Wikipedia

Ignacy Niepołomski

oficer Wojska Polskiego

Ignacy Kasper Niepołomski[1] (ur. 24 lipca 1883, zm. 1940 w Kijowie) – inżynier, podpułkownik łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Ignacy Niepołomski
Ilustracja
pułkownik łączności pułkownik łączności
Data urodzenia

24 lipca 1883

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Kijów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Pułk Artylerii Fortecznej Nr 2,
1 Pułk Łączności

Stanowiska

inspektor

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Syn Kacpra. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1918 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii. Jego oddziałem macierzystym był pułk artylerii Fortecznej nr 2[2].

Podczas wojny polsko-ukraińskiej w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa, w stopniu kapitana pełnił funkcję komendanta uzupełnień artylerii w oddziale podległym Naczelnej Komendzie w ramach artylerii obrony Lwowa[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IIIa, przemianowanym na Szefostwo Łączności Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[4]. W tym samym miesiącu został mianowany na stanowisko inspektora służby łączności Naczelnego Dowództwa WP[5].

W latach 20. był przydzielony do 1 pułku łączności. Był kierownikiem Centralnych Zakładów Wojsk Łączności. 15 sierpnia 1922 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa Szefostwa Łączności[6]. Jego podwładnym był wówczas mjr Teofil Mazur, także ofiara zbrodni katyńskiej[7][8]. Został awansowany do stopnia pułkownika łączności ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[9]. Następnie był szefem 1 Okręgowego Szefostwa Łączności w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku łączności. W kwietniu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto IV na sześć miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[10][11]. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[12]. W 1934 jako pułkownik rezerwy w korpusie oficerów łączności był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer w dyspozycji dowódcy OK I i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[13].

W marcu 1924 został członkiem komisji rewizyjnej zarządu Stowarzyszenia Radiotechników[14]. Od 1927 do 1928 był prezesem Stowarzyszenia Teletechników Polskich[15] (w 1920 był współinicjatorem powstania Koła Teletechników przy STP[16]), a w jego ramach w 1927 zainicjował powstanie czasopisma „Przegląd Telekomunikacyjny” i został członkiem jego komitetu redakcyjnego[17]. W 1928 został dyrektorem przedsiębiorstwa Towarzystwo Kabli Dalekosiężnych Spółka z o.o. (TKD), od Telkabl[18].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został zamordowany przez NKWD prawdopodobnie na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-16 oznaczony numerem 2070; jego tożsamość została podana jako Ignacy Niepołoński)[19]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Ignaz Niepołomski”.
  2. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1333, 1368.
  3. ↑ Obsada personalna obrony Lwowa 1 - 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-12-08].
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, s. 692.
  5. ↑ Czarnecka 2003 ↓.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 2 września 1922 roku, s. 654.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 78.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 42.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 884.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 130.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611, 620.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 383.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 353, 854.
  14. ↑ Stowarzyszenie radjotechników. „Kurier Warszawski”. Nr 82, s. 3, 22 marca 1924. 
  15. ↑ Józef Piłatowicz: Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r.. T. T. II. Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r.. Warszawa: Naczelna Organizacja Techniczna. Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych. Główna Komisja FSNT NOT ds. Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego, 2005, s. 322. ISBN 83-921738-2-1.
  16. ↑ Józef Piłatowicz: Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r.. T. T. II. Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r.. Warszawa: Naczelna Organizacja Techniczna. Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych. Główna Komisja FSNT NOT ds. Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego, 2005, s. 323. ISBN 83-921738-2-1.
  17. ↑ Krystyn Plewko, Bogdan Zbierzchowski: Osiemdziesięciolecie Przeglądu Telekomunikacyjnego 1928 – 2008. ptiwtel.neostrada.pl. [dostęp 2014-12-08].
  18. ↑ Historia. pblk.pl. [dostęp 2014-12-08].
  19. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 65. [dostęp 2014-10-27].
  20. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41.
  21. ↑ a b Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1368.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Niepołomski&oldid=72365503”