Ignacy Markiewicz (ur. 24 października 1825 w Rawie Mazowieckiej, zm. 1 stycznia 1908 w Krakowie) – łódzki architekt.

Ignacy Markiewicz
Data i miejsce urodzenia

24 października 1825
Rawa Mazowiecka

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 1908
Kraków

Zawód, zajęcie

łódzki architekt polskiego pochodzenia

Życiorys

edytuj

Syn szlachcica Stanisława Markiewicza. Ukończył gimnazjum w Warszawie w 1844. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie od 1844 do 30 czerwca 1847. Dyplom otrzymał 30 czerwca 1847. Studiował i pracował początkowo pod kierunkiem Henryka Marconiego.

Za udział w walkach Wiosny Ludów w 1848 był więziony w twierdzy w Zamościu. Następnie został przyjęty do służby rządowej jako budowniczy powiatu piotrkowskiego. W Piotrkowie projektował i budował teatr w 1868 oraz przebudowywał od 7 marca 1869. cerkiew unicką. Architektem powiatu łódzkiego został w 1867., lecz przebywał w Piotrkowie w dyspozycji władz gubernialnych. 2 maja 1867 uzyskał uprawnienia budowniczego II klasy.

Po 4 października 1870 przystąpił do pracy w Łodzi jako pomocnik głównego architekta miejskiego Jana Karola Mertschinga, po którego śmierci w 1872 przez miesiąc pełnił obowiązki budowniczego. W 1889 był w Łodzi architektem cywilnym, a w 1891 budowniczym powiatu łódzkiego. Pełnił także czasowo obowiązki budowniczego powiatu łaskiego. Od 13 września 1891 zastępował przebywającego w podróży służbowej Hilarego Majewskiego, a po jego śmierci, otrzymał 10 lipca 1892 nominację na p.o. budowniczego miejskiego. Prezydent Łodzi uzasadniał jego przyjęcie pilnymi robotami przy brukowaniu ulic ocenianymi na 80 tys. rubli i nadzorem nad licznymi budowami. Z chwilą mianowania F. Chełmińskiego 1 grudnia 1892 budowniczym miejskim, powrócił do pracy na stanowisku budowniczego powiatu łódzkiego. Zastępował F. Chełmińskiego w czasie jego wyjazdów. Gdy ten w czerwcu 1896 został powołany na ćwiczenia wojskowe, Ignacy Markiewicz prosił o przydzielenie mu technika, bo nie mógł podołać zaległościom.

Dla poprawy zdrowia corocznie wyjeżdżał do Karlsbadu. Nasilająca się od 1898 ciężka choroba reumatyczna i choroba żołądka, zmusiły go do złożenia 5 maja 1901 prośby o zwolnienie z pracy. Architektem powiatowym pozostał do 1 czerwca 1901, kiedy przeszedł na emeryturę. Na jego stanowisko przyjęto J. S. Lemene i do spraw technicznych Stefana Warchoła.

Był twórcą Synagogi w Brzezinach. Współtworzył cerkiew w Piotrkowie Trybunalskim.

Wyjechał na stałe z Łodzi 10 maja 1901. Wspomnienie pośmiertne zamieścił „Kurier Warszawski” 1908 nr 3 (3 stycznia) s. 2.

Niektóre jego prace w Łodzi

edytuj
  • W 1887 wykonał projekt rozbudowy kościoła pw. Podwyższenia św. Krzyża przy ul. Dzikiej (obecnie ul. H. Sienkiewicza),
  • W latach 1888–1892 projektował i nadzorował budowę gimnazjum męskiego przy ul. Dzikiej (Sienkiewicza). Budowa szkoły z fundacji Scheiblerów została ukończona 16 października 1891 r. kosztem 100 000 rubli[1],
  • Rozbudował plebanię przy kościele pw. św. Krzyża kosztem 23 000 rubli[2],
  • W styczniu 1892 wykonał plany przebudowy szpitala św. Aleksandra przy ul. Skorupki[3],
  • Dom Henryka Krablera przy ul Nowo-Spacerowej 36, obecnie al. T. Kościuszki 81, 1894, typ niewielkiej śródmiejskiej rezydencji fabrykanckiej o barokowo-manierystycznej fasadzie,
  • Budynek ochronki katolickiej przy ul. Smugowej o 3 piętrach, kosztem 29 000 rubli,
  • Według jego projektów wykonano na ul. Piotrkowskiej kilkadziesiąt kamienic: m.in. 121[4] (1884), 111 (1889), 191 (1889), 209 (1890), 114 (1893). W 1887 i 1892 mieszkał przy ul. Piotrkowskiej 62,
  • Prawdopodobnie - Willa Ernsta Leonhardta przy ul. Pabianickiej 2,
  • Kamienica Pinkusa Brzezińskiego przy ul. Kilińskiego 49[5].

Przypisy

edytuj
  1. „Dziennik Łódzki” 1891 nr 230 s. 2.
  2. „Dziennik Łódzki” 1891 nr 204 s. 2.
  3. „Dziennik Łódzki” 1892 nr 11 (16 stycznia) s. 2.
  4. Rynkowska 1970 ↓, s. 118.
  5. Redakcja, Szkoła Pereca: nowy łódzki zabytek [online], Dziennik Łódzki, 30 maja 2013 [dostęp 2021-07-07] (pol.).

Bibliografia

edytuj