IRB Sevens World Series (2004/2005) – szósta edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z siedmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2004 a czerwcem 2005 roku, w których startowało po szesnaście zespołów.
Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w czterech z nich; pozostałe trzy podzielili między sobą reprezentanci RPA, uplasowani ostatecznie na trzeciej pozycji Anglicy, a także, po raz pierwszy w historii, Francuzi. Drużyna Fidżi, która nie wygrała żadnego z turniejów, zajęła jednak drugą pozycję w klasyfikacji generalnej – dodatkowo triumfując w Pucharze Świata.
We wszystkich ośmiu lokalizacjach, które rok wcześniej podpisały trzyletnie umowy[1][2], zaplanowano oficjalne turnieje pod egidą IRB – w siedmiu wchodzące w skład Sevens World Series, zaś w Hongkongu Puchar Świata 2005[3][4]. Początkowo francuski turniej miał odbyć się podobnie w poprzednim sezonie w Bordeaux[5], jednak Fédération Française de Rugby w porozumieniu z IRB ostatecznie przeniosła zawody do Paryża[6][7].
Najlepiej w sezon weszli Anglicy, wygrywając z Fidżyjczykami turniej w Dubaju[8], kolejne cztery turnieje zdominowali jednak reprezentanci Nowej Zelandii. Pokonali oni kolejno w poszczególnych finałach Fidżi[9], dwukrotnie Argentynę[10][11] oraz Anglię[12] po trzecim turnieju obejmując samodzielne prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Po czterech triumfach z rzędu do europejskiej części cyklu Nowozelandczycy przystępowali zatem niemal pewni kolejnej obrony tytułu, choć matematyczne szanse zachowywały również Anglia i Fidżi[13]. Ćwierćfinałowa wygrana z Francją w Londynie zagwarantowała im szósty z rzędu triumf w klasyfikacji generalnej cyklu, choć turniej wygrali ostatecznie Południowoafrykańczycy po finałowym zwycięstwie nad Anglią[14]. Niespodzianką zakończyły się natomiast ostatnie zawody sezonu, bowiem swój pierwszy triumf w historii odnieśli Francuzi, w dwóch ostatnich meczach fazy pucharowej pokonując Nową Zelandię i Fidżi[15].
Wśród zawodników wyróżniających się w tym sezonie byli Orene Aiʻi, David Lemi, Tafai Ioasa, Julien Malzieu, Neumi Nanuku, Nick Reily, Pete Richards, Federico Serra-Miras, Andy Turnbull i Amasio Valence[16]. Pierwszy z nich zdobył najwięcej punktów w sezonie (306), drugi zaś triumfował z czterdziestoma sześcioma w klasyfikacji przyłożeń[17]. Indywidualnie Santiago Gómez Cora i Fabian Juries rywalizowali o pobicie rekordu w liczbie przyłożeń w historii cyklu, który dzierżył Karl Te Nana[18], a na koniec sezonu lepszy okazał się Argentyńczyk[17], Ben Gollings pobił zaś rekord Waisale Sereviego w liczbie zdobytych w historii cyklu punktów[19]
Transmisje telewizyjne osiągnęły łącznie liczbę 582 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 60%, potencjalnie docierając do 150 milionów gospodarstw domowych w 130 terytoriach – z tego transmisji na żywo było 230 godzin, blisko dwukrotnie więcej niż rok wcześniej. Zaangażowanych w to było dwadzieścia dziewięć stacji nadających w dziesięciu językach (angielskim, kantońskim, francuskim, włoskim, hiszpańskim, afrikaans, arabskim, japoński i walijskim), wśród których były ITV, Fox Sports, TVNZ, Star, MNet, Orbit, Setanta Sports, ESPN Sur, Canal+ i J Sports, dodatkowo uruchomiono transmisje radiowe w ponad trzydziestu państwach[20][21].
W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy[22].
W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[23]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[23].
Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[22]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny były klasyfikowane ex aequo.
| Pozycja |
Pkt
|
| 1 (Cup) |
20
|
| 2 (finał Cup) |
16
|
| 3–4 (półfinały Cup) |
12
|
| 5 (Plate) |
8
|
| 6 (finał Plate) |
6
|
| 7–8 (półfinały Plate) |
4
|
| 9 (Bowl) |
2
|
| 10–16 |
0
|
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Dubaj
Anglia
George
Nowa Zelandia
Carson
Singapur
Paryż
Fidżi
Argentyna
Samoa
Australia
Szkocja
Kenia
Tunezja
Portugalia
Kanada
Irlandia
Indie Zachodnie
Tajlandia
Niue
Meksyk
Zatoka Perska
Urugwaj
Tonga
Rosja
Chiny
Japonia
Uganda
Gruzja
Hongkong
Włochy
Chińskie Tajpej
Namibia
Wyspy Cooka