Ignacy Mreła
Ignacy Mreła (ur. 13 stycznia 1895 w Solcu, zm. 4 maja 1976 w Bydgoszczy) – major łączności Wojska Polskiego.
 major łączności
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 stycznia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 maja 1976 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1946 |
| Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Niemieckiego |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca łączności |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 13 stycznia 1895 w Solcu, w powiecie średzkim, w rodzinie Tomasza i Marianny z Jaworskich[1][2][3]. Uczył się w gimnazjum w Krotoszynie i Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie należał do Towarzystwa Tomasza Zana[2].
17 września 1914, w czasie I wojny światowej, został wcielony do armii niemieckiej i przydzielony do oddziału telefonistów fortecznych w poznańskiej Cytadeli. Od 1916 walczył na froncie zachodnim jako dowódca sekcji migaczy i telegrafistów. Wziął udział w bitwie pod Verdun (1916) i bitwie pod Reims (1918), w szeregach 13. kompanii telegraficznej. Od stycznia 1919 pełnił służbę w zapasowym oddziale telegrafistów w Królewcu[4][2].
4 sierpnia wstąpił jako ochotnik do II Batalionu Radiotelegrafistów Wielkopolskich i został przydzielony do 3. kompanii telegraficznej[5]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Poznań, a jego oddziałem macierzystym był 2 Baon Zapasowy Telegraficzny[6]. W tym samym roku złożył maturę w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu[2]. Później został przeniesiony do 3 pułku łączności w Grudziądzu i 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie oficerów łączności[7][8]. Obowiązki służbowe łączył ze studiami prawniczymi na Uniwersytecie Poznańskim, które przerwał w 1925[2]. W czerwcu 1924 został przeniesiony do 1 pułku łączności w Zegrzu[9][10], a w czerwcu 1926 do 9 samodzielnego batalionu łączności w Brześciu[11][12]. 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1928 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności[13]. W marcu 1932 został przeniesiony z 9 batalionu telegraficznego do kompanii telegraficznej 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy kompanii[14][15]. Na majora awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 8. lokatą w korpusie oficerów łączności[16][17]. Później pełnił służbę w 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisku dowódcy łączności[18][19].
Jako dowódca łączności 14 DP walczył w kampanii wrześniowej[20]. Dostał się do niemieckiej niewoli[20]. W listopadzie 1945, po uwolnieniu z niewoli i przyjeździe do Włoch, służył w 5 Kresowym Batalionie Łączności[20].
Zmarł 4 maja 1976 w Bydgoszczy[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych trzykrotnie[21][22]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[23][24][25]
2 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[26].
Przypisy
edytuj- ↑ Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2022-06-29].
- ↑ a b c d e f Bartłomiej P. Wróblewski: Korporacja Akademicka “Chrobria” w Poznaniu. Archiwum Korporacyjne – Archiwum i Muzeum Polskich Korporacji Akademickich, 2012-09-22. [dostęp 2022-06-29].
- ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 552.
- ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 17, 268, 270, 552.
- ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 270, 552.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 364.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 259.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 963, 969.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 57 z 21 czerwca 1924, s. 336.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 875, 887.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 5 czerwca 1926, s. 174.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 619, 624.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928, s. 56.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 240.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 775.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 384.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 263.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 534.
- ↑ Leonard 1991 ↓, s. 228.
- ↑ a b c Mreła 1945 ↓, s. 228.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 270.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-29].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 15.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-29].
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-29].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Władysław Leonard: Dowództwa i łączność: Obsada we wrześniu 1939. [w:] B.I.9c cz. 2 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, styczeń 1991. [dostęp 2018-10-31].
- Ignacy Mreła: Sprawozdanie z „Kampanii Wrześniowej” 1939 roku. [w:] B.I.35a [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945-11-29. [dostęp 2022-06-30].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Marek Zajączkowski: Wielkopolskie oddziały wojsk łączności 1919–1939. Poznań: Wydawnictwo Miejskie Poznania, 2015. ISBN 978-83-77-68-116-9.