznia 1930, s. 25.
  9. ↑ „Dziennik Personalny” (R.12, nr 5), Warszawa, 3 sierpnia 1931, s. 250.
  10. ↑ Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 30, 434.
  11. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 631.
  12. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 265.
  13. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-03-22] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  14. ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 243.

Bibliografia edytuj

  • Dzienniki Personalne, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych.
  • Rocznik Oficerski 1923, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Niemiec&oldid=71195469”