Horacy Safrin

polski poeta, satyryk, dramatopisarz i tłumacz

Horacy Safrin, pierwotne imię Hirsz (ur. 11 stycznia 1899 w Monasterzyskach, zm. 22 lipca 1980 w Łodzi[1]) – polski poeta, satyryk, autor sztuk scenicznych, tłumacz literatury żydowskiej na język polski oraz literatury polskiej na jidysz.

Horacy Safrin
Hirsz Safrin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1899
Monasterzyska

Data i miejsce śmierci

22 lipca 1980[1]
Łódź

Narodowość

polskożydowska

Język

polski, jidysz

Dziedzina sztuki

literatura

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Syn Sebastiana i Dory z Łukaczerów. Od dzieciństwa oprócz polskiego znał niemiecki, francuski, jidysz i hebrajski. Ukończył gimnazjum w Stanisławowie. Studiował germanistykę i anglistykę na Uniwersytecie Wiedeńskim oraz w Szkole Teatralnej w Wiedniu. W 1913 ogłosił swój pierwszy tomik poezji.

W latach 1918–1939 był kierownikiem literackim studia im. Goldfadena w Stanisławowie. Podczas II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim, m.in. nauczał języka niemieckiego w obwodzie stalingradzkim. Od 1946 mieszkał w Łodzi w Domu Literatów przy alei Mickiewicza.

W 1961 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Mimo iż był trzykrotnie żonaty, nie miał dzieci. Pochowany jest na cmentarzu komunalnym na Dołach w Łodzi.

Twórczość edytuj

  • 1914: Poezje (poezje)
  • 1917: Baśń o iluzji
  • 1920: Karpaten-Klänge (Echa Karpat)
  • 1916: O Bogu i ludziach
  • 1930: Niedyskrecje
  • 1930: Świetliki
  • 1938: Szlakami duszy żydowskiej – Rzecz o teatrze
  • 1957: Ośla szczęka (bajki)
  • 1959: Mucha na cokole (satyry)
  • 1962: Głupcy z Głupska (satyry)
  • 1963: Kain i Hewel (poezje)
  • 1963: Przy szabasowych świecach. Humor żydowski
  • 1965: Jüdische Anekdoten und Sprichwörter (Żydowskie anegdoty i przysłowia – wydane z Salomeą Landmann)
  • 1966: Ojfn berdiczewer mark אױפֿן בערדיטשעװער מאַרק (Na berdyczowskim rynku)
  • 1970: Ucieszne i osobliwe historie mego życia (wspomnienia)
  • 1972: Bez figowego listka (satyry)
  • 1979: W arce Noego. Bajki oraz facecje żydowskie
  • 1981: Przy szabasowych świecach – wieczór drugi

Odznaczenia[1] edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Olga Ciwkacz, Horacy Safrin i Stanisławów [online], Kurier Galicyjski, 21 czerwca 2019 [dostęp 2020-05-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-29] (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Rościsław Skręt: Safrin Horacy. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXXIV. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1992–1993, s. 328–330.
  • Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991. Leksykon. Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 83-01-11593-9.